Το συνάντησα σήμερα στο διαδίκτυο, μου άρεσε και το αναρτώ...
Aπό τη Vicky Zar
Λένε το να υπάρχεις είναι δεδομένο, το να έχεις την αξίωση να ζεις είναι κατάκτηση για λίγους και τολμηρούς…
Σε μια χώρα που το θάρρος είναι στοιχείο της γονιδιακής μας ταυτότητας γιατί η ζωή κατέληξε να αποτελεί πολυτέλεια;
Είναι απλά η μετάβαση σε μια εποχή που οι άνθρωποι κουράστηκαν να κάνουνε όνειρα και να φυλάνε Θερμοπύλες...;
Κάτω από τον πυρετό της προεκλογικής περιόδου αυτά τα ρητορικά ερωτήματα αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ανθρώπους να μεμψιμοιρούν και να θέλουν να θεωρούνται αιωνίως θύματα σε μια παθητική πραγματικότητα που οι ίδιοι εγκλωβίζονται με την αδιαφορία τους…
Βαρύγδουπες ευθύνες, διαφθορά και σήψη σε έναν πολιτικό κόσμο που έμαθε τους πολίτες να είναι θεατές στο θέατρο του παραλόγου…
Όσο είσαι θεατής έρμαιο θα βλέπεις τον ίδιο κακοπαιγμένο μονόλογο σε άδειο θέατρο, όσο θα αφήνεις να σου ευνουχίζουν τα θέλω θα σαι υπόλογος στον εαυτό σου. Όσο θα μιλάς για τη διαφθορά από το σαλόνι σου θα γίνεσαι ένα ακόμα πιόνι στην πολιτική σκακιέρα και μετά τι… ;
Δεν υπάρχουν εθνοσωτήρες σε έναν τόπο που ακόμα και τα όνειρα κοστίζουν ακριβά. Δε μπορούν από τη μιζέρια να γεννηθούνε θαύματα το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να ξυπνήσεις από το λήθαργο σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα…
