Οι πληγές του Αη Νικόλα

«Μάτωσε» η ψυχή μου όταν αντίκρισα την καταστροφή που έγινε στο δρόμο για το ξωκλήσι του Αη Νικόλα. Μια απολύτως αναίτια καταστροφή στην ομορφότερη τοποθεσία του Αιγινίου. Μια καταστροφή, για την οποία δυστυχώς υπεύθυνοι είναι αυτοί που έχουν αναλάβει, μεταξύ άλλων, να προστατεύσουν το Αιγίνιο και το περιβάλλον του.

Το ομορφότερο τμήμα του Αιγινίου, μια μικρή κοιλάδα έκτασης περίπου 800 στρεμμάτων, που απέμεινε ανέγγιχτη από το χρόνο λόγω της χαμηλής παραγωγικότητας και των μικρών αγροτεμαχίων, όπου δε μπορούν να γίνουν εντατικές καλλιέργειες, λαβώθηκε ανεπανόρθωτα από τα μαχαίρια του τεράστιου ερπυστριοφόρου μηχανήματος, που κλήθηκε από το Δήμο για να κάνει διαπλάτυνση του όμορφου, ήσυχου, αγροτικού δρόμου, που εξυπηρετούσε απόλυτα την περιοχή. Ο δρόμος διαπλατύνθηκε σε πλάτος αυτοκινητόδρομου, μπαζώνοντας συγχρόνως μεγάλο τμήμα του παρακείμενου ρέματος και καταστρέφοντας δεκάδες δέντρα, που φιλοξενούν τους καλύτερους ιπτάμενους «τραγουδιστές» της περιοχής.

Μια πεζοπορική ή ποδηλατική βόλτα στην περιοχή αυτή, με την πανδαισία κελαηδισμάτων, τη χορταστική μυρωδιά της παρθένας φύσης, με την πλούσια βλάστηση και μακριά από τους ήχους του πολιτισμού, ήταν αρκετή στον επισκέπτη ώστε να ξεχάσει κάθε έγνοια και να χαρεί τη ζωή.

Η περιοχή αυτή, έπρεπε και πρέπει ακόμα, να κηρυχτεί ως περιοχή ιδιαίτερου κάλους για το Αιγίνιο και να επιτρέπονται μόνο ήπιες δραστηριότητες, ώστε να συνεχίσει να αποτελεί χώρο ξεκούρασης και αναψυχής.

Σήμερα ο άνθρωπος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει ποιότητα ζωής σε ένα κατεστραμμένο περιβάλλον και έτσι, ήδη, πολλές οικογένειες, συνήθως υψηλών εισοδημάτων και μόρφωσης, επιλέγουν να κατοικήσουν σε περιοχές που προσφέρουν επαφή με τη φύση και ό,τι αυτή προσφέρει, όταν είναι προστατευμένη.

Το Αιγίνιο θα μπορούσε να γίνει χώρος υποδοχής τέτοιων κατοίκων. εξασφαλίζοντας παράλληλα την ποιότητα ζωής των δημοτών του, αν αξιοποιούσε όπως έπρεπε τα ανεκτίμητα προτερήματα που διαθέτει, την πανέμορφη παραποτάμια περιοχή στον Αλιάκμονα, μήκους πολλών χιλιομέτρων, έναν από τους σημαντικότερους υγροβιότοπους στην Ελλάδα στο δέλτα του ίδιου ποταμού, την περιοχή Αη Νικόλα και το δάσος του Καταχά. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την εξαιρετική γεωγραφική θέση που κατέχει, κοντά σε μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργούν ένα ισχυρό πλεονέκτημα για ισχυρή «ήπια» ανάπτυξη. Ανάπτυξη, όχι με βιομηχανίες που ρυπαίνουν, αλλά με κατοικία υψηλών προδιαγραφών και υπηρεσίες.

Δεκαετίες πια, το Αιγίνιο βαδίζει, ή μάλλον στέκεται, στο σκοτάδι της υπανάπτυξης και της απραξίας χωρίς κανένα σαφή στόχο. Χωρίς κανένα όραμα. Χωρίς καμιά δράση.

Ηγεσίες, που δεν κατανοούν τη σημασία της προστασίας τους περιβάλλοντος σήμερα, δεν έχουν καμία θέση πια, όχι μόνο σε δημόσιους οργανισμούς, αλλά ούτε και σε σύγχρονης αντίληψης ιδιωτικές εταιρείες.

Σήμερα, ίσως δεν είναι ακόμη αργά. Ας δούμε ξανά την κατεύθυνση και τη μορφή που θέλουμε για το αυριανό Αιγίνιο. Να ξαναδούμε τα πλεονεκτήματά του, να ξαναθέσουμε στόχους και να παλέψουμε για κάτι καινούριο, ελπιδοφόρο, όμορφο για μας και τα παιδιά μας.

Κλείνοντας αυτή την παρέμβαση, θα ήθελα να κάνω έκκληση προς τους διοικούντες το Δήμο ζητώντας, μετά τη ζημιά που έγινε στο Αη Νικόλα, ας μην ολοκληρώσουν την καταστροφική αυτή επέμβαση διαστρώνοντας ασφαλτικό σύντριμμα όπως προγραμματίζουν. Ας αφήσουμε τη φύση να γιατρέψει τις πληγές της και ας είμαστε σίγουροι πως θα μας ανταμείψει.