Η Ελλάδα της μαραμένης πετούνιας αλλά και της Ελπίδας

Σήμερα στην Ελληνική κοινωνία ζούμε μια απίστευτη κρίση. Μια κρίση αξιών, που στην ουσία προέρχεται από τα διάφορα «ελλείμματα» που γιγαντώθηκαν τα τελευταία χρόνια, με βασικότερο αυτών το μορφωτικό έλλειμμα, με την έννοια του ελλείμματος ευρύτερης παιδείας και καλλιέργειας. Το οικονομικό έλλειμμα με όλα όσα αυτό συνεπάγεται και ζούμε τελευταία, είναι η συνέπεια, το προϊόν αυτών των άϋλων ελλειμμάτων μας.
Σήμερα λοιπόν σε μια κοινωνία με τα τόσο σοβαρά προβλήματα δικάζονταν τρεις εκδότες, ένας αρχισυντάκτης και ένας πολίτης γιατί ο τελευταίος αγανακτισμένος από φαινόμενα κακοδιοίκησης και ανοργανωσιάς και με αφορμή την κατασπατάληση χρημάτων των δημοτών, έγραψε μια οργισμένη επιστολή διαμαρτυρίας και κριτικής για τον δήμο Κατερίνης, την οποία δημοσίευσαν οι εφημερίδες που εκδίδουν οι πρώτοι.
Ο Δήμαρχος και οι αντιδήμαρχοι αισθάνθηκαν θιγμένοι και εξυβρισμένοι από εκφράσεις «…για το άκρον άωτον της ανοησίας να φυτεύει η δημοτική μας αρχή πετούνιες….. μέσα στο καλοκαίρι….», «Τα γνωρίζει ακόμη και ο πιο απρόσεκτος μαθητής της 3ης τάξης Δημοτκού σχολείου ότι οι δενδροφυτεύσεις δε γίνονται καλοκαίρι με 40οC υπό σκιάν….», «…οι κάτοικοι αυτού του τόπου χρειάζονται αξιοπρεπείς δημάρχους και αντιδημάρχους, με σηκωμένα τα μανίκια, πρόθυμους για δουλειά...» κ.λπ.
Βρέθηκε λοιπόν ένας άνθρωπος με ανησυχίες, με ιδέες, με διάθεση να δώσει τον εαυτό του για το κοινό καλό, όχι καταλαμβάνοντας καρέκλες και αμειβόμενες θέσεις εξουσίας, αλλά δουλεύοντας σκληρά και μεθοδικά ως εθελοντής. Βρέθηκε ένας άνθρωπος να οργανώσει δράσεις, να κινητοποιήσει ανθρώπους, να γράψει, να σκεφτεί, να φυτέψει δέντρα, να φυλάξει δάση, να δράσει και να αντιδράσει με εκατοντάδες ακόμη ανθρώπους που εμπνεύστηκαν από όλα αυτά και να παράξει αποτέλεσμα, μέσα από δεκάδες διαφορετικές δράσεις, προς όφελος της Κατερίνης, της Πιερίας και της Ελλάδας ολόκληρης, μιας και πολλές από αυτές τις δράσεις είχαν πανελλήνια απήχηση και αποτέλεσμα.
Αυτός ο άνθρωπος λοιπόν έγινε ο στόχος δικαστικής δίωξης. Χάλασε την πιάτσα. Τάραξε τον ύπνο των ράθυμων, ανέβασε τον πήχη. Άνοιξε μάτια και τα ανοιχτά μάτια βλέπουν τους γυμνούς βασιλιάδες.
Άνθρωποι, που όπως όλοι μας μα και ακόμη περισσότερο, ζουν την φαυλότητα, τη διαφθορά και την καταστροφική υστεροβουλία που μαστίζει την κοινωνία μας, σιωπώντας κατά κανόνα, βρήκαν στο πρόσωπο και στη δράση αυτού του εθελοντή, τον άνθρωπο που βλάπτει την κοινωνία και πρέπει να τιμωρηθεί. Τον άνθρωπο που αν τον συναντούσαμε συχνότερα γύρω μας, ίσως δεν θα ήμασταν ως κοινωνία στη δεινή θέση που μας καταδίκασε η λογική που υπηρετούν οι σημερινοί μηνυτές του, οι μηνυτές του εθελοντή Τσολακίδη των εφημερίδων αλλά και της λογικής. Ετσι λοιπόν οι άνθρωποι αυτοί θίχτηκαν και απασχόλησαν τα δικαστήρια και τους πολίτες, καταθέτοντας μήνυση σε έναν εθελοντή και σε 3 εφημερίδες.
Αυτοί τους έθιξαν. Όχι οι διαπλεκόμενοι, όχι αυτοί που λυμαίνονται τα χρήματα του πολίτη, που δωροδοκούν, που κατασκευάζουν χαμηλής ποιότητας δημόσια έργα, ούτε αυτοί που τα ελέγχουν και δε βρίσκουν λάθη, όχι οι ανεπαρκείς, οι φυγόπονοι, οι τεμπέληδες του διπλανού γραφείου, όχι αυτοί που χρυσοπληρώνονται από το υστέρημα του φτωχού πολίτη ενώ δεν παράγουν τίποτα, όχι αυτοί που δε διστάζουν να ξοδεύουν τα λεφτά των πολιτών για να εξυπηρετήσουν ημέτερους προμηθευτές, όχι αυτοί που κάνουν ρουσφέτια, όχι αυτοί που έφτασαν την Ελληνική κοινωνία και οικονομία σ’ αυτό το χάλι, σ’ αυτή την κατάντια που σήμερα ζούμε.
Αυτούς φαίνεται δεν τους συνάντησαν οι μηνυτές. Οι άνθρωποι που υπηρετούν σε ένα από τα πιο διαβρωμένα κομμάτια, σύμφωνα με έρευνες, της Ελληνικής δημόσιας διοίκησης, δεν ενοχλήθηκαν απ’ αυτούς, η τέλος πάντων δεν ενοχλήθηκαν τόσο όσο ενοχλήθηκαν από τον ενεργό πολίτη, τον εθελοντή που δίνει το χρόνο του, την ψυχή του, όλη του την ενέργεια για το καλό του τόπου του. Όσο ενοχλήθηκαν από τους εκδότες που αρνούνται να λογοκρίνουν, που αρνήθηκαν να υποταχθούν, να υπογράψουν «δηλώσεις μετανοίας».
Σήμερα λοιπόν, παρακολούθησα με προσοχή την δικαστική διαδικασία στα δικαστήρια Κατερίνης, όχι μόνο γιατί είμαι μέλος της εθελοντικής ομάδας δράσης του Νομού Πιερίας που κατά τη γνώμη μου διωκόταν στο σύνολό της, αλλά και γιατί ένιωθα ότι σ’ αυτή τη δίκη διακυβεύεται κάτι σημαντικό για τη δημοκρατία και την ελευθεροτυπία. Και βγήκα από την αίθουσα του δικαστηρίου χαρούμενος.
Σ’ αυτό το καταθλιπτικό και απαισιόδοξο τοπίο που βιώνουμε όλοι στην Ελλάδα στις μέρες μας, αισθάνθηκα χαρούμενος και πιο αισιόδοξος και γι’ αυτό θα ήθελα να ευχαριστήσω αυτούς που μου προκάλεσαν αυτά τα όμορφα και πολύτιμα σήμερα συναισθήματα: Τους εκδότες Κώστα Παπακώστα, Γιάννη Χατζηιωάννου και Ιωάννα Δερμίση και τον δημοσιογράφο Βαγγέλη Ζαμαντζά γιατί υποστήριξαν σθεναρά τα δικαιώματα του δημοσιογράφου και της ελευθεροτυπίας, δε μάσησαν τα λόγια τους, δε δέχτηκαν να υπογράψουν τις δηλώσεις μετανοίας που τους ζητήθηκαν και με τη στάση τους εξέθεσαν ακόμη περισσότερο τους μηνυτές (Μακάρι να είχα γράψει εγώ αυτή την επιστολή, είπε στην απολογία του ο πρώτος). Ευχαριστώ τον Ηλία Τσολακίδη γιατί με θάρρος και πάθος υπερασπίστηκε το δίκιο του και δίκιο όλων των μελλών της εθελοντικής ομάδας, μα και κάθε ενεργού πολίτη, αλλά και τους μάρτυρες υπεράσπισης που δέχθηκαν να μπουν σ’ αυτή την διαδικασία, απαντώντας εύστοχα σε ότι ρωτήθηκαν, το συνήγορο υπεράσπισης που με άριστη επιστημονική κατάρτιση αλλά και με πάθος απέδειξε το δίκιο των κατηγορουμένων, αλλά και την Πρόεδρο του Δικαστηρίου που ξεκάθαρα και χωρίς περιστροφές και αμφιβολίες έβγαλε μια απόφαση απόλυτα απαλλακτική για τους κατηγορουμένους, όχι «λόγω αμφιβολιών» αλλά, στην ουσία, λόγω απουσίας οποιασδήποτε λογικής βάσης στο κατηγορητήριο (Ο επιστολογράφος δεν εξύβρισε αλλά διατύπωσε αξιολογικές κρίσεις επί πραγματικών γεγονότων…Οι εφημερίδες δημοσίευσαν την επιστολή όπως όφειλαν).
Τους ευχαριστώ όλους αυτούς όχι για το αποτέλεσμα, αφού έτσι κι αλλιώς δεν θα άλλαζε τίποτα για μένα όποιο κι αν ήταν, αλλά γιατί η στάση τους άναψε ένα φως, μιαν ελπίδα, ότι υπάρχουν οι άνθρωποι που μπορεί ίσως πάνω τους να στηριχτεί μια άλλη πορεία για την κοινωνία μας, μια πορεία που θα μειώνει τα όποια ελλείμματά της και θα οδηγήσει την πατρίδα μας στη θέση που θέλουμε γι’ αυτή, στη θέση που την έχουμε στις καρδιές μας.