Διασχίζοντας το βουνό των Μουσών

Μετά την πρώτη ποδηλατική διαδρομή, που διοργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αιγινίου (ΟΣΑΙ), στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Βόρειας Πιερίας φέτος τον Ιούλιο, η οποία αποτέλεσε και την αφορμή για την δημιουργία ποδηλατικής ομάδας ορεινής ποδηλασίας, ήρθε η ώρα να γίνει ένα ξεκίνημα με διαδρομές που έχουν κάποιες επιπλέον απαιτήσεις και μπορούν να αποτελέσουν κίνητρο για τη διεύρυνση της ομάδας.
Ο αρχικός πυρήνας που δημιουργήθηκε είχε εδώ και καιρό σχεδιάσει και προτείνει κάποιες διαδρομές, από πολύ εύκολες, προκειμένου να συμμετέχουν και παιδιά, ως αρκετά φιλόδοξες, αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι η ομάδα δημιουργήθηκε απουσία ανθρώπων που έχουν γνώση και εμπειρία πάνω στο άθλημα.
Μια από τις δύο διαδρομές αυτές, είναι η διαδρομή Αιγίνιο – Παλιά Ελαφίνα – Ελατοχώρι, συνολικής απόστασης 50 χλμ. περίπου, από τα οποία 20 χλμ είναι δασικοί δρόμοι και οι υπόλοιποι διαδημοτικό δίκτυο ορεινών οικισμών. Υψόμετρο αφετηρίας 50 μέτρα, υψόμετρο παλιάς Ελαφίνας 850 μέτρα, μέγιστο υψόμετρο διαδρομής 1060 και υψόμετρο στόχου, Ελατοχώρι, 750 μέτρα.

Η απόφαση για την πραγματοποίηση της διαδρομής πάρθηκε εσπευσμένα, λόγω των ιδανικών καιρικών συνθηκών που προβλεπόταν για το Σαββατοκύριακο 21-22 Νοεμβρίου, από δυο μέλη της συντονιστικής ομάδας και έγινε προσπάθεια προσέλκυσης συμμετοχών που τελικά περιορίστηκαν σε μια ακόμη, λόγω υποχρεώσεων των ανθρώπων που θα είχαν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας διαδρομής.
Αρχικός στόχος η ανάβαση στην παλιά Ελαφίνα με διανυκτέρευση σε Ξενώνα. Εκεί θα αποφασίζαμε αν θα συνεχίζαμε για Ελατοχώρι ή θα γυρνούσαμε στο Αιγίνιο. Εάν συνεχίζαμε προς Ελατοχώρι, υπήρχαν πάλι δύο σκέψεις: Είτε να έρθει κάποιος με αυτοκίνητο να μας πάρει από εκεί, είτε να κατέβουμε Κατερίνη (όλο κατηφόρα) και να επιστρέψουμε με τον προαστιακό.
Το ραντεβού δόθηκε 10 η ώρα στα γραφεία του Ορειβατικού συλλόγου Αιγινίου, όπου μετά και από τις απαραίτητες φωτογραφίες η τριμελής ομάδα αποτελούμενη από τον 14χρονο Πασχάλη Τερζή, τον Τάσο Βουλτσίδη 44, και τον Χρήστο Πρασκίδη 47, αναχώρησε στις 10:30 για Ελαφίνα.
Αιγίνιο – Κολινδρός
Πρώτος στόχος ο Κολινδρός. Ακολουθήθηκε η διαδρομή από Κέντρο Υγείας – Αγροτική οδός χαλικοστρωμένη – διαδημοτική οδός Κολινδρού Καταχά (Ζαρντινίδη) – Κολινδρός – νοτιοδυτική έξοδος Κολινδρού (κορυφή) υψόμετρο 370 μέτρα, υψομετρική διαφορά 320 μέτρα. Απόσταση 8,2 χιλιόμετρα 2.600 μέτρα χωμάτινα.

Κολινδρός – Καστανιά – Ρυάκια
Από Κολινδρό άσφαλτος μέχρι Καστανιά (υψομ. 360) και στη συνέχεια μέχρι Ρυάκια, υψόμετρο 450 μέτρα, υψομετρική διαφορά 400, συνολική απόσταση (από Αιγινιο) 20 χιλιόμετρα.



Ρυάκια - Ελαφίνα
Μέχρι τα Ρυάκια η διαδρομή μας ήταν γνωστή. Το άγνωστο ξεκινά από εδώ. Η υψομετρική διαφορά μέχρι την παλιά Ελαφίνα είναι 400 – 450 μέτρα χωματόδρομος, που όμως δεν γνωρίζουμε την ποιότητά του και τις κλίσεις του.
Τα πρώτα 4 περίπου χιλιόμετρα εξακολουθούν να είναι ασφαλτοστρωμένα. Η συνέχεια χωματόδρομος, ανηφορικός μεν, αλλά όχι με ακραίες κλίσεις. Πρόσφατα ισοπεδωμένος σε κάποια σημεία με γκρέιντερ. Ο καιρός είναι ιδανικός, με ηλιοφάνεια και θερμοκρασία τέτοια, που σου επιτρέπει να καταβάλεις έντονη μυϊκή προσπάθεια, χωρίς να δημιουργεί έντονη δυσφορία.
Τα πρώτα 2 χλμ. (μετά τη διασταύρωση για Ελαφίνα) διανύθηκαν χωρίς προβλήματα και ανεβαίνοντας κατά περίπου 150 μέτρα, που ήταν πάνω από το 1/3 της υψομετρικής διαφοράς που έπρεπε να καλύψουμε από τα Ρυάκια.
Όλα πήγαιναν καλά. Πολύ καλή διάθεση, καθόλου κούραση και μεγάλο απόθεμα δυνάμεων. Ο μικρός της παρέας, πρώτος και καλύτερος, γεμάτος χαρά, ανέβαζε με ευκολία ένα συνολικό βάρος (ποδήλατο, σακίδιο, κλπ) που πλησίαζε το σωματικό του βάρος.
Ο δρόμος διασχίζει ένα πανέμορφο δάσος οξιάς και βελανιδιάς. Σε όλη τη διαδρομή, μες στην ησυχία του δάσους, ακούγονταν νερά να κελαρύζουν στις ρεματιές, τα περίφημα κρυστάλλινα νερά της Ελαφίνας. Μοναδική παραφωνία σ’ αυτό το πανέμορφο περιβάλλον οι κυνηγοί, που συναντήσαμε επανειλημμένα. Κάποιοι είχαν στήσει καρτέρι και άλλοι, παραπάνω, φώναζαν και πυροβολούσαν. Αναγκαστήκαμε νε φωνάξουμε και να απομακρυνθούμε βιαστικά, φοβούμενοι μήπως μας έρθει καμιά αδέσποτη ή κανένα πληγωμένο ζώο.
Τελικά, αφού κάναμε κάποια διαλείμματα για νερό φωτογραφίες κ.λ.π. φτάσαμε στις 14:30 στον προορισμό μας, που ήταν ο ξενώνας «Μουσών Μέλαθρον» στην Ελαφίνα.
Αφού ήπιαμε ένα ρόφημα απολαμβάνοντας την όμορφη ηλιόλουστη μέρα, τον καθαρό αέρα του δάσους και την απουσία θορύβων, τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας και στη συνέχεια ξανανεβήκαμε στα ποδήλατα, για μια γνωριμία με το χωριό. Μόνιμοι κάτοικοι 4 (2 ζευγάρια ηλικιωμένων). Δεν έχει πολλά σπίτια, μα κανένα δεν είναι ερειπωμένο, όλα είναι φροντισμένα και αρκετά απ’ αυτά είναι καινούρια, ένδειξη ότι το χωριό κατοικείται κάποιες εποχές του χρόνου. Η είσοδος του χωριού έχει υψόμετρο 810 και η άνω έξοδος 900 μέτρα. Ο ξενώνας μας στα 850.

Στατιστικά διαδρομής Αιγίνιο – παλιά Ελαφίνα: Καθαρή διάρκεια 3.10΄ Συνολικά χιλιόμετρα 35 μέση ταχύτητα 11,6 χλμ/ώρα. Υψομετρική διαφορά: 800 μέτρα). Συνολική διανυθείσα ανάβαση*: 1100 μέτρα περίπου



Μετά την επιστροφή από την γνωριμία μας με το χωριό, συζήτηση στο δωμάτιο και στη συνέχεια μετάβαση στο χώρο εστίασης του ξενώνα, που λειτουργεί και σαν ταβέρνα για φαγητό. Η ποικιλία ήταν μικρή, μα το φαγητό νόστιμο. Το αναμμένο τζάκι ολοκλήρωνε την όμορφη αίσθηση του χώρου, που γενικά ήταν πολύ φιλικός βασικά (και) λόγω των ανθρώπων, που, αν και σε 4 διαφορετικές παρέες – τραπέζια, κάποια στιγμή συζητούσαμε όλοι μαζί.
Στις 10:30 τα φώτα στο δωμάτιο είχαν σβήσει και εικόνες της ημέρας που πέρασε, καθώς και οι σκέψεις για την αυριανή μέρα, μπερδεύτηκαν με τα όμορφα όνειρα μιας ήσυχης βραδιάς.
Αλλάξαμε κάποιες φορές πλευρό, ώσπου να σηκωθούμε από τα κρεβάτια μας, όταν κάποια στιγμή διαπιστώσαμε πως όλοι είχαμε ξυπνήσει. Άλλωστε δε βιαζόμασταν.
Στις 9 ήμασταν στην τραπεζαρία για πρωινό, έχοντας ετοιμάσει και τα πράγματά μας για αναχώρηση.
Η απόφαση ήταν πια αυτονόητη για όλους και ομόφωνη.
Συνεχίζουμε για Ελατοχώρι

Ελαφίνα – Ελατοχώρι
Η Ελαφίνα διοικητικά ανήκει στο Νομό Ημαθίας, στο Δήμο Μακεδονίδος. Έτσι, από την πλευρά της Ημαθίας έχει ασφαλτοστρωμένη πρόσβαση. Βγαίνοντας λοιπόν από το χωριό, προχωρήσαμε σε άσφαλτο άλλα 3 περίπου χιλιόμετρα, μέχρι να συναντήσουμε, αριστερά, τον δασικό δρόμο που οδηγεί προς το Ελατοχώρι. Υψόμετρο διασταύρωσης 945 μέτρα. Ο δασικός δρόμος δείχνει, στην αρχή του τουλάχιστον, εξαιρετικός. Ασυνήθιστα φαρδύς για δασικό δρόμο και χαλικοστρωμένος. Μερικές νεροφαγιές, σίγουρα, δεν προβληματίζουν τα ποδήλατά μας. Στα επόμενα 500 μέτρα, ξεπεράσαμε τα 1.000 μέτρα υψόμετρο και μείναμε πάνω από αυτό το ύψος, φθάνοντας κάποια στιγμή μέχρι τα 1.063 μέτρα, για τα επόμενα 5-6 χιλιόμετρα.
Στη συνέχεια, ο δρόμος κατεβαίνει αργά, περνά δίπλα από μια τεχνητή λίμνη και συνεχίζει με μεγαλύτερες κλίσεις ώσπου καταλήγει στο δρόμο Ριζώματα – Ελατοχώρι, σε υψόμετρο 770 μέτρα. Το τμήμα αυτό ίσως ήταν το ομορφότερο. Μεγάλο υψόμετρο, πυκνό δάσος, με μικρά λιβάδια ανάμεσα, η τεχνητή λίμνη και απέναντι ο Όλυμπος. Ο δρόμος αυτός διασχίζει ένα μεγάλο μέρος της κορυφογραμμής των βόρειων Πιερίων. Δυστυχώς δεν συναντήσαμε τις μούσες, μα διαπιστώσαμε ότι δεν διάλεξαν άδικα αυτό το βουνό για να κατοικήσουν.
Η συνέχεια μέχρι το Ελατοχώρι δείχνει εύκολη. Μετά από κάποια ανεβοκατεβάσματα, κατεβαίνουμε στα 600 μέτρα και στη συνέχεια ανεβαίνοντας άλλα 200 μέτρα, καταλήγουμε σε ένα καφέ του Ελατοχωρίου στα 800 μέτρα υψόμετρο για να πιούμε το ρόφημά μας και να συσκεφθούμε για τη συνέχεια.

Στατιστικά διαδρομής Αιγίνιο - Ελατοχώρι: Διάρκεια διαδρομής 5 ώρες απόσταση 53,5 χιλιόμετρα, μέση ταχύτητα 10,7 χλμ/ώρα.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στον ξενώνα της Ελαφίνας, ο ιδιοκτήτης του κύριος Χρήστος όταν άκουσε τους στόχους μας, μας πρότεινε να ακολουθήσουμε για επιστροφή στο Αιγίνιο μια πολύ όμορφη, κατά τη γνώμη του διαδρομή: Ελατοχώρι – Μοσχοπόταμος – Μελιάδι – Καταλώνια – Έλαφος – Ρυάκια και μετά τη γνωστή διαδρομή Ρυάκια – Καστανιά – Κολινδρός – Αιγίνιο. Τότε φάνταζε μια μακρινή υπόθεση, αφού προηγούνταν ο κυρίως στόχος, που ήταν το Ελατοχώρι και έτσι δεν δώσαμε σημασία. Τώρα όμως αισθανόμενοι ότι είχαμε ακόμη πολλές δυνάμεις και έχοντας πολύ μέρα ακόμη μπροστά μας, αφού η ώρα ήταν μόλις 11:40, μπήκε στο τραπέζι για συζήτηση: Κατερίνη και με προαστιακό στο Αιγίνιο, ή η διαδρομή που πρότεινε ο κυρ Χρήστος. Η απόφαση και πάλι ομόφωνη.
Προς Μελιάδι λοιπόν.



Ελατοχώρι – Μοσχοπόταμος – Μελιάδι – Καταλώνια – Έλαφος – Ρυάκια
Μέχρι τη διασταύρωση για Μελιάδι, ο δρόμος ήταν η χαρά του κουρασμένου ποδηλάτη. Άσφαλτος και διαρκής, ομαλή, κατηφόρα. Μετά τη στροφή αριστερά προς Μελιάδι, η κατηφόρα γίνεται έντονη, ενώ το χωριό το βλέπαμε ήδη να είναι αρκετά πιο ψηλά από μας. Τελικά κατεβήκαμε τη ρεματιά στα 185 μέτρα υψόμετρο και στη συνέχεια, μια απότομη συνεχής ανηφόρα μας έβγαλε στο χωριό σε υψόμετρο 360 μέτρα. Βγαίνουμε από το χωριό προς Καταλώνια, από χωματόδρομο πια, όχι όμως καλής ποιότητας και ανηφορικό μέχρι τα 420 μέτρα υψόμετρο, που από εκεί πέφτει πάλι με πολύ μεγάλη κλίση στα 235 μέτρα. Το τμήμα αυτό του δρόμου περνά μέσα από δάσος και είναι ασυντήρητο εντελώς. Ασυντήρητος και δύσκολος, με μεγάλη κλίση και ο δρόμος που ανεβάζει στα Καταλώνια και σε ύψος 380 μέτρα. Εδώ πρωτοχρησιμοποιήσαμε και την ταχύτητα «της γιαγιάς», την μικρότερη ταχύτητα που διαθέτει το ποδήλατο.
Δεν υπολογίζαμε, ότι η διαδρομή αυτή θα έκρυβε τόσο σοβαρές υψομετρικές διαφορές και τόσο δύσκολους δρόμους, μα αντέχουμε ακόμη. Το μόνο που μας ανησυχεί είναι η άγνωστη διαδρομή που υπολείπεται μέχρι τα Ρυάκια. Πάντως, ούτε σκέψη για εγκατάλειψη και αλλαγή πορείας προς Κατερίνη, που είναι μόνο κατηφόρα.
Η διαδρομή από Καταλώνια για Έλαφο είναι, φυσικά, πάλι χωμάτινη και πάλι κατεβαίνει σε ρεματιά στα 200 μέτρα υψόμετρο, προτού καταλήξει στο χωριό, στα 360 μέτρα. Ευτυχώς ο χωματόδρομος αυτός ήταν καλύτερος. Η κούραση ήδη έχει αρχίσει να μας προβληματίζει, γιατί αφ’ ενός έχουμε ακόμη ένα άγνωστο τμήμα διαδρομής και δεν ξέρουμε τι μας περιμένει, αφ’ ετέρου, μη γνωρίζοντας τα όριά μας, φοβούμαστε μην προκύψει κάποιος τραυματισμός. Τώρα πια μας πιέζει και ο χρόνος και δε μας επιτρέπει να μειώσουμε ταχύτητα. Ο μόνος, που δεν καταλαβαίνει από τέτοια είναι ο μικρός. Ο Πασχάλης, πρώτος στην ανηφόρα, μες την καλή χαρά. Η εκδίκηση των «παπούδων» έρχεται όμως στην κατηφόρα, όπου λόγω βάρους, τον προσπερνάμε σα σταματημένο.
Μετά την Έλαφο οι χωματόδρομοι τελείωσαν και αφού συνεχίζουμε ανηφορικά μέχρι τα 400 μέτρα υψόμετρο, κατεβαίνουμε στα 350 και τέλος φτάνουμε στα Ρυάκια (υψόμετρο 450μ). Κουρασμένοι και χαρούμενοι. Ο στόχος σχεδόν επετεύχθη, αφού απ’ έδω και πέρα, η διαδρομή είναι γνωστή και δη κατηφορική (εκτός εξαιρέσεων).
Σε 45 λεπτά είμαστε στο Αιγίνιο.
Άφιξη 17:30

Συνολικά στατιστικά
 Συνολική διανυθείσα απόσταση: 106 χλμ (37 την 1η μέρα, 69 την 2η μέρα).
 Συνολική θετική υψομετρική διαφορά (ανάβαση): 2400 μέτρα περίπου
 Συνολικός χρόνος ποδηλασίας: 8ώρες και 35 λεπτά.
 Μέση ταχύτητα: 12,35 χλμ/ώρα

Ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι θα άντεχα κάτι τέτοιο. Ο στόχος «Ελατοχώρι» που βάλαμε, με αναχώρηση από Αιγίνιο, ήταν πολύ φιλόδοξος, αλλά και μακρινός, αφού, κατά τη γνώμη μου, προϋπέθετε προπονήσεις σε άλλες κοντινότερες διαδρομές και βασικά επιστροφή με αυτοκίνητο.
Τελικά, το ποδήλατο είναι καταπληκτικό εργαλείο και ο άνθρωπος κρύβει πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις από αυτές που νομίζει.
Η διαδρομή αυτή των 106 χιλιομέτρων, με συνολική διανυθείσα ανάβαση πάνω από 2400 μέτρα, υπήρξε μια πολύ καθοριστική για μας εμπειρία.
Η ποδηλασία κέρδισε αμετάκλητα δύο φίλους και έναν αθλητή, γιατί ενώ η ηλικία (και όχι μόνο) των δυο ενηλίκων, δεν μας επιτρέπει άλλο από το να αθλούμαστε και να χαιρόμαστε τις ποδηλατικές διαδρομές, ο Πασχάλης έχει μπροστά του λαμπρό μέλλον και (θα διακινδυνεύσω να προβλέψω) διακρίσεις υψηλού επιπέδου, εφ’ όσον συνεχίσει να ασχολείται.
Στις ήδη προτεινόμενες διαδρομές της ποδηλατικής ομάδας, είναι σίγουρο ότι θα προστεθούν και άλλες φιλόδοξες, γιατί τώρα ξέρουμε ότι δεν θα αποτελούν μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά απλούς στόχους που θα κατακτήσουμε, όχι με ευκολία ίσως, αλλά με οργάνωση και επιμονή.
Το ορειβατικό ποδήλατο είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο. Είναι μοναδικό, γιατί ενώ αισθάνεσαι την ελευθερία της πεζοπορίας, εν τούτοις έχεις τη δυνατότητα να κινηθείς με πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες και να κατακτήσεις στόχους, που δεν θα μπορούσες χωρίς τη βοήθεια αυτοκινούμενου μεταφορικού μέσου. Είναι επίσης και ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό και ευχάριστο μέσο άθλησης, αλλά και μετακίνησης.
Εδώ, στο Αιγίνιο, λοιπόν, η δημιουργία και η δραστηριοποίηση της ποδηλατικής ομάδας του Ορειβατικού Συλλόγου είναι γεγονός. Καλούμε τον κάθε ενδιαφερόμενο από 8 ετών και άνω να πλαισιώσει την ομάδα και να συμμετέχει στις εξορμήσεις μας.

Χρήστος Δ. Πρασκίδης

Υποσημειώσεις:
Στη διαδρομή χρησιμοποιήθηκαν τρία απλά σχετικά (αλλά αξιόπιστα) mountain bike, αξίας από 250 – 400 περίπου ευρώ το ακριβότερο, ηλικίας από 0 – 6 χρονών.
Ρουχισμός απλός και γενικά εξοπλισμός από ανύπαρκτος έως ακρως ερασιτεχνικός.
Χωρίς να υποτιμάται η αξία των ακριβών ποδηλάτων, του ακριβού τεχνικού ρουχισμού και του καλού εξοπλισμού, μπορώ να διαβεβαιώσω αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα να διαθέσουν πολλά χρήματα, ότι η εμπειρία μας έδειξε πως μπορούν να χαρούν το βουνό ακόμη και με ένα φθηνό (μα αξιόπιστο) ποδήλατο και με τον απαραίτητο επίσης φθηνό και ερασιτεχνικό εξοπλισμό.

Η Ελλάδα της μαραμένης πετούνιας αλλά και της Ελπίδας

Σήμερα στην Ελληνική κοινωνία ζούμε μια απίστευτη κρίση. Μια κρίση αξιών, που στην ουσία προέρχεται από τα διάφορα «ελλείμματα» που γιγαντώθηκαν τα τελευταία χρόνια, με βασικότερο αυτών το μορφωτικό έλλειμμα, με την έννοια του ελλείμματος ευρύτερης παιδείας και καλλιέργειας. Το οικονομικό έλλειμμα με όλα όσα αυτό συνεπάγεται και ζούμε τελευταία, είναι η συνέπεια, το προϊόν αυτών των άϋλων ελλειμμάτων μας.
Σήμερα λοιπόν σε μια κοινωνία με τα τόσο σοβαρά προβλήματα δικάζονταν τρεις εκδότες, ένας αρχισυντάκτης και ένας πολίτης γιατί ο τελευταίος αγανακτισμένος από φαινόμενα κακοδιοίκησης και ανοργανωσιάς και με αφορμή την κατασπατάληση χρημάτων των δημοτών, έγραψε μια οργισμένη επιστολή διαμαρτυρίας και κριτικής για τον δήμο Κατερίνης, την οποία δημοσίευσαν οι εφημερίδες που εκδίδουν οι πρώτοι.
Ο Δήμαρχος και οι αντιδήμαρχοι αισθάνθηκαν θιγμένοι και εξυβρισμένοι από εκφράσεις «…για το άκρον άωτον της ανοησίας να φυτεύει η δημοτική μας αρχή πετούνιες….. μέσα στο καλοκαίρι….», «Τα γνωρίζει ακόμη και ο πιο απρόσεκτος μαθητής της 3ης τάξης Δημοτκού σχολείου ότι οι δενδροφυτεύσεις δε γίνονται καλοκαίρι με 40οC υπό σκιάν….», «…οι κάτοικοι αυτού του τόπου χρειάζονται αξιοπρεπείς δημάρχους και αντιδημάρχους, με σηκωμένα τα μανίκια, πρόθυμους για δουλειά...» κ.λπ.
Βρέθηκε λοιπόν ένας άνθρωπος με ανησυχίες, με ιδέες, με διάθεση να δώσει τον εαυτό του για το κοινό καλό, όχι καταλαμβάνοντας καρέκλες και αμειβόμενες θέσεις εξουσίας, αλλά δουλεύοντας σκληρά και μεθοδικά ως εθελοντής. Βρέθηκε ένας άνθρωπος να οργανώσει δράσεις, να κινητοποιήσει ανθρώπους, να γράψει, να σκεφτεί, να φυτέψει δέντρα, να φυλάξει δάση, να δράσει και να αντιδράσει με εκατοντάδες ακόμη ανθρώπους που εμπνεύστηκαν από όλα αυτά και να παράξει αποτέλεσμα, μέσα από δεκάδες διαφορετικές δράσεις, προς όφελος της Κατερίνης, της Πιερίας και της Ελλάδας ολόκληρης, μιας και πολλές από αυτές τις δράσεις είχαν πανελλήνια απήχηση και αποτέλεσμα.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν έγινε ο στόχος δικαστικής δίωξης. Χάλασε την πιάτσα. Τάραξε τον ύπνο των ράθυμων, ανέβασε τον πήχη. Άνοιξε μάτια και τα ανοιχτά μάτια βλέπουν τους γυμνούς βασιλιάδες.
Άνθρωποι, που όπως όλοι μας μα και ακόμη περισσότερο, ζουν την φαυλότητα, τη διαφθορά και την καταστροφική υστεροβουλία που μαστίζει την κοινωνία μας, σιωπώντας κατά κανόνα, βρήκαν στο πρόσωπο και στη δράση αυτού του εθελοντή, τον άνθρωπο που βλάπτει την κοινωνία και πρέπει να τιμωρηθεί. Τον άνθρωπο που αν τον συναντούσαμε συχνότερα γύρω μας, ίσως δεν θα ήμασταν ως κοινωνία στη δεινή θέση που μας καταδίκασε η λογική που υπηρετούν οι σημερινοί μηνυτές του, οι μηνυτές του εθελοντή Τσολακίδη των εφημερίδων αλλά και της λογικής. Ετσι λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί θίχτηκαν και απασχόλησαν τα δικαστήρια και τους πολίτες, καταθέτοντας μήνυση σε έναν εθελοντή και σε 3 εφημερίδες.
Αυτοί τους έθιξαν. Όχι οι διαπλεκόμενοι, όχι αυτοί που λυμαίνονται τα χρήματα του πολίτη, που δωροδοκούν, που κατασκευάζουν χαμηλής ποιότητας δημόσια έργα, ούτε αυτοί που τα ελέγχουν και δε βρίσκουν λάθη, όχι οι ανεπαρκείς, οι φυγόπονοι, οι τεμπέληδες του διπλανού γραφείου, όχι αυτοί που χρυσοπληρώνονται από το υστέρημα του φτωχού πολίτη ενώ δεν παράγουν τίποτα, όχι αυτοί που δε διστάζουν να ξοδεύουν τα λεφτά των πολιτών για να εξυπηρετήσουν ημέτερους προμηθευτές, όχι αυτοί που κάνουν ρουσφέτια, όχι αυτοί που έφτασαν την Ελληνική κοινωνία και οικονομία σ’ αυτό το χάλι, σ’ αυτή την κατάντια που σήμερα ζούμε.
Αυτούς φαίνεται δεν τους συνάντησαν οι μηνυτές. Οι άνθρωποι που υπηρετούν σε ένα από τα πιο διαβρωμένα κομμάτια, σύμφωνα με έρευνες, της Ελληνικής δημόσιας διοίκησης, δεν ενοχλήθηκαν απ’ αυτούς, η τέλος πάντων δεν ενοχλήθηκαν τόσο όσο ενοχλήθηκαν από τον ενεργό πολίτη, τον εθελοντή που δίνει το χρόνο του, την ψυχή του, όλη του την ενέργεια για το καλό του τόπου του. Όσο ενοχλήθηκαν από τους εκδότες που αρνούνται να λογοκρίνουν, που αρνήθηκαν να υποταχθούν, να υπογράψουν «δηλώσεις μετανοίας».
Σήμερα λοιπόν, παρακολούθησα με προσοχή την δικαστική διαδικασία στα δικαστήρια Κατερίνης, όχι μόνο γιατί είμαι μέλος της εθελοντικής ομάδας δράσης του Νομού Πιερίας που κατά τη γνώμη μου διωκόταν στο σύνολό της, αλλά και γιατί ένιωθα ότι σ’ αυτή τη δίκη διακυβεύεται κάτι σημαντικό για τη δημοκρατία και την ελευθεροτυπία. Και βγήκα από την αίθουσα του δικαστηρίου χαρούμενος.
Σ’ αυτό το καταθλιπτικό και απαισιόδοξο τοπίο που βιώνουμε όλοι στην Ελλάδα στις μέρες μας, αισθάνθηκα χαρούμενος και πιο αισιόδοξος και γι’ αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτούς που μου προκάλεσαν αυτά τα όμορφα και πολύτιμα σήμερα συναισθήματα: Τους εκδότες Κώστα Παπακώστα, Γιάννη Χατζηιωάννου και Ιωάννα Δερμίση και τον δημοσιογράφο Βαγγέλη Ζαμαντζά γιατί υποστήριξαν σθεναρά τα δικαιώματα του δημοσιογράφου και της ελευθεροτυπίας, δε μάσησαν τα λόγια τους, δε δέχτηκαν να υπογράψουν τις δηλώσεις μετανοίας που τους ζητήθηκαν και με τη στάση τους εξέθεσαν ακόμη περισσότερο τους μηνυτές (Μακάρι να είχα γράψει εγώ αυτή την επιστολή, είπε στην απολογία του ο πρώτος). Ευχαριστώ τον Ηλία Τσολακίδη γιατί με θάρρος και πάθος υπερασπίστηκε το δίκιο του και δίκιο όλων των μελλών της εθελοντικής ομάδας, μα και κάθε ενεργού πολίτη, αλλά και τους μάρτυρες υπεράσπισης που δέχθηκαν να μπουν σ’ αυτή την διαδικασία, απαντώντας εύστοχα σε ότι ρωτήθηκαν, το συνήγορο υπεράσπισης που με άριστη επιστημονική κατάρτιση αλλά και με πάθος απέδειξε το δίκιο των κατηγορουμένων, αλλά και την Πρόεδρο του Δικαστηρίου που ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές και αμφιβολίες έβγαλε μια απόφαση απόλυτα απαλλακτική για τους κατηγορουμένους, όχι «λόγω αμφιβολιών» αλλά, στην ουσία, λόγω απουσίας οποιασδήποτε λογικής βάσης στο κατηγορητήριο (Ο επιστολογράφος δεν εξύβρισε αλλά διατύπωσε αξιολογικές κρίσεις επί πραγματικών γεγονότων…Οι εφημερίδες δημοσίευσαν την επιστολή όπως όφειλαν).
Τους ευχαριστώ όλους αυτούς όχι για το αποτέλεσμα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα άλλαζε τίποτα για μένα όποιο κι αν ήταν, αλλά γιατί η στάση τους άναψε ένα φως, μιαν ελπίδα, ότι υπάρχουν οι άνθρωποι που μπορεί ίσως πάνω τους να στηριχτεί μια άλλη πορεία για την κοινωνία μας, μια πορεία που θα μειώνει τα όποια ελλείμματά της και θα οδηγήσει την πατρίδα μας στη θέση που θέλουμε γι’ αυτή, στη θέση που την έχουμε στις καρδιές μας.

Η γνωστή εξυπηρέτηση του δημοσίου

Παραθέτω παρακάτω το e-mail που έστειλα στη γραμμή παραπόνων δημόσιου νοσοκομείου, σχετικά με την εξυπηρέτηση που "απόλαυσα" ως πολίτης, από τον δημόσιο υπάλληλο που εργαζόταν στο τηλεφωνικό κέντρο του νοσοκομείου. Βέβαια γνωρίζω πως συνήθως συμβαίνουν πολύ χειρότερα και κραυγαλέα πράγματα και ο καθένας έχει να διηγηθεί κάτι πολύ χειρότερο. Είναι όμως και αυτό ενδεικτικό μιας κατάστασης που πια δεν έχουμε άλλο περιθώριο να ανεχθούμε. Η την αλλάζουμε σήμερα δημιουργώντας τις προϋποθέσεις τα παιδιά μας να ζήσουν σε πολιτισμένες συνθήκες, ή την παρατηρούμε απαθείς, όπως κάναμε μέχρι τώρα, αποδεχόμενοι μια σαφέστατα προδιαγεγραμμένη, υπό αυτές τις προϋποθέσεις καταστροφική πορεία, που οδηγεί στην παρακμή και την χρεωκοπία της ελληνικής κοινωνίας

Το e-mail με την καταγγελία
Αύριο 13-4-2010 το πρωί ο 81 ετών πατέρας μου έχει ραντεβού και πρέπει να φύγει αρκετά νωρίς με το τραίνο για να είναι έγκαιρα στο νοσοκομείο. Επειδή όμως έχει ακούσει ότι οι γιατροί έχουν απεργία μου ανέφερε την πληροφορία και προκειμένου να μην υποστεί άδικα μια μεγάλη για την ηλικία του ταλαιπωρία επικοινώνησα με το τηλεφωνικό σας κέντρο στις 21:30 προκειμένου να ρωτήσω αν δουλεύουν κανονικά αύριο.
Η απάντηση; "Δεν ξέρω!".
"Μα μήπως πήρα λάθος; δεν πήρα στο νοσοκομείο;",
"Στο νοσοκομείο πήρατε αλλά δεν ξέρω. Πάρτε αύριο το πρωί στα ιατρεία να σας πουν",
" Μα κύριε μου είμαστε από επαρχία..Αυριο πρέπει να ξεκινήσουμε πολύ πρωί για να είμαστε στο ραντεβού!"
"Τι να σας πω. Δεν ξέρω, παρτε αύριο το πρωι μετά τις 8"
"Δηλαδή δεν ξέρετε αν υπάρχει κάποια απεργία, επίσχεση εργασίας των γιατρών..."
"Δεν ξέρω παρτε αύριο.."
"Συνδέστε με τότε με κάποιον που να ξέρει"
"Τέτοια ώρα δεν υπάρχει κάποιος που να ξέρει..."

Αυτή είναι η αντιμετώπιση των πολιτών από το νοσοκομείο σας, η εν παση περιπτώσει ήταν η αντιμετώπιση ενός πολίτη από υπάλληλό σας.
Ανοργανωσιά, άγνοια και έλλειψη οποιασδήποτε διάθεσης για εξυπηρέτηση. Και αν τα δυο πρώτα μπορώ να τα συγχωρήσω (στην Ελλάδα είμαστε...), το τελευταίο που απεικονίζει τον απόλυτα διαβρωμένο και αναισθητοποιημένο δημόσιο υπάλληλο, αυτόν που δεν τον νοιάζει τίποτα εκτός από το να περάσει η ώρα για να φύγει απ' τη "δουλειά" του, όπου προηγουμένως δεν προσέφερε απολύτως τίποτα, η έστω τα ελάχιστα δυνατά, και φυσικά εκτός από το πότε θα έρθει η ώρα να εισπράξει την προνομιούχα αμοιβή του και πότε θα έρθει η ώρα να εισπράξει την προνομιούχα σύνταξή του μαζί με το παχυλό του εφάπαξ. Αυτόν τον σιχαμερό υπάλληλο (δεν αναφέρομαι σε πρόσωπο αλλά στο είδος υπαλλήλου) σας παρακαλώ φροντίστε να του αφαιρέσετε όλες τις δυνατότητες να συνεχίσει να είναι η πληγή αυτής της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που λειτουργεί πια με τέτοια πίεση, αντιμετωπίζοντας πρόβλημα επιβίωσης και που είναι άγνωστο που μπορεί να φτάσει όταν αυτοί που την έφεραν σ' αυτήν την κατάντια (και σ'αυτούς συγκαταλέγονται και αυτοί οι υπαλληλίσκοι που ενώ πληρώνονται κάθονται κι όταν δεν κάθονται νομίζουν πως υποχρέωσή τους δεν είναι να εξυπηρετούν τους πολίτες, αλλά να τους κάνουν την ζωή δύσκολη) προκαλούν το κοινό αίσθημα με τέτοιες συμπεριφορές.

Ήταν άραγε τόσο δύσκολο αν δεν ήξερε πράγματι, να ρωτήσει και να μάθει ώστε να μας ενημερώσει; Και αν ήξερε πως κάποιοι γιατροί απεργούν και κάποιοι όχι και επομένως δεν μπορούσε να ξέρει το συγκεκριμένο ραντεβού αν θα εξυπηρετηθεί, ήταν άραγε τόσο δύσκολο να εξηγήσει το λόγο που δεν μπορεί να απαντήσει; Έχουν γίνει ποτέ σεμινάρια συμπεριφοράς και εξυπηρέτησης των πολιτών στους υπαλλήλους σας; Αν δεν έγιναν είναι τόσο δύσκολο να γίνουν;

Θα ήθελα επίσης να πω τέλος, για να μην υπάρχουν δικαιολογίες, πως εκείνος ο εργατικός και συνειδητός υπάλληλος, που ενώ πασχίζει στη δουλειά του δέχεται άδικα την μήνιν της κοινωνίας πρέπει επιτέλους να επαναστατήσει και να βοηθήσει να διορθωθεί αυτό το χάλι. Αλλιώς είναι συνυπεύθυνος.