Ο πανέμορφος Όλυμπος κι ο θλιβερός ΟΣΕ

Την Κυριακή 5/1/14 πήρα τον προαστιακό των 8:36΄ το πρωί από Αιγίνιο για Λιτόχωρο.  Το τρένο αναχώρησε από το σταθμό στις 8:34΄, δυο (2) λεπτά νωρίτερα από το προγραμματισμένο.  Επειδή είναι συνηθισμένο να γίνεται αυτό και ο συρμός να αναχωρεί νωρίτερα από το καθορισμένο (ενίοτε αρκετά περισσότερο από τα δυο λεπτά της περιγραφόμενης περίπτωσης) και κατά συνέπεια δεν είναι σπάνιο πολίτες να χάνουν το δρομολόγιο χωρίς λόγο, ρώτησα τον εισπράκτορα που ήρθε να μου κόψει εισιτήριο να μου πει γιατί γίνεται αυτό και δεν περιμένουν λίγο στο σταθμό μέχρι την καθορισμένη ώρα αναχώρησης, ώστε να είναι συνεπείς με τους επιβάτες –πελάτες.  Η απάντηση που έλαβα ήταν ότι σύμφωνα με το δικό του ρολόι, που κάθε πρωί το συντονίζει με αυτό της ΝΕΤ (Δημόσια Τηλεόραση), η ώρα αναχώρησης ήταν ακριβής.

Σημείο 1^ο: Ο σύγχρονος, τηλεδιοικούμενος ΟΣΕ καθορίζει τα δρομολόγια του σύμφωνα με το ρολόι του κάθε υπαλλήλου του που το συντονίζει ή δεν το συντονίζει με την τηλεόραση που βλέπει πριν πάει στη δουλειά.

Μετά από περίπου 25 λεπτά άνετο ταξίδι κατέβηκα στο Σιδ. Σταθμό Λιτοχώρου με το ποδήλατό μου.   Έψαξα να βρω τη ράμπα πρόσβασης αναπήρων και ποδηλάτων για να βγω από το σταθμό, αλλά με έκπληξη διαπίστωσα πως ο ΝΕΟΣ σύγχρονος Σιδηροδρομικός Σταθμός Λιτοχώρου, κατασκευασμένος πριν 10 χρόνια περίπου, δεν διαθέτει ράμπες πρόσβασης ατόμων με κινητικά προβλήματα.  Διαθέτει ΜΟΝΟΝ σκαλοπάτια. 

Πήρα λοιπόν στον ώμο το ποδήλατό μου και με λίγη ταλαιπωρία κατέβηκα και ανέβηκα ξανά καταλήγοντας έτσι έξω από το κεντρικό κτίριο του σταθμού, δίπλα στο δρόμο.  Επειδή είδα πως μέσα στο κτίριο υπήρχε άνθρωπος που έκοβε εισιτήρια (σε αντίθεση με τον Σ.Σ. Αιγινίου που αν και κόστισε επίσης κάποια εκατομμύρια ευρώ, είναι κλειστός και καταστρέφεται),   μπήκα και ζήτησα νε με πληροφορήσει αν και πως ένας άνθρωπος σε αναπηρική καρέκλα μπορεί να ταξιδέψει από (ή και προς) τον Σ.Σ. Λιτοχώρου με το τρένο.  Μετά από μια στιγμή σκέψης, η (διστακτική) απάντηση ήταν «Λίγο δύσκολα…..».  «Είναι εντελώς αδύνατον» ανταπάντησα και έφυγα.  Το «Λίγο δύσκολα»  σημαίνει πως κάποιοι άνθρωποι, νέοι, ψηλοί και δυνατοί, θα πρέπει να κατέβουν στις γραμμές ένα (1) μέτρο κάτω από το επίπεδο της ράμπας να πάρουν στον ώμο την καρέκλα με σοβαρό κίνδυνο να πέσει κάτω αυτός που κάθεται σ’ αυτήν (και φυσικά καταρρακώνοντας την περηφάνια και την αξιοπρέπειά που έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι), να τον μεταφέρουν και να τον αποθέσουν απέναντι και αυτό φυσικά να επαναληφθεί όσες φορές χρειαστεί αναλόγως της ράμπας που πρέπει να χρησιμοποιήσει. Βέβαια υπάρχει και ο πιο δύσκολος τρόπος να μεταφερθούν άνθρωπος και αναπηρική καρέκλα, ανεβοκατεβαίνοντας το ισοδύναμο περίπου δυο ορόφων, από τις σκάλες.

Σημείο 2^ο: Ένας σύγχρονος Σιδηροδρομικός Σταθμός που κόστισε στον Έλληνα και στον Ευρωπαίο πολίτη παρά πολλά χρήματα, δεν τηρεί τις ελάχιστες προδιαγραφές για την πρόσβαση ατόμων με κινητικά προβλήματα.  Απορία μου είναι πως παραλήφθηκε αυτή η μελέτη και στη συνέχεια αυτή η κατασκευή από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Αφού πραγματοποίησα την προσχεδιασμένη ποδηλατική διαδρομή  μου στον πανέμορφο Όλυμπο, μετά από λίγες ώρες επέστρεψα στον Σ.Σ. σταθμό Λιτοχώρου και περίμενα το τρένο της επιστροφής. Το τρένο αυτή τη φορά ήρθε με 4 λεπτά καθυστέρηση.  Επιβιβάστηκα και απολάμβανα τη διαδρομή μέχρι το Αιγίνιο.  Περάσαμε από Σταθμό Κατερίνης, Κορινού, πλησιάζουμε προς Αιγίνιο, αλλά ο ελεγκτής άφαντος.  Κατεβαίνω στο Αιγίνιο και παρατηρώ το συρμό που φεύγει.  Ήμουν στο 3^ο βαγόνι από τα 4 που είχε και ο ελεγκτής στη διάρκεια των 25 λεπτών δεν κατάφερε να έρθει, να κόψει ή να ελέγξει τα εισιτήρια.  Κρίμα και είχα κόψει μετ’επιστροφής.

Σημείο 3^ο: Ο ΟΣΕ δεν καταφέρνει να ελέγξει τους επιβάτες του και να κόψει τα αντίστοιχα εισιτήρια.  Είναι κάτι που το γνωρίζουν οι συχνά ταξιδεύοντες.  Μάλιστα κάποτε κάποιος γνωστός μου είπε ότι ενώ ταξίδευε καθημερινά, αγόραζε εικοσάδα εισιτηρίων με μικρότερη έκπτωση από το μηνιαίο, αλλά του έβγαιναν πολύ φθηνότερα γιατί τις μισές φορές δεν περνούσε ο ελεγκτής (κάτι μάλιστα που συνέβαινε στη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αιγίνιο διάρκειας 35 λεπτών). Δίδαγμα: να κάθεστε στα τελευταία βαγόνια, μπορεί να μην πληρώσετε εισιτήριο.

Μετά λοιπόν από τόσα χρόνια κρίσης, όπου η μεγαλύτερη ανάγκη του δημοσίου τομέα είναι να εκσυγχρονιστεί, να γίνει αποδοτικός οικονομικά και να εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τους πολίτες, ο (μονοπωλιακός) ΟΣΕ που πριν χρόνια αποκαλύφθηκε ότι είχε έλλειμμα 10 δισ ευρώ (!!!) ζημιές (σχεδόν όσο η ετήσια μισθοδοσία του Ελληνικού δημοσίου!) εξακολουθεί να λειτουργεί με τριτοκοσμικές λογικές και πρακτικές, όχι μόνο εκ μέρους της διοίκησης αλλά και των εργαζομένων.

Και αυτοί οι ίδιοι (καλοαμοιβόμενοι) εργαζόμενοι ζητούν από τους απελπισμένους σήμερα πολίτες, που καλούνται να πληρώσουν και γι αυτά τα ελλείμματα, να τους υποστηρίξουν στον αγώνα τους κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ. 

Τρεις (ακόμη) δυσάρεστες διαπιστώσεις λοιπόν σε λίγες ώρες.

Παρ όλα αυτά ήταν μια πολύ ευχάριστη μέρα.

Ο εξαιρετικής ομορφιάς χιονοσκεπής Όλυμπος και η αύρα των Θεών που τον κατοικούν, η θέα που σου προσφέρει από τα θεόρατα ύψη του, το όμορφο Λιτόχωρο, η θάλασσα που σε συντροφεύει σε ολόκληρη σχεδόν τη σιδηροδρομική διαδρομή, ο όμορφος τόπος μας, «ο ευλογημένος», όπως συνηθίζουμε να τον λέμε, που ομορφαίνει τη ζωή μας, παρά τις δυσκολίες που περνάμε. Είναι αυτή η ομορφιά που μας περιβάλλει, ένα δυνατό φως, που σβήνει κάθε σκιά απ’ τις ασχήμιες της καθημερινότητάς μας.

Βρε μήπως αυτό είναι που φταίει για την κατάστασή μας;

Χρήστος Δ. Πρασκίδης