ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

Σήμερα με κάποια ευκαιρία θυμήθηκα το εξαιρετικό κείμενο του Ορέστη Αυλίδη που εξιστορεί την περιπέτεια που είχε "ι Νταής ι Παναϊώτς" Καβακλιώτης του Αιγινίου, όταν θελησε να ταξιδέψει με το τρένο μέχρι τη Βέροια. Η διασκεδαστική αυτή ιστορία (μαζί με πολλές ακόμα), περιέχεται στο βιβλίο του αείμνηστου Ορέστη Αυλίδη "Περπατώντας και σκοντάφτοντας" που απο 'οσο γνωρίζω διατίθεται στο φαρμακείο του Δημήτρη Αυλίδη στο Αιγίνιο

ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ

(Το κομμάτι αυτό είναι η αληθινή ιστορία ενός ανήσυχου Καβακλιώτη που είναι, συνάμα, κι αντιπροσωπευτικός τύπος της ράτσας του.)

Θα 'ταν η ώρα πέντε πρωινή, όταν χτύπησε η εξώπορτα της αυλής.

«Ποιος είναι», ρώτησα πλησιάζοντας πριν ανοίξω.

«Ιγώ είμι. Ήρθα, κίντσα κι παένου». Απ' τη φωνή του αναγνώρισα το Νταή τον Παναϊώτ' που, πριν τρεις μέρες, πέρασε και μας είπε ότι θα πήγαινε «στα Βέροια» να δει το γιο του Χρήστο, στρατιώτη, κι αν είχαμε κάτι να του δώσουμε και για το δικό μας Χρήστο, που υπηρετούσε κι αυτός εκεί.

«Καουά, Νταή Παναϊώτ', μι τι δα πας 'στα Βέροια', μι τα πουδάρια; Μαπ, του τρένου πιρνά σ' ουχτώ η ώρα!».

«Κι σαν πιρνά σ' ουχτώ η ώρα θέλ' να πάου να του καϊτιρού; Ό,τ' νουμάζ' να φκιά'εις, πιδί μ κα'ό, να του κινάς απού νουρίς, δεν ξέρ'ς τι δα σι τύχ'. Ιγώ χαλεύου του τρένου να του καϊτιρού κι όχ' να μι καϊτιρεί».

Έφερα και του 'δωσα έναν ανοιχτό φάκελο.

«Έχ' κι παράδις μέσα ι πλίκους;»

«Έχ' κι 100 δραχμές».

Τον έβαλε με προσοχή στη μέσα τσέπη του σακακιού του μαζί με τα δικά του χρήματα και την καρφίτσωσε με μια παραμάνα. Άκουσε να λένε ότι στις πόλεις υπάρχουν κάτι μάγκες που σου βγάζουν το παντελόνι, χωρίς να το καταλάβεις, και σ' αφήνουν με το σώβρακο.

«Άιντι, τώρα, παένου».

«Ώρα καλή, τα δέοντα».

Κι μι του χιμπέ με πράγματα ριγμένο στον ώμο ξεκίνησε για το Σιδηροδρομικό Σταθμό. Μα φτάνοντας εκεί, τον περίμενε μια δυσάρεστη έκπληξη. Ο Σιδηροδρομικός Σταθμός ήταν κλειδωμένος και σκοτεινός!

«Μπα!», είπε κι έμεινε με την απορία στο στόμα, «σ' ουχτώ η ώρα πιρνά του τρένου κι ι Σταθμός είνι 'κόμα σφαλτσμένους!».

Δεν ήξερε τι να σκεφτεί. Έμεινε για λίγο αμήχανος κι αμέσως ύστερα του πέρασε μια σκέψη απ' το μυαλό. «Έχ' του χάζ' να τουν σήκουσαν απ' έδουν κι να τουν πήγαν αού!». Την ώρα εκείνη πέρασε η ταχεία αμαξοστοιχία Αθηνών χωρίς να σταματήσει και η υποθετική σκέψη που έκανε για το Σταθμό του 'γινε βεβαιότητα.

 «Σ' ουχτώ η ώρα πιρνά του τρένου κι ι Σταθμός είνι σφαλτσμένους. Πιρνούν τα τρένα κι δε σταματούν, σίγουρα τουν σήκουσαν κι τουν πήγαν αού». Και πώς θα μάθει πού τον σήκωσαν και τον πήγαν; Τέτοια ώρα νύχτα ερημιά, τζιαν, τζιούν, κανείς δεν περνά από δω να τον ρωτήσει.

Πριν τρία χρόνια ταξίδεψε από δω για πρώτη και τελευταία φορά με το τρένο - τον καλούσαν μάρτυρα για ένα δικαστήριο. Κι από τότε, δεν ξαναπέρασε από δω, φυσικά ούτε και ξαναταξίδεψε. Το μόνο που του μένει να κάνει είναι να γυρίσει πίσω στο χωριό, να μάθει πού είναι τώρα ο Σταθμός, να πάει εκεί, να βγάλει το εισιτήριο και να περιμένει, ύστερα, το τρένο. Γιατί το στοιχείο που σημάδευε τη ζωή του Νταή του Παναϊώτ' ήταν να ετοιμάζεται νωρίς για το καθετί και να ευχαριστιέται, ύστερα, να περιμένει.

Μα μόλις ετοιμαζόταν να γυρίσει στο χωριό, αντιλήφθηκε ένα μικρό, ανεπαίσθητο, μια ιδέα φωτισμό να βγαίνει απ' τις κάτω γρίλιες των παντζουριών του επάνω πατώματος του κτιρίου του Σταθμού.

«Άθραπους είναι μέσα!» κι έτρεξε και χτύπησε την πόρτα.

Απ' το μισανοιγμένο παντζούρι πρόβαλε ένα γυναικείο κεφάλι.

«Ποιος είναι;», ρώτησε.

«Ιγώ είμι, παένου 'στα Βέροια' να ιδού του Χρήστου μας. Πού είνι, τώρα, ι Σταθμός που σταματούν τα τρένα;»

«Μπάρμπα, εδώ είναι ο Σταθμός που σταματούν τα τρένα».

«Μη μι ψιουματάς! Σ' ουχτώ η ώρα πιρνά του τρένου, ι Σταθμός είνι 'κόμα σφαλτζμένους, πιρνούν τα τρένα κι δε σταματούν κι συ μι λες ότι ιδώ είνι ι Σταθμός; Ποιος τουν σήκουσιν απέδουν κι τουν πήγιν πού; Τι τουν πείραζιν; Χαμνά ήταν ιδώ;»

«Μπάρμπα, το τρένο που πέρασε και δεν σταμάτησε, δεν σταματάει καμιά φορά εδώ. Είναι νωρίς ακόμα. Όταν θα 'ρθει η ώρα, ο Σταθμάρχης θα κατεβεί και θ' ανοίξει το γραφείο. Τώρα κοιμάται».

Αποσύρθηκε κι έκλεισε το παντζούρι.

Ηρέμησε ο άνθρωπος. Η πληροφορία που δέχτηκε ήταν υπεύθυνη κι αξιόπιστη. Από δω θα περνούσε το τρένο να τον πάει «στα Βέροια». Πήγε η καρδιά του στον τόπο της.

Κάθισε στο χτισμένο ξύλινο παγκάκι μπροστά στο κτίριο του Σταθμού. Κι ήταν μια γλυκιά καλοκαιριάτικη βραδιά! Ο Αυγερινός τρεμόπαιζε χλομιασμένος στον ουρανό. Οι γρύλοι συνέχιζαν τρίβοντας με τα ποδαράκια στις κοιλιές τους την ασταμάτητη, ολονύχτια συναυλία τους. Κι οι γαλιάνδρες, που ξύπνησαν πολύ πρωί κι αυτές μαζί με το Νταή τουν Παναϊώτ', σε τρέλαιναν με τα χαρούμενα πρωινά τους κελαηδίσματα στα πλατάνια και στις λεύκες του Σταθμού. Χαιρόταν ι Νταής ι Παναϊώτ'ς κι απολάμβανε την ομορφιά του πρωινού ξυπνήματος. Τη χαιρόταν και την απολάμβανε κι εκτιμούσε, περισσότερο απ' τον καθένα, την αξία της γιατί γεννήθηκε, νανουρίστηκε και μεγάλωσε κι ο ίδιος στη Φύση. Ήταν κι αυτός στοιχείο της. Τη χαιρόταν και την απολάμβανε με μια έντονη αισθησιακή διάθεση και οίκτιρε τους ανθρώπους που χαραμίζουν τη ζωή τους, χαραμοφάηδες κι αυτοί, σπάζοντας πιάτα στα ξενυχτάδικα και κάνοντας την επόμενη μέρα τους ν' αρχίζει απ' το μεσημέρι.

Ένιωθε πρόσθετη ευδιαθεσία, γιατί επαληθευόταν και τη φορά αυτή η ορθότητα της φιλοσοφίας του πως, ό,τι ξεκινάς να κάνεις στη ζωή σου, να το καταπιάνεσαι από νωρίς. Γιατί -ευτυχώς αυτό δεν έγινε- αν, πραγματικά, τον σήκωναν και τον πήγαιναν αλλού το Σταθμό, ώσπου αυτός να γυρίσει στο χωριό να μάθει πού τον πήγαν και να πάει, ύστερα, να βγάλει το εισιτήριο του, αν δεν είχε διαθέσιμο χρόνο, το τρένο θα περνούσε και δεν θα τον έπαιρνε μαζί του "στα Βέροια".

Κοιτούσε το μεγάλο εντοιχισμένο ρολόι του Σταθμού. Σε κάθε τικτακ που έκανε σαν παράγγελμα γυμναστικό, ο δευτερολεπτοδείκτης του έκανε ένα μικτό κοφτό βηματάκι προς τα εμπρός, δεύτερο τικτακ δεύτερο μικρό βηματάκι, τρίτο τικ-τακ, τρίτο κοφτό βηματάκι και, στη συνέχεια, τικ-τακ, τικ-τακ, τικ-τακ, περνώντας με τον ίδιο τρόπο επάνω στο καντράν του ρολογιού, παράσερνε με την κίνησή του σε κίνηση 60 φορές μικρότερη απ' τη δική του και τον αργοκίνητο πρωτολεπτοδείκτη, που κι αυτός με τη σειρά του παράσερνε με την κίνησή του, με τον ίδιο τρόπο, σε κίνηση 60 φορές μικρότερη απ' τη δική του τον ακόμη αργοκίνητο ωροδείκτη. Ήταν ένα γουστόζικο παιχνίδι, που μ' αυτό οι άνθρωποι μετρούσαν τις ώρες και το χρόνο της ζωής τους.

Από τότε που ξεκίνησε απ' το σπίτι του μέχρι τώρα πέρασαν δύο ώρες χωρίς να το καταλάβει. Μ' άλλα λόγια, ι Νταής ι Παναϊώτ'ς ζούσε ένα κομμάτι απ' την ευτυχισμένη του ζωή. Μα ό,τι ξεκινάει όμορφα στη ζωή, δεν τελειώνει και πάντα τέτοιο. Έτσι και στην περίπτωση αυτή, σε λίγο τα πράγματα θ' αντιστραφούνε και θα χάσει ι Νταής ι Παναϊώτ'ς την πληθωρική του ευδιαθεσία.

Η ώρα είναι 7.00 κι ο Σταθμάρχης ακόμα κοιμάται. Στις 8.00 θα περάσει το τρένο κι αυτός δεν έχει το εισιτήριο στην τσέπη του. Όταν θα 'ρθει η ώρα, είπε το γυναικείο κεφάλι, ο Σταθμάρχης θα κατεβεί ν' ανοίξει το Σταθμό. Και καλά να τον ανοίξει στην ώρα του και να του δώσει και το εισιτήριο! Μα το ανησυχητικό του τού ερέθιζε τη φαντασία του και τον έκανε να βλέπει τα πράγματα με την ασχημότερη μορφή.

Έβλεπε το Σταθμάρχη να γυρίζει στο δεξί του πλευρό, να ξεπιαστεί το αριστερό του. Τον άκουγε να ροχαλίζει σαν αγκουσεμένη στην ανηφόρα ατμομηχανή -το ροχαλητό είναι δείγμα ότι ο άνθρωπος δεν ελέγχει τον ύπνο του- και να βυθίζεται, ύστερα, σ' ένα βαθύ, πηχτό και καταλυτικό ύπνο. 7.15, το θερμόμετρο του ανησυχητικού του ανεβαίνει. 7.20, γίνεται άγχος. 7.25, γίνεται βρόγχος και του πνίγει το λαιμό, δεν αντέχει περισσότερο. Τρέχει και ξαναχτυπά την πόρτα. Βγαίνει θυμωμένο το γυναικείο κεφάλι:

«Τι είναι, πάλι, Χριστιανέ μου;»

«Πε τουν άνδρα σ' να κατέβ' να μι δώσ' του εισιτήριου».

«Μα σου 'πα, Χριστιανέ μου, όταν θα 'ρθει η ώρα, θ' ανοίξει το Σταθμό. Τώρα κοιμάται».

«Σάνι κατέβα να μι του δώ'εις ισύ, κι ας πάει να κοιμάται όσου θέλ', δε στεναχουριούμι».

«Χριστιανέ μου, άμα τρελάθηκες, πήγαινε σε κανέναν παπά να σε διαβάσει».

Κι έκλεισε βροντώντας το παντζούρι, πράγμα όμως που ποσώς τάραξε το μακάριο ύπνο του Σταθμάρχη.

Ο λεπτοδείκτης πέρασε την περιοχή του 7.25 και μπήκε στην περιοχή του 7.30. Δεν τον χωρούσε ο τόπος, περπατούσε νευρικά πάνω-κάτω. Το τρένο θα περνούσε στις 8.00 «κι αυτός ι καλπουζάντ'ς 'κόμα κοιμάτι!».

Στις 7.30 έφεξε το δωμάτιο του πάνω πατώματος. «Δόξα τω Θεώ", είπε κι έκανε το σταυρό του. Θα προλάβει να βγάλει το εισιτήριο και να περιμένει το τρένο. Κάρφωσε το βλέμμα του στο φωτισμένο παντζούρι και περίμενε. Δέκα λεπτά πέρασαν ώσπου να ετοιμαστεί -ι βαριουμέιζ'-, να κατέβει ύστερα απ' την εσωτερική σκάλα του δεύτερου πατώματος και να μπει απ' την εσωτερική πόρτα στο γραφείο.

7.40 άναψε τη γκαζόλαμπα και πέταξε το σβησμένο σπίρτο στο πάτωμα. Φωτίστηκε το εσωτερικό του γραφείου και, μαζί μ' αυτό, και η αφεντιά του ο Σταθμάρχης, που δεν τον είδε τόσο συμπαθητικό όσο τον φανταζόταν όση ώρα τον περίμενε να κατεβεί. Ήταν ένας κοντόχοντρος, πλαδαρός, ασχημοπρόσωπος, ένα κακοφτιαγμένο ανθρώπινο κατασκεύασμα. Μ' αντί να του ανοίξει την πόρτα να μπει και να του δώσει το εισιτήριο, κάθισε στην καρέκλα του γραφείου του, χασμουρήθηκε μια-δυο φορές, ξεροτανίστηκε κι άρχισε να χτυπά με το δείχτη του χεριού του ένα κουμπί και να παίζει,τακτακ, ένα παράξενο παιχνίδι.

«Ε, τον κερατά», είπε, «χόρτασε τον ύπνο του και τώρα έχει όρεξη για παιχνίδια».

Χτύπησε την τζαμόπορτα φωνάζοντας: «Του εισιτήριου δώσι μι».

Μ' αυτός ούτε που σήκωσε το κεφάλι του καθόλου. Έμοιαζε με ρομπότ που δεν έβλεπε, ούτε άκουγε και το μόνο που 'κανε ήταν να χτυπά το κουμπί και να βγάζει εκείνο το μονότονο και εκνευριστικό τακ-τακ.

7.45, έβλεπε το τρένο να τρέχει ολοταχώς σφυρίζοντας και να καταβροχθίζει λαίμαργα τις σιδηροτροχιές του. Σε λίγο θα κατέφθανε, θα σταματούσε μια ανάσα και θα συνέχιζε το ταξίδι του κι αυτός δεν είχε το εισιτήριο στη τσέπη του.

7.50, χτύπησε την τζαμόπορτα δυνατά κοντεύοντας να τη σπάσει φωνάζοντας δυνατά: «Του εισιτήριο! Γλήουρα δώσι μι του εισιτήριου. Του τρένου έριτι, να προυφτάσου ν' ανέβου να πάου 'στα Βέροια'».

Μα και τη φορά αυτή το ρομπότ δεν αντέδρασε καθόλου, το 'βλεπε να χτυπά με το δείκτη του χεριού του το κουμπί, χωρίς όμως ν' ακούει το τακ-τακ, γιατί τη φορά αυτή καλυπτόταν απ' το ακόμα πιο δυνατό τακ-τακ που 'κανε η καρδιά του.

Την ώρα που ετοιμαζόταν να πέσει επάνω στην τζαμόπορτα να τη σπάσει για να μπει μέσα κι, εν ανάγκη, να τον καρυδώσει, ο Σταθμάρχης σηκώθηκε απ' την καρέκλα του, κατευθύνθηκε ράθυμα στην πόρτα και την ξεκλείδωσε. Όρμησε μέσα στο γραφείο του φωνάζοντας:

«Του εισιτήριου, γλήουρα, του τρένου έριτι, να προυφτάσου ν' ανέβου να πάου 'στα Βέροια'».

Έπιασε ένα εισιτήριο, μα πριν το τρυπήσει, χτύπησε το τηλέφωνο κι ο Σταθμάρχης ξαναγύρισε στο τραπέζι.

«Τρύπ'σι του του κερατένιου κι ύστ'ρα πιάλια στου τηλέφουνου!» , μούγκρισε ι Παναϊώτ'ς.

Ο άλλος κρατούσε με το ένα χέρι το εισιτήριο και με το άλλο το ακουστικό, που έβγαζε μια στριγκιά φωνή κι ακατανόητη.

7.56, η φωνή εξακολουθούσε να βγαίνει απ' το ακουστικό. Έβλεπε το λεπτοδείκτη να τρέχει γρηγορότερα απ' τις άλλες φορές.

7.57, ζούσε την ψυχολογία του ανθρώπου που ήταν έτοιμος να κάνει ένα έγκλημα, ένα οποιοδήποτε έγκλημα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες του. Γύριζε το κεφάλι του δεξιά κι αριστερά, ψάχνοντας να βρει κάνα στειλιάρι να τα σπάσει όλα εκεί μέσα, γραφεία, καρέκλες, γκισέδες και το κεφάλι του ίδιου του Σταθμάρχη.

Σκέφθηκε, την ώρα εκείνη, ν' αρπάξει το εισιτήριο απ' το χέρι του Σταθμάρχη - αυτό, βέβαια, δεν θα ωφελούσε σε τίποτα, γιατί το εισιτήριο ήταν ατρύπητο και, χωρίς τρύπα, θα τον κατέβαζαν στην πρώτη στάση στο Μυλοβό και με τα παπούτσια που θα του 'διναν στο χέρι και με το χιμπέ στον ώμο, θα ξαναγύριζε άναυλος στο χωριό.

7.58, ο Σταθμάρχης γύρισε στο γκισέ, τρύπησε το εισιτήριο. Ο Παναϊώτ'ς τ' άρπαξε απ' τα χέρια του και του πέταξε ένα πενηντάρι. Μα τα κέρματα που ο Σταθμάρχης είχε στο συρτάρι δεν έφταναν να του δώσει ρέστα κι άρχισε να ψάχνει τις τσέπες του να τα συμπληρώσει. Ο Παναϊώτ'ς τ' άρπαξε απ' το χέρι του και πετάχτηκε έξω. Την ώρα εκείνη έμπαινε το τρένο στο σταθμό και ήταν η πρώτη φορά στη ζωή του που δεν μπόρεσε να περιμένει κάτι που το ετοίμασε έγκαιρα.

Σκαρφάλωσε βιαστικά τα σκαλοπάτια του τρένου κι ανέβηκε στο βαγόνι που βρέθηκε μπροστά του. Μα μπροστά του βρέθηκε κι ο ελεγκτής, που όταν τον είδε με το χιμπέ, του ζήτησε το εισιτήριο.

«Κατέβα κάτω».

«Τι είπις, να κατέβου κάτ'; Ιού, να μη τριουάθ'κις; Ιγώ δεν ήρθα να κατέβου, ήρθα ν' ανέβου. Έχου εισιτήριου και είνι κι τρυπ'μένου».

«Κατέβα κάτω, γιατί το εισιτήριο είναι Τρίτης Θέσεως κι συ ανέβηκες σε βαγόνι Δευτέρας Θέσεως».

«Μπρε, μπρε κι τι ίγκιν; Νε ψείρις έχου, νε ψώρα!»

«Κατέβα κάτω, κουβέντα δεν θα κάνουμε, το τρένο βιάζεται, δεν μπορεί να περιμένει, πρέπει να φύγει».

«Κι άμα κατέβου κι φύβγ' του τραίνου κι απουμίκου στου Σταθμό;»

«Μη στεναχωριέσαι, εγώ θα το κάνω να περιμένει».

«Κι πού ξέρω ιγώ πού ν' ανέβω;»

«Ανέβα σ' αυτό το διπλανό».

Κατέβηκε απ' το βαγόνι της Δευτέρας Θέσεως κι ανέβηκε στο βαγόνι της Τρίτης Θέσεως. Μ' όλο που το πρωινό ήταν δροσερό, ήταν μουσκεμένος στον ιδρώτα. Στάθηκε στο μισανοιγμένο παράθυρο να του χτυπήσει ο αέρας το πρόσωπο. Λίγα μέτρα πιο κάτω στεκόταν το κακοφτιαγμένο ανθρώπινο κατασκεύασμα που κρατούσε ένα σηματοδότη στο χέρι του. Την ώρα που αυτός τον σήκωσε να δώσει σήμα της εκκίνησης στο μηχανοδηγό, ι Παναϊώτ'ς έβγαλε το κεφάλι απ' το μισανοιγμένο παράθυρο και του φώναξε: «Καλπουζάν', υπνοφάη, ανιπρόκοπι. Γαμώ τουν καλπουζάν' τ' μπουμπά σ'!»

Το τρένο ξεκίνησε με αργές, στην αρχή, ρυθμικές κινήσεις αλλά και μ' έναν τρόπο που έκφραζε και τα αισθήματα του Νταή του Παναϊώτ' απέναντι στην υπηρεσία του Σιδηροδρόμου του Ελληνικού Κράτους: Τσαφ, τσαφ, παφ, θα με σκάσεις! Τσαφ, τσαφ, παφ θα με σκάσεις! Που γίνονται όλο και πιο γρήγορα.

Κάθισε στην άκρη του κουπέ του βαγονιού κι ακούμπησε τη ράχη του στη γωνία. Ένιωθε κουρασμένος αλλά και την ανάγκη να εκτονωθεί απ' το άγχος που του προκάλεσαν οι υπάλληλοι του Ο.Σ.Ε. με τον «ευσυνείδητο» τρόπο που ασκούσαν τα υπηρεσιακά τους καθήκοντα.

«Καλπουζαναίοι, μεντιαμπούρντις, ανιπρόκουπ'! Πλιαρώνιστι να κοιμάστι κι όχ' να δ'λιεύτι! Σήκουτι, αυλουημένοι, μ' απού νουρίς, φκιάστι τα χουσμέτια σας όμουρφα κι μι τ'ν αράδα τ'ς, κι μι τ'ν ησυχία σας κάτσιτι, ύστ'ρα, να καϊτιρίτι».

Ένας γέροντας φτωχοπαπάς, μοναδικός συνεπιβάτης του κουπέ, που τον άκουσε, τον λοξοκοίταξε κάτω απ' τα δεμένα με σύρμα γυαλιά του, τυλίχθηκε στο λιγδιασμένο ράσο του, έκανε συμβολικά το σημείο του σταυρού και μουρμούρισε: «Σώσον Κύριε, τον λαόν σου και ευλόγησον την κληρονομίαν σου». Το τρένο έπιασε την κανονική του ταχύτητα «Μ' έσκασες, μ' έσκασες, μ' έσκασες!» και διασχίζοντας, πρώτα, τον κάμπο της Πιερίας και, ύστερα, τον κάμπο της Ημαθίας, μετέφερε «στα Βέροια» το Νταή τον Παναϊώτ'.

Τι σου είναι τέλος πάντων η ζωή! Με τα εμπόδια και τις τρικλοποδιές που μας βάζει, αλλά και με το να φέρνει τα πάνω κάτω μερικές φορές σ' αυτήν! Σ' όλη του τη ζωή, ι Νταής ι Παναϊώτ'ς περίμενε πάντα αυτός πρώτος το τρένο και να που, τη φορά αυτή, κατάφερε η μαριόλα να κάνει το τρένο να περιμένει το Νταή τον Παναϊώτ'!

Ο πανέμορφος Όλυμπος κι ο θλιβερός ΟΣΕ

Την Κυριακή 5/1/14 πήρα τον προαστιακό των 8:36΄ το πρωί από Αιγίνιο για Λιτόχωρο.  Το τρένο αναχώρησε από το σταθμό στις 8:34΄, δυο (2) λεπτά νωρίτερα από το προγραμματισμένο.  Επειδή είναι συνηθισμένο να γίνεται αυτό και ο συρμός να αναχωρεί νωρίτερα από το καθορισμένο (ενίοτε αρκετά περισσότερο από τα δυο λεπτά της περιγραφόμενης περίπτωσης) και κατά συνέπεια δεν είναι σπάνιο πολίτες να χάνουν το δρομολόγιο χωρίς λόγο, ρώτησα τον εισπράκτορα που ήρθε να μου κόψει εισιτήριο να μου πει γιατί γίνεται αυτό και δεν περιμένουν λίγο στο σταθμό μέχρι την καθορισμένη ώρα αναχώρησης, ώστε να είναι συνεπείς με τους επιβάτες –πελάτες.  Η απάντηση που έλαβα ήταν ότι σύμφωνα με το δικό του ρολόι, που κάθε πρωί το συντονίζει με αυτό της ΝΕΤ (Δημόσια Τηλεόραση), η ώρα αναχώρησης ήταν ακριβής.

Σημείο 1^ο: Ο σύγχρονος, τηλεδιοικούμενος ΟΣΕ καθορίζει τα δρομολόγια του σύμφωνα με το ρολόι του κάθε υπαλλήλου του που το συντονίζει ή δεν το συντονίζει με την τηλεόραση που βλέπει πριν πάει στη δουλειά.

Μετά από περίπου 25 λεπτά άνετο ταξίδι κατέβηκα στο Σιδ. Σταθμό Λιτοχώρου με το ποδήλατό μου.   Έψαξα να βρω τη ράμπα πρόσβασης αναπήρων και ποδηλάτων για να βγω από το σταθμό, αλλά με έκπληξη διαπίστωσα πως ο ΝΕΟΣ σύγχρονος Σιδηροδρομικός Σταθμός Λιτοχώρου, κατασκευασμένος πριν 10 χρόνια περίπου, δεν διαθέτει ράμπες πρόσβασης ατόμων με κινητικά προβλήματα.  Διαθέτει ΜΟΝΟΝ σκαλοπάτια. 

Πήρα λοιπόν στον ώμο το ποδήλατό μου και με λίγη ταλαιπωρία κατέβηκα και ανέβηκα ξανά καταλήγοντας έτσι έξω από το κεντρικό κτίριο του σταθμού, δίπλα στο δρόμο.  Επειδή είδα πως μέσα στο κτίριο υπήρχε άνθρωπος που έκοβε εισιτήρια (σε αντίθεση με τον Σ.Σ. Αιγινίου που αν και κόστισε επίσης κάποια εκατομμύρια ευρώ, είναι κλειστός και καταστρέφεται),   μπήκα και ζήτησα νε με πληροφορήσει αν και πως ένας άνθρωπος σε αναπηρική καρέκλα μπορεί να ταξιδέψει από (ή και προς) τον Σ.Σ. Λιτοχώρου με το τρένο.  Μετά από μια στιγμή σκέψης, η (διστακτική) απάντηση ήταν «Λίγο δύσκολα…..».  «Είναι εντελώς αδύνατον» ανταπάντησα και έφυγα.  Το «Λίγο δύσκολα»  σημαίνει πως κάποιοι άνθρωποι, νέοι, ψηλοί και δυνατοί, θα πρέπει να κατέβουν στις γραμμές ένα (1) μέτρο κάτω από το επίπεδο της ράμπας να πάρουν στον ώμο την καρέκλα με σοβαρό κίνδυνο να πέσει κάτω αυτός που κάθεται σ’ αυτήν (και φυσικά καταρρακώνοντας την περηφάνια και την αξιοπρέπειά που έχουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι), να τον μεταφέρουν και να τον αποθέσουν απέναντι και αυτό φυσικά να επαναληφθεί όσες φορές χρειαστεί αναλόγως της ράμπας που πρέπει να χρησιμοποιήσει. Βέβαια υπάρχει και ο πιο δύσκολος τρόπος να μεταφερθούν άνθρωπος και αναπηρική καρέκλα, ανεβοκατεβαίνοντας το ισοδύναμο περίπου δυο ορόφων, από τις σκάλες.

Σημείο 2^ο: Ένας σύγχρονος Σιδηροδρομικός Σταθμός που κόστισε στον Έλληνα και στον Ευρωπαίο πολίτη παρά πολλά χρήματα, δεν τηρεί τις ελάχιστες προδιαγραφές για την πρόσβαση ατόμων με κινητικά προβλήματα.  Απορία μου είναι πως παραλήφθηκε αυτή η μελέτη και στη συνέχεια αυτή η κατασκευή από τις αρμόδιες υπηρεσίες.

Αφού πραγματοποίησα την προσχεδιασμένη ποδηλατική διαδρομή  μου στον πανέμορφο Όλυμπο, μετά από λίγες ώρες επέστρεψα στον Σ.Σ. σταθμό Λιτοχώρου και περίμενα το τρένο της επιστροφής. Το τρένο αυτή τη φορά ήρθε με 4 λεπτά καθυστέρηση.  Επιβιβάστηκα και απολάμβανα τη διαδρομή μέχρι το Αιγίνιο.  Περάσαμε από Σταθμό Κατερίνης, Κορινού, πλησιάζουμε προς Αιγίνιο, αλλά ο ελεγκτής άφαντος.  Κατεβαίνω στο Αιγίνιο και παρατηρώ το συρμό που φεύγει.  Ήμουν στο 3^ο βαγόνι από τα 4 που είχε και ο ελεγκτής στη διάρκεια των 25 λεπτών δεν κατάφερε να έρθει, να κόψει ή να ελέγξει τα εισιτήρια.  Κρίμα και είχα κόψει μετ’επιστροφής.

Σημείο 3^ο: Ο ΟΣΕ δεν καταφέρνει να ελέγξει τους επιβάτες του και να κόψει τα αντίστοιχα εισιτήρια.  Είναι κάτι που το γνωρίζουν οι συχνά ταξιδεύοντες.  Μάλιστα κάποτε κάποιος γνωστός μου είπε ότι ενώ ταξίδευε καθημερινά, αγόραζε εικοσάδα εισιτηρίων με μικρότερη έκπτωση από το μηνιαίο, αλλά του έβγαιναν πολύ φθηνότερα γιατί τις μισές φορές δεν περνούσε ο ελεγκτής (κάτι μάλιστα που συνέβαινε στη διαδρομή Θεσσαλονίκη – Αιγίνιο διάρκειας 35 λεπτών). Δίδαγμα: να κάθεστε στα τελευταία βαγόνια, μπορεί να μην πληρώσετε εισιτήριο.

Μετά λοιπόν από τόσα χρόνια κρίσης, όπου η μεγαλύτερη ανάγκη του δημοσίου τομέα είναι να εκσυγχρονιστεί, να γίνει αποδοτικός οικονομικά και να εξυπηρετεί με τον καλύτερο τρόπο τους πολίτες, ο (μονοπωλιακός) ΟΣΕ που πριν χρόνια αποκαλύφθηκε ότι είχε έλλειμμα 10 δισ ευρώ (!!!) ζημιές (σχεδόν όσο η ετήσια μισθοδοσία του Ελληνικού δημοσίου!) εξακολουθεί να λειτουργεί με τριτοκοσμικές λογικές και πρακτικές, όχι μόνο εκ μέρους της διοίκησης αλλά και των εργαζομένων.

Και αυτοί οι ίδιοι (καλοαμοιβόμενοι) εργαζόμενοι ζητούν από τους απελπισμένους σήμερα πολίτες, που καλούνται να πληρώσουν και γι αυτά τα ελλείμματα, να τους υποστηρίξουν στον αγώνα τους κατά της ιδιωτικοποίησης του ΟΣΕ. 

Τρεις (ακόμη) δυσάρεστες διαπιστώσεις λοιπόν σε λίγες ώρες.

Παρ όλα αυτά ήταν μια πολύ ευχάριστη μέρα.

Ο εξαιρετικής ομορφιάς χιονοσκεπής Όλυμπος και η αύρα των Θεών που τον κατοικούν, η θέα που σου προσφέρει από τα θεόρατα ύψη του, το όμορφο Λιτόχωρο, η θάλασσα που σε συντροφεύει σε ολόκληρη σχεδόν τη σιδηροδρομική διαδρομή, ο όμορφος τόπος μας, «ο ευλογημένος», όπως συνηθίζουμε να τον λέμε, που ομορφαίνει τη ζωή μας, παρά τις δυσκολίες που περνάμε. Είναι αυτή η ομορφιά που μας περιβάλλει, ένα δυνατό φως, που σβήνει κάθε σκιά απ’ τις ασχήμιες της καθημερινότητάς μας.

Βρε μήπως αυτό είναι που φταίει για την κατάστασή μας;

Χρήστος Δ. Πρασκίδης

Οι κοινωνίες συχνά αυτοκτονούν αλλά διαθέτουν και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης

Το πρώτο κάλεσμα για την Πλατεία Συντάγματος έγινε μέσα από τα κοινωνικά δίκτυα. Οι διαμαρτυρίες θα ήταν σιωπηλές, χωρίς πανό και κομματικά συνθήματα. Τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν έτσι, και επιβεβαιώθηκε άλλη μια φορά ότι το Μέσον δεν είναι το μήνυμα. Ο παλιός κόσμος πήρε πάλι την κατάσταση στα χέρια του. Συνήθιζα κάθε απόγευμα μετά τη δουλειά να ανεβαίνω τη Σταδίου μέχρι την πλατεία. Έβλεπα τι συνέβαινε αλλά δεν ήθελα ακόμα να το παραδεχτώ. Είχα γράψει μάλιστα ένα άρθρο για να δικαιολογήσω την κατάσταση, περισσότερο στον εαυτό μου: Κάπως έτσι, έλεγα, πολιτικοποιείται ο κόσμος, σιγά σιγά, στο δρόμο. Μέχρι να βρει το δρόμο του.

Ο δρόμος που βρήκε ήταν κάπου ανάμεσα στις αρχές και τα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Πρώτα εμφανίστηκαν κάποιοι συνδικαλιστές με πορτοκαλί γιλέκα. Το πρωί είχαν απολογηθεί στον εισαγγελέα για τις παράνομες επιχορηγήσεις από τη ΔΕΚΟ στην οποία εργάζονταν. Μετά ήρθαν επίσημα τα συνδικάτα, μετά οι πολιτικές οργανώσεις και κάποια κόμματα. Μετά ήρθαν κάτι μαραθωνοδρόμοι από τη Σπάρτη με χλαμύδες, μετά οι μητροπολίτες Πελοποννήσου με τα ιερά λάβαρα και τα άμφια, οι παλαιοημερολογίτες, κάτι εχθροί του 666, οι σύλλογοι αποστράτων, κάτι φρικιά από την Ανάφη, που έστησαν τις σκηνές τους στο γκαζόν, οι χούλιγκαν και, τέλος, τα παιδιά με τα μαύρα μπλουζάκια.

Μετά άρχισαν τα βίαια επεισόδια, τα μάρμαρα, οι συγκρούσεις, έσπαζαν οι βιτρίνες των ξενοδοχείων, έφευγαν οι τουρίστες από την Αθήνα. Όταν επιτέθηκαν σε ένα δημοσιογράφο και τον έστειλαν στο νοσοκομείο, όσοι ήταν εκεί τις πρώτες μέρες είχαν ήδη φύγει. Άλλοι πια αποτελούσαν αυτό το ηρωικό κίνημα των Αγανακτισμένων.

Την προηγούμενη Τετάρτη, στο Θέμιδος Μέλαθρον, η δικαιοσύνη ήταν σε εγρήγορση. Πληροφορίες και αναρτήσεις στο διαδίκτυο μιλούσαν για κίνηση αποστράτων και ένστολων με στόχο την εκτροπή με την εγγύηση του στρατού. Οι σκέψεις για πραξικόπημα στην εποχή μας ανήκουν μάλλον στη σφαίρα του γελοίου, όμως οι προθέσεις είναι καθαρές. Είχε προηγηθεί άλλωστε το ντου στο Πεντάγωνο από «αγανακτισμένους» απόστρατους. Όταν όμως στην παρέλαση της 28ης Οκτωβρίου, πριν από 2 χρόνια, κάτι περίεργοι με ρούχα παραλλαγής είχαν στραφεί εναντίον του προέδρου της Δημοκρατίας και είχαν προκαλέσει βίαια επεισόδια, εμείς δεν μιλούσαμε για κινδύνους της δημοκρατίας. Λέγαμε για την ηρωική αντίδραση λαού και στρατού απέναντι στα μνημόνια και την «οικονομική κατοχή».

Πριν από λίγες μέρες, ο μεγάλος μας συνθέτης ανακοίνωσε, ξανά, ότι αποχωρεί από την πολιτική καταγγέλλοντας, ξανά, τους συντρόφους του ότι δεν τόλμησαν να τον ακολουθήσουν στην κατάληψη της εξουσίας με εξωκοινοβουλευτικά μέσα. Θυμάμαι την ιστορική εκείνη ημέρα, όταν η συγκέντρωση στα Προπύλαια, μετά τις ομιλίες του συνθέτη και του πρύτανη, κατευθύνθηκε στο Σύνταγμα, ενώθηκε με τους υπόλοιπους αγανακτισμένους και επιχείρησε να μπει στη Βουλή. Έκτοτε, κάθε μέρα οι διαδηλωτές προσπαθούσαν να μπουν στη Βουλή, να διασπάσουν το φράγμα της αστυνομικής φρουράς, να σπάσουν το φράκτη που μπήκε μετά. Με αποτέλεσμα βίαιες συγκρούσεις.

Μπαίνουν πουθενά, σε κανένα άλλο κράτος του κόσμου, οι διαδηλώσεις στη Βουλή; Κάνει ντου ποτέ κανένας άλλος στη Βουλή μιας δημοκρατίας εκτός από τους πραξικοπηματίες με τα τανκς; Τότε δεν λέγαμε όμως τα αυτονόητα, καταγγέλλαμε το φράκτη. Έτσι σιγά σιγά και μεθοδικά στηνόταν το σκηνικό της βίας. Μεθοδευόταν η στρατηγική της σύγκρουσης. Μπουκάλια, πέτρες, αυγά, ξύλο με ομπρέλες εναντίον των βουλευτών. Πολιτικοί αρχηγοί έλεγαν να τους φοβίσουμε, να μην τολμήσουν να ψηφίσουν τα μνημόνια. Αλλά τους βουλευτές τους ψηφίζουμε ακριβώς γι’ αυτό, για να μπορούν να αποφασίζουν ελεύθερα, σύμφωνα με τη συνείδησή τους. Άρα τι άλλο εκτός από ολοκληρωτισμός είναι ο εκφοβισμός, η προσπάθεια φίμωσης των δημοκρατικά εκλεγμένων πολιτικών κομμάτων;

Τότε, όμως, μας φαινόταν απόλυτα φυσικό – οι προδότες, οι δοσίλογοι δεν θα μπορούν να βγουν από το σπίτι τους. Η «δικαιολογημένη οργή» ήταν το εφεύρημα που αθώωνε κάθε αντιδημοκρατική, κάθε φασιστική ενέργεια. Αυτό που κυριαρχούσε κι αυτό που έμεινε παρακαταθήκη από την Πλατεία, δεν ήταν οι εφηβικοί λυρισμοί της κάτω πλατείας για «άμεση δημοκρατία». Τα λένε καλύτερα τα 13χρονα στα μαθητικά συμβούλια. Αυτό που εμφυτεύτηκε στη συνείδηση της κοινωνίας ήταν οι κρεμάλες, τα «ψόφα», το θάνατος στους προδότες, οι εκτελέσεις στο Γουδί. Ότι όσοι έχουν αντίθετη πολιτική άποψη είναι εχθροί, δοσίλογοι, προδότες, δυνάμεις κατοχής. Ότι η βία είναι ο τρόπος επίλυσης των διαφορών, ότι τα προβλήματα τα λύνεις με ρόπαλα.

Το σύνθημα «να καεί το μπουρδέλο η Βουλή» ήταν ένα φασιστικό σύνθημα. Αλλά δονούσε τις πλατείες. Το ρεπερτόριο της ΧΑ το είχαν αναπτύξει πολλοί άλλοι πριν καταλήξουν να την ψηφίσουν 425.000 άνθρωποι. Τότε μου φαινόταν αδιανόητο. Πώς είναι δυνατόν άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι είναι προοδευτικοί να διαδηλώνουν μαζί με τους φασίστες; Τα «παιδιά της πάνω πλατείας», έλεγαν χαϊδευτικά. Ήταν πολύτιμοι, ήταν σύμμαχοι στον «αντιμνημονιακό αγώνα».

Πολλοί ήταν αντίθετοι σ’ αυτό το πολιτικό σύστημα, που μας οδήγησε στη χρεοκοπία. Κάποιοι όμως δεν ήθελαν να προχωρήσουμε, να κάνουμε κάτι καλύτερο. Αλλά να το αντικαταστήσουμε με κάτι χειρότερο, με τις ολοκληρωτικές θεωρίες του Μεσοπολέμου.

Δίπλα στα συνθήματα «Viva la muerte» στους τοίχους, προστέθηκαν τα συνθήματα «Πόλη που καίγεται, λουλούδι που ανθίζει». Το μόνο λουλούδι που ανθίζει στις καμένες πόλεις, είναι ο φόβος και η μιζέρια. Είναι ο φασισμός. Ο ανορθολογισμός, οι θεωρίες συνωμοσίας, ο ελληνικός αναδελφισμός και η υπεροχή του ελληνικού DNA δεν εμφανίστηκαν με τη ΧΑ. Ο εθνολαϊκισμός είναι η κυρίαρχη ιδεολογία όλου του πολιτικού συστήματος και όχι μόνο τώρα, αλλά και πριν από την κρίση. Το ποιοτικά διαφορετικό που επέτρεψε σε εκατοντάδες χιλιάδες συμπολίτες μας να πλησιάσουν μια φασιστική οργάνωση με εγκληματικές μεθόδους, ήταν η κατάρριψη του μεγαλύτερου ταμπού μιας πολιτισμένης κοινωνίας. Η απενοχοποίηση, η δικαιολόγηση, η νομιμοποίηση της βίας. Η μετατροπή της σε καθημερινό, κοινότοπο φαινόμενο. Έτσι γίνεται, έτσι κάνουν όλοι. Αν έτσι κάνουν όλοι, αν όσοι έχουν αντίθετη πολιτική άποψη είναι δοσίλογοι, προδότες που θα τους κρεμάσουμε στο Γουδί, γιατί να μην αναθέσουμε στη ΧΑ να στήσει τις κρεμάλες;

Αυτά τα 4 χρόνια στην ελληνική κοινωνία διεξάγεται ένας υπόγειος σκληρός πόλεμος. Οι δυνάμεις της καθυστέρησης, με διαφορετικές σημαίες ευκαιρίας, αλλά με τους ίδιους στόχους, προσπαθούν να κρατήσουν τη χώρα πίσω, στον προηγούμενο αιώνα, εκτός Ευρώπης, εκτός Δύσης, εκτός δημοκρατικής πορείας. Κάποιοι αυτές τις μέρες ξαφνιάστηκαν δυσάρεστα όταν προοδευτικοί συγγραφείς, αριστεροί συνταγματολόγοι, υποψήφιοι βουλευτές δημοσιογράφοι ανέλαβαν τη νομική και πολιτική υποστήριξη της Χ. Αυγής. Οι ενέργειες της δικαιοσύνης έχουν οριακή νομιμότητα, ο ένας, προβοκάτσια η δολοφονία του Παύλου Φύσσα για να κοπάσουν οι απεργίες και οι μαζικές αντιδράσεις απέναντι στην κυβερνητική πολιτική, ο άλλος. Τα ίδια έλεγαν και στη Μαρφίν. Ο τρίτος προχωράει πιο πέρα, ανακαλύπτει αυτόν που έδωσε την εντολή κάπου εκτός της ΧΑ, στους κυβερνητικούς κύκλους. Δεν ξαφνιάζομαι. Η όσμωση έχει συντελεστεί καιρό τώρα. Ο ανορθολογισμός, ο αυταρχικός ολοκληρωτικός λόγος, η ρητορική του μίσους δεν έχουν ιδεολογικά πρόσημα, δεξιά κι αριστερά. Το μέτωπο της καθυστέρησης έχει κυρίως συμφέροντα. Θα είναι αντίθετο σε κάθε προσπάθεια επαναφοράς στην ομαλή, δημοκρατική ζωή.

Όμως τα πράγματα έχουν αλλάξει πολύ από το 2011. Από το 7% των εκλογών, από το 12-15% που έδιναν οι δημοσκοπήσεις, 100 άτομα ήταν στο πεζοδρόμιο απέναντι στη Σχολή Ευελπίδων, όταν οι βουλευτές της οργάνωσης έφταναν στον εισαγγελέα. Θέλω να είμαι αισιόδοξος. Ίσως αυτή η διολίσθηση της χώρας στον τυφλό παροξυσμό, αυτή η εύκολη, δεκτική απορρόφηση κάθε ολοκληρωτικής, βίαιης, αντιδημοκρατικής ιδέας, να οφείλεται στο σοκ, στο πρώτο στάδιο αντίδρασης, στην άρνηση και την οργή. Δεν μπορεί να μου συμβαίνει αυτό εμένα, βρείτε μου το φταίχτη να τον σκοτώσω.

Καθώς η κοινωνία συνειδητοποιεί τι της συνέβη και προσπαθεί να αντιδράσει, όσοι τυχοδιωκτικά ακόμα προσπαθούν να συντηρήσουν μια ατμόσφαιρα έντασης, βίας, στρατοπέδων και διχαστικών διαχωρισμών, θα βρεθούν προ εκπλήξεων. Οι κοινωνίες συχνά αυτοκτονούν αλλά διαθέτουν και το ένστικτο της αυτοσυντήρησης.



Φώτης Γεωργελές, Athens Voice, 03/10/2013




http://www.athensvoice.gr/the-paper/article/452/edito-452

Στέλιος Ράμφος: Το δίλημα δεν είναι μνημόνιο ή αντιμνημόνιο, αλλά Ευρώπη ή Αφρική. Δείτε τη συνέντευξη

BHMA TV: Δείτε τη συνέντευξη του Στ. Ράμφου: BHMA TV: Δείτε τη συνέντευξη του Στ. Ράμφου

Κουτομικρομωροδοξία (κατά το κουτοπονηριά, μικροψυχία και το μωροφιλοδοξία)

Μερικές φορές δεν υπάρχουν λέξεις για να χαρακτηρίσεις κάτι, και αναγκάζεσαι να τις εφεύρεις.

Η λέξη λοιπόν του τίτλου «Κουτομικρομωροδοξία» εφευρέθηκε για να χαρακτηρίσει τους διοικούντες τον δήμο Πύδνας  - Κολινδρού.

Κρύβονται και θα συνεχίσουν να κρύβονται πίσω από το δάχτυλό τους.

Η σκέψη και η (κουτοπόνηρη) "στρατηγική" τους που παντρεύεται με μια εμφανέστατη μικρότητα και τη μωροφιλοδοξία που χαρακτηρίζει κάποιους, είναι στο να ευνοήσουν όσο μπορούν περισσότερο τον Κολινδρό μεταξύ των 17 οικισμών του καλλικρατικού Δήμου..

Δεν καταλαβαίνουν ότι με τον τρόπο αυτό αδικούν τον Κολινδρό και τους περήφανους και αξιοπρεπείς κατοίκους του που δε θέλουν και δε χρειάζονται κουτοπονηριές, μυστικές συνεννοήσεις και εύνοια εις βάρος των άλλων.

Σήμερα δεν υπάρχει άλλος δρόμος από το να σχεδιασθεί μια στρατηγική ισόρροπης ανάπτυξης λαμβάνοντας υπ’ όψιν ολόκληρο  το δήμο. Τίμια, ανεπιτήδευτη με σοβαρό αναπτυξιακό χαρακτήρα. Αξιοποιώντας με τον καλύτερο τρόπο τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της κάθε επιμέρους περιοχής.

Δεν υπάρχει άλλος δρόμος από αυτόν του χτισίματος εμπιστοσύνης μεταξύ των δημοτών των διαφόρων οικισμών του δήμου και της συμπόρευσης στο δύσκολο δρόμο που έχουμε να βαδίσουμε.

Ο τοπικισμός που εκτρέφεται από την πρακτική της σημερινής δημοτικής αρχής θα δημιουργήσει πολύ μεγάλη ζημιά στο νέο δήμο.

Πριν είναι αργά και με την ευκαιρία του νέου έτους και της νέας διαχειριστικής περιόδου, είναι απαραίτητο να γίνει ένας ουσιαστικός διοικητικός και στρατηγικός ανασχεδιασμός και συγχρόνως αλλαγή της παλαιοκομματικής και τοπικιστικής νοοτροπίας που υπάρχει.

Ας κλείσουμε τα κουτιά και ας ανάψουμε σαν άνθρωποι προτού να είναι πολύ αργά.

Πρώτιστο καθήκον η διαφύλαξη της δημοκρατίας.

Το τελευταίο αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα έχει αρχίσει να «ανθεί» στην ελληνική κοινωνία το φαινόμενο των αντιδράσεων «αγανακτισμένων» πολιτών οι οποίες εκδηλώνονται με επιθέσεις διαπόμπευσης πολιτικών προσώπων σε δημόσιους χώρους.  Γιαουρτώματα, ύβρεις, προπηλακισμοί κ.α. είναι πια συνηθισμένα φαινόμενα με θύματα πολιτικούς, που είτε βρίσκονται σε ιδιωτικές στιγμές με φίλους ή συγγενείς σε δημόσιους χώρους, είτε συμμετέχουν σε διάφορες δημόσιες εκδηλώσεις.

Η μορφή αυτή της δήθεν αντίστασης και αντίδρασης, που γίνεται συνήθως από απλούς πολίτες, οι οποίοι υποκινούνται συστηματικά κυρίως από ΜΜΕ, blogs και διάφορα μηνύματα ηλεκτρονικού ταχυδρομείου, αλλά συγχρόνως δικαιολογούνται και υποθάλπονται από άκρως λαϊκίστικες στάσεις και θέσεις πολιτικών, σίγουρα δεν μπορεί να προσφέρει απολύτως τίποτε θετικό στη χώρα και τους πολίτες της, που ζουν σήμερα σε πολύ δύσκολες συνθήκες.

Δεν είναι σκοπός αυτού του σημειώματος να αναλύσει εάν οι πολίτες έχουν δίκαια αγανάκτηση ή εάν οι πολιτικοί που δέχονται τις επιθέσεις έχουν διαπράξει λάθη ή παρανομίες.

Σήμερα, σημαντικότερο όλων είναι να διασφαλίσουμε πρώτιστα τη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας και δημοκρατική λειτουργία δεν υφίσταται υπό τέτοιες συνθήκες εκφοβισμού, τρομοκράτησης και παρεμπόδισης της ελεύθερης έκφρασης απέναντι στον οποιονδήποτε, πόσο μάλλον σε δημοκρατικά εκλεγμένα μέλη του κοινοβουλίου.

Οι υπεραπλουστεύσεις, οι υπερβολές, η συνωμοσιολογία και ο λαϊκισμός φαίνεται να βρίσκουν πρόσφορο έδαφος στις συνθήκες που βιώνει η ελληνική κοινωνία.  Χρέος όλων μας είναι να τα αποκρούσουμε, να προσπαθήσουμε να δούμε με καθαρό μυαλό και κριτική σκέψη τα γεγονότα, ως σκεπτόμενοι και ενεργοί πολίτες και πρώτα απ΄ όλα να διαφυλάξουμε τη δημοκρατική λειτουργία της κοινωνίας μας.

Επικράτηση λογικών και πρακτικών αυτοδικίας, που πληγώνουν ανεπανόρθωτα τη δημοκρατία, συνιστούν ασύγκριτα μεγαλύτερο πλήγμα και οπισθοδρόμηση για την κοινωνία από την οποιαδήποτε οικονομική υποβάθμισή της.

Ας αποκρούσουμε, λοιπόν, σήμερα, γιατί αύριο θα είναι αργά, τις λογικές της μπαχαλοποίησης και του  εξευτελισμού της πολιτικής ζωής, ας μην υποκύψουμε στο φτηνό λαϊκισμό, ας μην αναπαράγουμε χαιρέκακα γεγονότα που αποτελούν τεράστια πλήγματα στη δημοκρατία και, αναλόγως του τρόπου που διαδίδονται, προτροπή για επανάληψή τους. 

Ας χρησιμοποιήσουμε τους υπάρχοντες θεσμούς όπως συνδικάτα, οργανώσεις, κόμματα, τοπική αυτοδιοίκηση κ.α. και ας τους διευρύνουμε δημοκρατικά, για να εκφράσουμε τη γνώμη, τη βούληση ή τη διαφωνία μας.

Ας διαφυλάξουμε πρώτιστα και ας επεκτείνουμε τη σημαντικότερη κατάκτηση του ανθρώπου που γεννήθηκε μάλιστα στον τόπο μας:  Τη Δημοκρατία.

Από πού πρέπει να είναι ο υποψήφιος δήμαρχος;

Πολύς λόγος γίνεται τον τελευταίο καιρό για την απουσία δημοτικών συνδυασμών που θα λάβουν μέρος στις επικείμενες δημοτικές εκλογές με επικεφαλής από το Αιγίνιο.
Πολλοί συμπολίτες μας εμφανίζονται ιδιαίτερα ενοχλημένοι από το γεγονός ότι, ενώ τις προηγούμενες εκλογικές διαδικασίες συμμετείχαν αρκετοί συνδυασμοί, τώρα δε διατίθεται κανείς για επικεφαλής, γεγονός που από κάποιους θεωρείται πως δημιουργεί σοβαρό ζήτημα στους κατοίκους του μεγαλύτερου οικισμού του νέου δήμου. Το λυπηρό είναι πως μέσω αυτής της συζήτησης εκφράζονται εκβιαστικά διλήμματα και άδικες ισοπεδωτικές απόψεις για το πολιτικό σκηνικό στο νέο δήμο.
Μια ακόμη λοιπόν συνέπεια της διοικητικής αλλαγής στην τοπική αυτοδιοίκηση είναι και αυτή των εσωτερικών πια τριβών σε κάθε οικισμό. Γιατί να συμμετέχει ή να μη συμμετέχει κάποιος; Γιατί να συνεργαστεί με τον Α’ και όχι με τον Β΄ που είναι από το τάδε χωριό; κ.ο.κ. Σίγουρα θα υπάρξουν και πολλές άλλες, απρόβλεπτες μέχρι στιγμής, συνέπειες σ’ αυτή την πρωτόγνωρη διαδικασία που θα πρέπει οι κοινωνίες να αντιμετωπίσουν.
Το σημείωμα αυτό δεν έρχεται βέβαια να απαντήσει σε όλα τα ερωτήματα που τίθενται, αλλά να θέσει κάποιες βάσεις και να καταθέσει κάποιους προβληματισμούς στη μεγάλη συζήτηση που άνοιξε.
Κατ’ αρχάς θα πρέπει να γίνει κατανοητή η νέα δομή της Τοπικής αυτοδιοίκησης και ιδιαίτερα αυτή που αφορά την περιοχή μας τη Βόρεια Πιερία.
Παίρνοντας στοιχεία από την προηγούμενη εκλογική διαδικασία (www.ypes.gr) παραθέτω τους εγγεγραμμένους και τους ψηφίσαντες σε κάθε Καποδιστριακό Δήμο.
                              Εγγεγραμμένοι          Ψηφίσαντες          Απογραφή 2001
Δήμος Αιγινίου           5.618                        4.337                       5.257
Δήμος Κολινδρού      5.386                        4.273                        5.227
Δήμος Μεθώνης        3.905                        2.939                        3.947
Δήμος Πύδνας           5.934                        4.418                        4.000
Σύνολο                     20.843                       15.967                      18.431

Αν κρίνουμε με βάση τους ψηφίσαντες, που είναι αυτό που αφορά τις εκλογές, ο Δήμος Πύδνας συμμετέχει με το 28% περίπου των ψηφοφόρων, οι δήμοι Αιγινίου και Κολινδρού από 27% περίπου και ο δήμος Μεθώνης λίγο λιγότερο από 19%. Κανείς πρώην δήμος, λοιπόν, δεν έχει κάποια ιδιαίτερη διακριτή υπεροχή
Σε κάθε περίπτωση, όμως, η τοπικιστική λογική είναι αδιέξοδη και σίγουρα οπισθοδρομική και αντιαναπτυξιακή. Οι Αιγινιώτες θα λένε ότι ο δήμαρχος πρέπει να είναι Αιγινιώτης, γιατί το Αιγίνιο είναι μεγαλύτερο, οι Κολινδρινοί θα υποστηρίζουν πως πρέπει να είναι Κολινδρινός, αφού έχουν τον ίδιο περίπου πληθυσμό και λόγω της λιγότερο κεντρικής θέσης κινδυνεύουν να αδικηθούν και να μείνουν στο περιθώριο και οι κάτοικοι των δύο άλλων δήμων για παρόμοιους λόγους πιθανόν θα αγωνίζονται, θα επιχειρηματολογούν και θα θεωρούν δικαιότερο να έχουν δικούς τους δημάρχους.
Μια αδιέξοδη διαμάχη μπορεί να ξεκινήσει και να συνεχιστεί, με μοναδικό ηττημένο το παρόν και το μέλλον του νέου δήμου. Κακή στελέχωση των συνδυασμών, αντιπαλότητες που λειτουργούν καταστροφικά και άλλα ακόμη, θα θέτουν τις προϋποθέσεις για ένα σκοτεινό μέλλον.
Σήμερα, όμως, πρέπει να σκεφτούμε ότι η Βόρεια Πιερία θα είναι ένας δήμος με κοινό συμφέρον την ανάπτυξη και την πρόοδο. Πρέπει να δοθεί βαρύτητα στη σωστή επιλογή της αυριανής διοίκησης που θα αγωνιστεί στις νέες συνθήκες για ένα καλύτερο αύριο των κατοίκων του, εξετάζοντας και ζυγίζοντας άλλα χαρακτηριστικά και σίγουρα όχι τον τόπο καταγωγής του επικεφαλής.
Εδώ, πρέπει να σημειωθεί πως διοίκηση του δήμου δεν είναι μόνον ο δήμαρχος. Είναι και οι συνεργάτες του: αντιδήμαρχοι και δημοτικοί σύμβουλοι, το δημοτικό συμβούλιο, αλλά και οι δημοτικές και τοπικές κοινότητες. Και μάλιστα σε ένα δήμο, με νέες αρμοδιότητες, νέα γεωγραφική ενότητα και με κατανομή δημοτικών συμβούλων που θα προέρχονται σχεδόν εξίσου (από 6 ή 7) από κάθε πρώην δήμο.
Στους νέους δήμους είναι μονόδρομος η εφαρμογή μιας σύγχρονης διοίκησης με αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, μακριά από το δημαρχοκεντρικό μοντέλο του παρελθόντος, όπου ο Δήμαρχος, αποφάσιζε, έλεγχε, υλοποιούσε και οι υπόλοιποι στο δημοτικό συμβούλιο αποτελούσαν το άλλοθι της δημοκρατικής λειτουργίας. Όποιος επιχειρήσει να λειτουργήσει το νέο δήμο με αυτόν τον τρόπο θα τον καταδικάσει σε στασιμότητα και υπανάπτυξη.
Σήμερα, λοιπόν, είναι ανάγκη να ξεφύγουμε από τον τρόπο που μάθαμε να σκεφτόμαστε και να λειτουργούμε. Να δούμε αυτή τη συνένωση ως συνένωση δυναμικής των τοπικών κοινωνιών πο,υ αν αξιοποιηθεί και διοχετευθεί σωστά, μπορεί να «απογειώσει» την περιοχή.
Δεν έχει καμία σημασία από πού προέρχεται ο υποψήφιος δήμαρχος. Σημασία έχουν οι προθέσεις του, όπως εκφράζονται από το πρόγραμμα του συνδυασμού του, οι συνεργάτες που επιλέγει, η λογική διοίκησης που καταθέτει και οι δυνατότητές του να συντονίζει το δήμο και να εφαρμόζει με τους συνεργάτες του ένα σύγχρονο μοντέλο διοίκησης, το οποίο πρέπει να στηρίζεται στη διαφάνεια, τη δημοκρατική λειτουργία, τον προγραμματισμό, την αποκέντρωση αρμοδιοτήτων, την δικαιοσύνη, την συνεχή και συνεπή εργασία.
Οι όποιες ενστάσεις και επιφυλάξεις υπάρχουν στους πολίτες ας διαμορφωθούν με βάση τα παραπάνω κριτήρια. Αφετηρία του σκεπτικού που θα οδηγήσει στην επιλογή του καταλληλότερου συνδυασμού ο οποίος θα διοικήσει το δήμο, ας μην είναι ο τόπος καταγωγής του υποψηφίου δημάρχου.
Κλείνοντας αυτό το σημείωμα, θα ήθελα, επίσης, να σημειώσω πως στις εκλογές της τοπικής αυτοδιοίκησης δε γίνεται κανενός είδους δημοψήφισμα και δεν επιβραβεύεται ούτε καταδικάζεται η όποια κυβερνητική πολιτική.
Τα δημοτικά σχήματα που συνήθως είναι υποψήφια είναι πολυσυλλεκτικά, έχουν ανθρώπους από όλους τους πολιτικούς χώρους και αν τα κόμματα ήθελαν το καλό των δήμων, έπρεπε να σταματήσουν αυτή την ανόητη καταμέτρηση δυνάμεων με βάση τις δημοτικές εκλογές που και λανθασμένη είναι και εκβιάζει τους ψηφοφόρους πολλές φορές σε επιλογές άστοχες και ζημιογόνες. Επιλογές, που σήμερα, στην κατάσταση που είναι η χώρα μας, δεν έχουμε την πολυτέλεια να υποστούμε.

Με θάρρος και χωρίς υστεροβουλίες ας χτίσουμε μαζί το μέλλον του νέου δήμου.

Σήμερα στην Ελλάδα, εκτός της καθημερινότητας, πρέπει να παλεύεις συνεχώς και για το αυτονόητο. Ζούμε σε μια κατάσταση κοινωνικής σύγχυσης, όπου το γεγονός ότι στη χώρα μας τίποτε δεν είναι δεδομένο, μας επιβάλει να καταναλώσουμε τεράστιες ποσότητες ενέργειας, χρόνου και πόρων, σε μια αδιάκοπη πάλη με καταστάσεις και συμφέροντα, ώστε να επιβιώσουμε βαδίζοντας σ’ ένα δρόμο στοιχειωδώς αξιοπρεπή και αποδεικνύοντας καθημερινά πως δεν είμαστε ελέφαντες.
Μάθαμε να προσπαθούμε να ξεγελάμε ο ένας τον άλλο, να κάνουμε πως κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και κάποιοι, με το αζημίωτο συνήθως, να κάνουν πως δεν μας βλέπουν. Μάθαμε να ορίζουμε το άσπρο μαύρο και κάποιοι να κάνουν πως πείθονται, και έτσι να ανατρέπονται θεμελιώδεις αρχές και κανόνες, εις βάρος της κοινωνίας και προς εξυπηρέτηση κάποιων ημετέρων. Αυτή η αλλοπρόσαλλη τακτική μας, όμως, δεν είναι χωρίς συνέπειες, κάτι που τελευταία όλοι οι Έλληνες το καταλάβαμε καλά.
Σήμερα συζητάμε για το αν ο Κολινδρός είναι ο καταλληλότερος χώρος για έδρα του διευρυμένου Δήμου Βόρειας Πιερίας, όπως αρχικά έχει προταθεί από το Υπουργείο Εσωτερικών.
Μια διαδικασία, ιδιαίτερα προβληματική, που ακολούθησε το Υπουργείο εσωτερικών προσπαθώντας βασικά να προσεγγίσει έναν σωστό σε γενικές γραμμές, κατά τη γνώμη μου, στόχο, την δραστική μείωση των ΟΤΑ, οδήγησε την περιοχή μας σε μια σύγκρουση, που αν και δεν χαρακτηρίζεται προς το παρόν από ιδιαίτερες εντάσεις, εν τούτοις φοβάμαι πως μας γύρισε πολλά χρόνια πίσω, όσον αφορά στις σχέσεις των κατοίκων των οικισμών της συγκεκριμένης περιοχής.
Δεν νομίζω ότι χρειάζεται να απαντήσω λεπτομερώς σε δημοσιεύματα του Δημάρχου του Κολινδρού και πολιτών οι οποίοι κατάγονται απ’ αυτόν, που αναφέρονται μεταξύ άλλων και σε προηγούμενο σχετικό άρθρο μου, αντικρούοντας τις απόψεις που εκφράζονται σ’ αυτό, με τον δικό τους τρόπο. Θα αντιπαρέλθω και τις άμεσες και έμμεσες κατηγορίες για φανατισμό, τυφλό τοπικισμό, εγωκεντρισμό κλπ στα οποία όλοι γνωρίζουν πως σταθήκαμε σθεναρά απέναντι, και ως δημοτική παράταξη στο δήμο Αιγινίου, μα και ως πολίτες, με ποικίλες δράσεις και παρεμβάσεις μας. Απαρέγκλιτη λογική στις δράσεις μας είναι το συμφέρον του τόπου και των πολιτών στο σύνολό τους, και στην κατεύθυνση αυτή, προκειμένου να μην έχουμε μια ακόμη λανθασμένη επιλογή που θα μας κοστίσει ακριβά, είναι και αυτή η αρθογραφία μας.
Σε όλα τα, σχεδόν όμοια, δημοσιεύματα λοιπόν, Κολινδρινών συμπολιτών μας, γίνεται μια προσπάθεια, δια πολλών επαναλήψεων, να πεισθούμε ότι η επιλογή του Κολινδρού ως έδρα του Δήμου έγινε με επιστημονικά κριτήρια και όχι με μυστικές διαδικασίες. Και τα επιστημονικά κριτήρια, σύμφωνα με αυτά τα δημοσιεύματα είναι, βασικά, ότι ο Δήμος Κολινδρού είναι δήμος από το 1912, ότι έχει καλή διοίκηση και δε χρωστά και ότι δεν είναι και πολύ μακριά από το Αιγίνιο και τους οδικούς άξονες και ότι τα παιδιά της περιοχής πάνε στο Κολυμβητήριο του Κολινδρού, ότι υπάρχει καλή συγκοινωνιακή σύνδεση κλπ
Νομίζω πως όποιος στην Πιερία προσπαθεί να τεκμηριώσει πλεονεκτήματα στην χωροθέτηση της έδρας στον Κολινδρό, το μόνο που καταφέρνει είναι να εκτίθεται. Μπορεί σε κάποια γραφεία στην Αθήνα που δεν ξέρουν την μορφολογία της περιοχής, με λίγη βοήθεια, να φάνηκαν πειστικά αυτά τα επιχειρήματα, μα στην Πιερία εκθέτουν όσους τα υποστηρίζουν.
Ο «Καλλικράτης» σχεδιάστηκε, όχι βέβαια για να ανταμειφθούν οι ιστορικοί τόποι, ούτε να επιβραβευθούν οι δήμοι που είχαν συνετούς δημάρχους που (μπράβο τους) δε δημιούργησαν χρέη και φιλοξένησαν αθλητικά camp.
Σχεδιάστηκε για να δημιουργηθεί ευέλικτη και αποτελεσματική τοπική αυτοδιοίκηση, που να έχει τη δυνατότητα να λειτουργεί οργανωμένα, αυτόνομα και να εξυπηρετεί καλύτερα τους πολίτες, παρέχοντάς τους τις καλύτερες δυνατές συνθήκες διαβίωσης, με το μικρότερο δυνατό κόστος.
Συνεπώς, η χωροθέτηση της έδρας ενός δήμου με επιστημονικά κριτήρια, ή έστω η πρόταση χωροθέτησης εκ μέρους μια οργανωμένης πολιτείας, θα έπρεπε να είναι προϊόν μελέτης, όχι της ιστορίας της κάθε περιοχής, αλλά επιχειρησιακής έρευνας, μιας επιστήμης που είναι ένα από τα βασικότερα εργαλεία ανάπτυξης των εύρωστων οικονομικά κρατών και επιχειρήσεων. Με αυτήν αντιμετωπίζονται σύνθετα προβλήματα οργανωμένων ανθρωπίνων συστημάτων (και όχι μόνον) με την εξεύρεση λύσεων που εξυπηρετούν τα συστήματα αυτά, με τον καλύτερο τρόπο.
Στις μελέτες αυτές προσδιορίζονται τα κριτήρια με βάση τα οποία θα οδηγηθούμε στο αποτέλεσμα, που για τη συγκεκριμένη περίπτωση της επιλογής έδρας ενός Δήμου θα έπρεπε να είναι:
 Κόστος εγκατάστασης και λειτουργίας (κτίρια, επικοινωνίες, συγκοινωνίες, ανθρώπινο δυναμικό κλπ.)
 Χρόνος πρόσβασης και εξυπηρέτησης για τους δημότες
 Κόστος πρόσβασης
 Ασφάλεια πρόσβασης, λειτουργίας κλπ.
 Συνδυαστικότητα με λοιπές ανάγκες των πολιτών (άλλες υπηρεσίες, αγορά, συνδυασμός με μετακινήσεις και προς άλλες κατευθύνσεις εκτός Δήμου)
 Περιβαλλοντικά κριτήρια (διερεύνηση μεταβολής χαρακτήρα οικισμών και περιβαλλοντικό κόστος από ηχορύπανση, κυκλοφοριακή επιβάρυνση, ανοικοδόμηση κλπ, σε περίπτωση εγκατάστασης και λειτουργίας έδρας).
 Κοινωνικές αντιδράσεις.
Κριτήρια, όπως η ιστορικότητα, έχουν νόημα στον ορισμό του ονόματος, ή και στη χωροθέτηση υποδομών, που έχουν να κάνουν με την ιστορικότητα, όπως π.χ. ανάδειξη διατηρητέων, μουσεία, εγκαταστάσεις αναψυχής και εξυπηρέτησης επισκεπτών. Το αν έχει χρέη κάποιος πρώην δήμος ή όχι δεν θα μπορούσε να είναι κριτήριο, αφού μιλάμε για δημιουργία ενός νέου δήμου, με νέα κοινή αιρετή διοίκηση και όχι υποταγή των δήμων που έχουν χρέη σε αυτόν που είναι στην καλύτερη οικονομική κατάσταση. Δεν ξέρω, βέβαια, μήπως έτσι το αντιλαμβάνονται κάποιοι.
Θα μπορούσε κανείς να πει πολλά ακόμη αντικρούοντας τους ελάχιστους, αδύναμους, αντιφατικούς και επαναλαμβανόμενους ισχυρισμούς της σημερινής διοίκησης του Δήμου Κολινδρού, που εκτιμώ πως βρίσκουν πολύ λίγους πολίτες, στην πραγματικότητα, να τους ενστερνίζονται.
Θα ήθελα μόνον να επισημάνω ακόμη πως η στάση τους να παραπλανήσουν προφανώς την ηγεσία του ΥΠΕΣ, αποκρύπτοντας τις αντικειμενικές συνθήκες που υπάρχουν στο νέο δήμο, προσπαθώντας να «κερδίσουν» παρασκηνιακά την έδρα του δήμου, έχουν προσφέρει κάκιστες υπηρεσίες στον τόπο μας.
Διαφωνώ με την νεοελληνική λογική «καλά έκαναν, αφού υποστήριξαν τον τόπο τους». Καλά κάνουμε, όταν υποστηρίζουμε τον τόπο μας και δεν επιτρέπουμε να αδικηθεί. Δεν κάνουμε, όμως, καλά όταν κοιτάμε τον εαυτό μας και δεν λαμβάνουμε υπ’όψιν το δίκαιο και συμφέρον για το σύνολο.
Δεν έκαναν, λοιπόν, καθόλου καλά. Ανατρέποντας, με τον όποιο τρόπο, το αυτονόητο για τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών της Βόρειας Πιερίας, συμπεριλαμβανομένων των κατοίκων του Κολινδρού, επανέφεραν μια αντιπαλότητα που σχεδόν είχε εξαλειφθεί. Μια αντιπαλότητα που φοβάμαι πια ότι θα διατηρηθεί, όποιο κι αν είναι το τελικό αποτέλεσμα. Και, επίσης, δεν έκαναν καλά, γιατί, αν τελικά οι προσπάθειές τους «δικαιωθούν», θα φορτωθεί ο νέος δήμος και οι δημότες του με ένα σημαντικό επιπλέον οικονομικό και διαδικαστικό βάρος, που θα τους ακολουθεί ες αεί.
Νομίζω, λοιπόν, πως έστω την τελευταία στιγμή, θα πρέπει να υπάρξει σύνεση. Να σκεφτούμε όλοι ως δημότες του νέου δήμου, το τι συμφέρει σ’ αυτόν, τι συμφέρει στο σύνολο. Γιατί, τελικά, αυτό θα συμφέρει και στον καθένα ξεχωριστά. Όταν κάτι λειτουργεί καλύτερα και, βασικά, όταν εξοικονομηθούν πόροι, αυτοί θα διατεθούν για την βελτίωση των υποδομών που χρησιμοποιούν όλοι οι πολίτες.
Να σκεφτούμε, λοιπόν, όλοι οι κάτοικοι του νέου δήμου και κυρίως οι θεσμικοί μας εκπρόσωποι το κοινό συμφέρον και θαρραλέα χωρίς υστεροβουλίες να πάρουν θέση. Μόνον με τέτοια λογική και πρακτική θα μπορέσουμε να χτίσουμε όλοι μαζί το μέλλον του νέου δήμου που ξεκινά στη βόρεια Πιερία, που υπό αυτή την προϋπόθεση, είναι σίγουρο πως θα είναι λαμπρό για όλους τους κατοίκους του.

ΣΗΜΕΡΑ Ο ΤΟΠΟΣ ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΠΑΡΑΛΟΓΕΣ ΚΑΙ ΠΑΝΑΚΡΙΒΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ

Νέος δήμος Βόρειας Πιερίας: Πολιτικοί και λοιποί παράγοντες δε δικαιούστε να σιωπάτε!

Δόθηκε πριν λίγες μέρες στη δημοσιότητα η πρόταση του υπουργείου για το σχέδιο Καλλικράτης και οι λεπτομέρειες που αφορούν τις συνενώσεις (συνενούμενοι Δήμοι, όνομα, έδρα).
Και σύμπασα η Πιερία, μα και όσοι άλλοι γνωρίζουν τον τόπο μας, δοκίμασε μεγάλη έκπληξη, όταν έφτασε να διαβάσει τις αντίστοιχες λεπτομέρειες της Βόρειας Πιερίας, όπου προτείνεται συνένωση 4 δήμων με έδρα τον Κολινδρό. Μια πρόταση που γκρεμίζει την λογική και το αυτονόητο για ακόμη μια φορά στη χώρα μας.
Μα θα πει κανείς: στην Ελλάδα δεν υπάρχει αυτονόητο και λογική. Ποιος Έλληνας είναι ασυνήθιστος σε παραλογισμούς της δημόσιας διοίκησης για να εκπλήσσεται;
Κανείς ίσως.
Υπάρχουν όμως σήμερα πολλοί Έλληνες που πονάνε. Που πονάνε για το κατάντημα της χώρας τους, που είναι πληγωμένοι βαθύτατα από όλα όσα βλέπουν και ακούν καθημερινά, από την διεθνή απαξίωση της χώρας, από τον απόλυτο εξευτελισμό μας και θέλουν να παλέψουν για μιαν νέα αρχή. Να παλέψουν για να δείξουν ότι οι έλληνες δεν είναι οι λωποδύτες της Ευρώπης, δεν είναι οι τεμπέληδες, οι χαραμοφάηδες που περιμένουν να ζήσουν σε βάρος των άλλων ξεγελώντας τους. Θέλουν να ελπίσουν, να πιαστούν χέρι – χέρι και να σηκώσουν το ελληνικό τους ανάστημά και φιλότιμο και να τα καταφέρουν.
Την ίδια ώρα, την ίδια στιγμή λοιπόν, που η Ελλάδα βρίσκεται σ’ αυτή τη θέση, που ο έλληνας πρωθυπουργός και σύμπασα η κυβέρνηση δηλώνουν ότι θα αλλάξουμε για να σωθούμε, την ίδια αυτή ώρα, κάποιοι παράγοντες του ιδίου κόμματος βάζουν εμπόδια. Συσκέπτονται μυστικά, με κλειστές πόρτες, μιλούν κρυφά στα τηλέφωνα, τάζουν, βάζουν κολλητούς και «μέσα», πολιτικούς παράγοντες κάθε μεγέθους για να εξυπηρετηθούν κάποια μικροσυμφέροντα, αγνοώντας για μια ακόμη φορά το συμφέρον του τόπου. Του τόπου που με αυτές τις λογικές και πρακτικές καταστράφηκε.
Ο Κολινδρός έδρα της Βόρειας Πιερίας. Γιατί είναι, λέει, ιστορικό χωριό (λες και δεν είναι ιστορικοί χώροι η Μεθώνη, η Πύδνα και το Αιγίνιο). Μα ακόμα κι έτσι. Ιστορία θα τρώμε οι Έλληνες από δω και πέρα. Αυτό μας έμεινε κύριοι, το παρελθόν. Η ιστορία. Το παρόν και το μέλλον τα απωλέσαμε, με αυτές ακριβώς τις λογικές.
Ο Κολινδρός λοιπόν σε 350 μέτρα υψόμετρο, με δρόμους στενούς και επικίνδυνους με ανύπαρκτες υπηρεσίες, με ανύπαρκτους χώρους διοίκησης, με δρόμους όπου συνήθως δε χωρά να περάσει (πόσο μάλλον να σταθμεύσει) ούτε ένα αυτοκίνητο. Ένας οικισμός 400 περίπου στρεμμάτων με μικρές δυνατότητες επεκτάσεων, χωρίς πάρκιγκ, χωρίς αγορά, με ανύπαρκτη συγκοινωνιακή σύνδεση με τους άλλους οικισμούς, με απαίτηση διάνυσης δύσκολων και επικίνδυνων επιπλέον χιλιομέτρων, από τους Δημότες του νέου Δήμου σε βάθος χρόνου και φυσικά με δεδομένο ότι για να διορθωθούν όλα τα παραπάνω και να δημιουργηθούν οι απαραίτητες υποδομές, θα πρέπει να δαπανηθούν τεράστια ποσά, ο Κολινδρός λοιπόν, προτάθηκε ως έδρα του νέου Δήμου της Βόρειας Πιερίας.
Παραβλέποντας πως το Αιγίνιο βρίσκεται σε πολύ κεντρικότερο σημείο, με απείρως ευκολότερη πρόσβαση, με πολλές επιλογές στέγασης νέων υπηρεσιών, συνδεδεμένο συγκοινωνιακά με πυκνά δρομολόγια υπεραστικά και σιδηροδρομικά, με αγορά που εξυπηρετεί ούτως η άλλως την ευρύτερη περιοχή, με Δ.Ο.Υ, ΙΚΑ, Κεντρο Υγείας και πολλές ακόμη υπηρεσίες, που επίσης εξυπηρετούν ήδη τους κατοίκους του νέου δήμου. Παραβλέποντας πως το Αιγίνιο είναι ένας οικισμός με πάνω από 2000 στρέμματα έκταση, με πολύ πιο σύγχρονη πολεοδόμηση, με νέο σύγχρονο Γενικό Πολεοδομικό Σχέδιο. Παραβλέποντας τις βιομηχανικές και βιοτεχνικές εγκαταστάσεις που υπάρχουν εκεί, αλλά και το γεγονός πως βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη, σε συνεργασία με την ΕΤΒΑ, η δημιουργία Βιοτεχνικού Πάρκου έκτασης 1000 στρεμμάτων περίπου, που προβλέπεται στο νέο ΓΠΣ του Αιγινίου και πως είναι εγκεκριμένη και σε εξέλιξη η Ανέγερση του ΚΑΤ βόρειας Ελλάδας. Παραβλέποντας τέλος τη γνώμη και το συμφέρον των κατοίκων της περιοχής, που στη συντριπτική τους πλειοψηφία εξυπηρετούνται και θέλουν σαν έδρα το Αιγίνιο
Πάλι και πάλι και πάλι λοιπόν, οι πολιτικοί εξακολουθούν να συμπεριφέρονται σαν να μην έχει συμβεί τίποτε. Να συμπεριφέρονται σύμφωνα με τις παλιές τους συνήθειες. Ακόμα και σήμερα μετά από όσα ζούμε, είναι πρόθυμοι να σπαταλήσουν τα χρήματα του κράτους (των άλλων δηλαδή), να ανατρέψουν το δίκαιο και το αυτονόητο, για λίγες ψήφους, για μια υστερόβουλη εξυπηρέτηση. Αντί να παλέψουν έστω και την ύστατη ώρα να αποτρέψουν με τις δικές τους δυνάμεις, με το δικό τους τρόπο την απόλυτη καταστροφή της Ελλάδας, αυτοί ασχολούνται ουσιαστικά με τον εαυτό τους και μετρούν τις ψήφους τους ή δεν ξέρω ποια άλλα οφέλη.
Αξιότιμοι κύριοι, που σήμερα συμμετέχετε στην διοίκηση αυτού του τόπου, είτε ως βουλευτές, είτε ως δήμαρχοι, ως δημοτικοί σύμβουλοι, υπουργοί, κομματικά στελέχη ή ότι άλλο: Σήμερα, το ξέρετε καλά δεν υπάρχει κανένα απολύτως περιθώριο. Δεν δικαιούστε να κρύβεστε. Δεν δικαιούστε να υποτάσσεστε σε ισορροπίες. Δεν δικαιούστε να σιωπάτε. Πρέπει να πάρετε θέση. Ξεκάθαρη θέση. Οποιαδήποτε κι αν είναι αυτή.
Αν υπάρχει για την χώρα μας πια μια ελπίδα, αυτή έχει σαν προϋπόθεση να διοικείται από ανθρώπους έντιμους, δίκαιους, τολμηρούς και ξεκάθαρους. Που να παρεμβαίνουν αγνοώντας το οποιοδήποτε μικρόκομματικό ή μικρόπροσωπικό όφελος. Που θα είναι διατεθειμένοι να ματώσουν για να τη σώσουν.
Δέστε λοιπόν τι συμφέρει τη βόρεια Πιερία, τι συμφέρει τον τόπο γενικά και πάρτε θέση ξεκάθαρη και τεκμηριωμένη.
Αν τελικά υλοποιηθεί η σημερινή παντελώς παράλογη πρόταση, κάτι που θα κοστίσει πολύ ακριβά στους δημότες και στο Ελληνικό κράτος για πάρα πολλά χρόνια, τότε, αν σήμερα σιωπήσετε τότε θα είστε υπόλογοι.

Διασχίζοντας το βουνό των Μουσών

Μετά την πρώτη ποδηλατική διαδρομή, που διοργάνωσε ο Ορειβατικός Σύλλογος Αιγινίου (ΟΣΑΙ), στα πλαίσια των παράλληλων εκδηλώσεων του Φεστιβάλ Βόρειας Πιερίας φέτος τον Ιούλιο, η οποία αποτέλεσε και την αφορμή για την δημιουργία ποδηλατικής ομάδας ορεινής ποδηλασίας, ήρθε η ώρα να γίνει ένα ξεκίνημα με διαδρομές που έχουν κάποιες επιπλέον απαιτήσεις και μπορούν να αποτελέσουν κίνητρο για τη διεύρυνση της ομάδας.
Ο αρχικός πυρήνας που δημιουργήθηκε είχε εδώ και καιρό σχεδιάσει και προτείνει κάποιες διαδρομές, από πολύ εύκολες, προκειμένου να συμμετέχουν και παιδιά, ως αρκετά φιλόδοξες, αν λάβει κανείς υπόψη το γεγονός ότι η ομάδα δημιουργήθηκε απουσία ανθρώπων που έχουν γνώση και εμπειρία πάνω στο άθλημα.
Μια από τις δύο διαδρομές αυτές, είναι η διαδρομή Αιγίνιο – Παλιά Ελαφίνα – Ελατοχώρι, συνολικής απόστασης 50 χλμ. περίπου, από τα οποία 20 χλμ είναι δασικοί δρόμοι και οι υπόλοιποι διαδημοτικό δίκτυο ορεινών οικισμών. Υψόμετρο αφετηρίας 50 μέτρα, υψόμετρο παλιάς Ελαφίνας 850 μέτρα, μέγιστο υψόμετρο διαδρομής 1060 και υψόμετρο στόχου, Ελατοχώρι, 750 μέτρα.

Η απόφαση για την πραγματοποίηση της διαδρομής πάρθηκε εσπευσμένα, λόγω των ιδανικών καιρικών συνθηκών που προβλεπόταν για το Σαββατοκύριακο 21-22 Νοεμβρίου, από δυο μέλη της συντονιστικής ομάδας και έγινε προσπάθεια προσέλκυσης συμμετοχών που τελικά περιορίστηκαν σε μια ακόμη, λόγω υποχρεώσεων των ανθρώπων που θα είχαν τη δυνατότητα να ανταπεξέλθουν στις απαιτήσεις μιας τέτοιας διαδρομής.
Αρχικός στόχος η ανάβαση στην παλιά Ελαφίνα με διανυκτέρευση σε Ξενώνα. Εκεί θα αποφασίζαμε αν θα συνεχίζαμε για Ελατοχώρι ή θα γυρνούσαμε στο Αιγίνιο. Εάν συνεχίζαμε προς Ελατοχώρι, υπήρχαν πάλι δύο σκέψεις: Είτε να έρθει κάποιος με αυτοκίνητο να μας πάρει από εκεί, είτε να κατέβουμε Κατερίνη (όλο κατηφόρα) και να επιστρέψουμε με τον προαστιακό.
Το ραντεβού δόθηκε 10 η ώρα στα γραφεία του Ορειβατικού συλλόγου Αιγινίου, όπου μετά και από τις απαραίτητες φωτογραφίες η τριμελής ομάδα αποτελούμενη από τον 14χρονο Πασχάλη Τερζή, τον Τάσο Βουλτσίδη 44, και τον Χρήστο Πρασκίδη 47, αναχώρησε στις 10:30 για Ελαφίνα.
Αιγίνιο – Κολινδρός
Πρώτος στόχος ο Κολινδρός. Ακολουθήθηκε η διαδρομή από Κέντρο Υγείας – Αγροτική οδός χαλικοστρωμένη – διαδημοτική οδός Κολινδρού Καταχά (Ζαρντινίδη) – Κολινδρός – νοτιοδυτική έξοδος Κολινδρού (κορυφή) υψόμετρο 370 μέτρα, υψομετρική διαφορά 320 μέτρα. Απόσταση 8,2 χιλιόμετρα 2.600 μέτρα χωμάτινα.

Κολινδρός – Καστανιά – Ρυάκια
Από Κολινδρό άσφαλτος μέχρι Καστανιά (υψομ. 360) και στη συνέχεια μέχρι Ρυάκια, υψόμετρο 450 μέτρα, υψομετρική διαφορά 400, συνολική απόσταση (από Αιγινιο) 20 χιλιόμετρα.



Ρυάκια - Ελαφίνα
Μέχρι τα Ρυάκια η διαδρομή μας ήταν γνωστή. Το άγνωστο ξεκινά από εδώ. Η υψομετρική διαφορά μέχρι την παλιά Ελαφίνα είναι 400 – 450 μέτρα χωματόδρομος, που όμως δεν γνωρίζουμε την ποιότητά του και τις κλίσεις του.
Τα πρώτα 4 περίπου χιλιόμετρα εξακολουθούν να είναι ασφαλτοστρωμένα. Η συνέχεια χωματόδρομος, ανηφορικός μεν, αλλά όχι με ακραίες κλίσεις. Πρόσφατα ισοπεδωμένος σε κάποια σημεία με γκρέιντερ. Ο καιρός είναι ιδανικός, με ηλιοφάνεια και θερμοκρασία τέτοια, που σου επιτρέπει να καταβάλεις έντονη μυϊκή προσπάθεια, χωρίς να δημιουργεί έντονη δυσφορία.
Τα πρώτα 2 χλμ. (μετά τη διασταύρωση για Ελαφίνα) διανύθηκαν χωρίς προβλήματα και ανεβαίνοντας κατά περίπου 150 μέτρα, που ήταν πάνω από το 1/3 της υψομετρικής διαφοράς που έπρεπε να καλύψουμε από τα Ρυάκια.
Όλα πήγαιναν καλά. Πολύ καλή διάθεση, καθόλου κούραση και μεγάλο απόθεμα δυνάμεων. Ο μικρός της παρέας, πρώτος και καλύτερος, γεμάτος χαρά, ανέβαζε με ευκολία ένα συνολικό βάρος (ποδήλατο, σακίδιο, κλπ) που πλησίαζε το σωματικό του βάρος.
Ο δρόμος διασχίζει ένα πανέμορφο δάσος οξιάς και βελανιδιάς. Σε όλη τη διαδρομή, μες στην ησυχία του δάσους, ακούγονταν νερά να κελαρύζουν στις ρεματιές, τα περίφημα κρυστάλλινα νερά της Ελαφίνας. Μοναδική παραφωνία σ’ αυτό το πανέμορφο περιβάλλον οι κυνηγοί, που συναντήσαμε επανειλημμένα. Κάποιοι είχαν στήσει καρτέρι και άλλοι, παραπάνω, φώναζαν και πυροβολούσαν. Αναγκαστήκαμε νε φωνάξουμε και να απομακρυνθούμε βιαστικά, φοβούμενοι μήπως μας έρθει καμιά αδέσποτη ή κανένα πληγωμένο ζώο.
Τελικά, αφού κάναμε κάποια διαλείμματα για νερό φωτογραφίες κ.λ.π. φτάσαμε στις 14:30 στον προορισμό μας, που ήταν ο ξενώνας «Μουσών Μέλαθρον» στην Ελαφίνα.
Αφού ήπιαμε ένα ρόφημα απολαμβάνοντας την όμορφη ηλιόλουστη μέρα, τον καθαρό αέρα του δάσους και την απουσία θορύβων, τακτοποιηθήκαμε στο δωμάτιό μας και στη συνέχεια ξανανεβήκαμε στα ποδήλατα, για μια γνωριμία με το χωριό. Μόνιμοι κάτοικοι 4 (2 ζευγάρια ηλικιωμένων). Δεν έχει πολλά σπίτια, μα κανένα δεν είναι ερειπωμένο, όλα είναι φροντισμένα και αρκετά απ’ αυτά είναι καινούρια, ένδειξη ότι το χωριό κατοικείται κάποιες εποχές του χρόνου. Η είσοδος του χωριού έχει υψόμετρο 810 και η άνω έξοδος 900 μέτρα. Ο ξενώνας μας στα 850.

Στατιστικά διαδρομής Αιγίνιο – παλιά Ελαφίνα: Καθαρή διάρκεια 3.10΄ Συνολικά χιλιόμετρα 35 μέση ταχύτητα 11,6 χλμ/ώρα. Υψομετρική διαφορά: 800 μέτρα). Συνολική διανυθείσα ανάβαση*: 1100 μέτρα περίπου



Μετά την επιστροφή από την γνωριμία μας με το χωριό, συζήτηση στο δωμάτιο και στη συνέχεια μετάβαση στο χώρο εστίασης του ξενώνα, που λειτουργεί και σαν ταβέρνα για φαγητό. Η ποικιλία ήταν μικρή, μα το φαγητό νόστιμο. Το αναμμένο τζάκι ολοκλήρωνε την όμορφη αίσθηση του χώρου, που γενικά ήταν πολύ φιλικός βασικά (και) λόγω των ανθρώπων, που, αν και σε 4 διαφορετικές παρέες – τραπέζια, κάποια στιγμή συζητούσαμε όλοι μαζί.
Στις 10:30 τα φώτα στο δωμάτιο είχαν σβήσει και εικόνες της ημέρας που πέρασε, καθώς και οι σκέψεις για την αυριανή μέρα, μπερδεύτηκαν με τα όμορφα όνειρα μιας ήσυχης βραδιάς.
Αλλάξαμε κάποιες φορές πλευρό, ώσπου να σηκωθούμε από τα κρεβάτια μας, όταν κάποια στιγμή διαπιστώσαμε πως όλοι είχαμε ξυπνήσει. Άλλωστε δε βιαζόμασταν.
Στις 9 ήμασταν στην τραπεζαρία για πρωινό, έχοντας ετοιμάσει και τα πράγματά μας για αναχώρηση.
Η απόφαση ήταν πια αυτονόητη για όλους και ομόφωνη.
Συνεχίζουμε για Ελατοχώρι

Ελαφίνα – Ελατοχώρι
Η Ελαφίνα διοικητικά ανήκει στο Νομό Ημαθίας, στο Δήμο Μακεδονίδος. Έτσι, από την πλευρά της Ημαθίας έχει ασφαλτοστρωμένη πρόσβαση. Βγαίνοντας λοιπόν από το χωριό, προχωρήσαμε σε άσφαλτο άλλα 3 περίπου χιλιόμετρα, μέχρι να συναντήσουμε, αριστερά, τον δασικό δρόμο που οδηγεί προς το Ελατοχώρι. Υψόμετρο διασταύρωσης 945 μέτρα. Ο δασικός δρόμος δείχνει, στην αρχή του τουλάχιστον, εξαιρετικός. Ασυνήθιστα φαρδύς για δασικό δρόμο και χαλικοστρωμένος. Μερικές νεροφαγιές, σίγουρα, δεν προβληματίζουν τα ποδήλατά μας. Στα επόμενα 500 μέτρα, ξεπεράσαμε τα 1.000 μέτρα υψόμετρο και μείναμε πάνω από αυτό το ύψος, φθάνοντας κάποια στιγμή μέχρι τα 1.063 μέτρα, για τα επόμενα 5-6 χιλιόμετρα.
Στη συνέχεια, ο δρόμος κατεβαίνει αργά, περνά δίπλα από μια τεχνητή λίμνη και συνεχίζει με μεγαλύτερες κλίσεις ώσπου καταλήγει στο δρόμο Ριζώματα – Ελατοχώρι, σε υψόμετρο 770 μέτρα. Το τμήμα αυτό ίσως ήταν το ομορφότερο. Μεγάλο υψόμετρο, πυκνό δάσος, με μικρά λιβάδια ανάμεσα, η τεχνητή λίμνη και απέναντι ο Όλυμπος. Ο δρόμος αυτός διασχίζει ένα μεγάλο μέρος της κορυφογραμμής των βόρειων Πιερίων. Δυστυχώς δεν συναντήσαμε τις μούσες, μα διαπιστώσαμε ότι δεν διάλεξαν άδικα αυτό το βουνό για να κατοικήσουν.
Η συνέχεια μέχρι το Ελατοχώρι δείχνει εύκολη. Μετά από κάποια ανεβοκατεβάσματα, κατεβαίνουμε στα 600 μέτρα και στη συνέχεια ανεβαίνοντας άλλα 200 μέτρα, καταλήγουμε σε ένα καφέ του Ελατοχωρίου στα 800 μέτρα υψόμετρο για να πιούμε το ρόφημά μας και να συσκεφθούμε για τη συνέχεια.

Στατιστικά διαδρομής Αιγίνιο - Ελατοχώρι: Διάρκεια διαδρομής 5 ώρες απόσταση 53,5 χιλιόμετρα, μέση ταχύτητα 10,7 χλμ/ώρα.

Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας στον ξενώνα της Ελαφίνας, ο ιδιοκτήτης του κύριος Χρήστος όταν άκουσε τους στόχους μας, μας πρότεινε να ακολουθήσουμε για επιστροφή στο Αιγίνιο μια πολύ όμορφη, κατά τη γνώμη του διαδρομή: Ελατοχώρι – Μοσχοπόταμος – Μελιάδι – Καταλώνια – Έλαφος – Ρυάκια και μετά τη γνωστή διαδρομή Ρυάκια – Καστανιά – Κολινδρός – Αιγίνιο. Τότε φάνταζε μια μακρινή υπόθεση, αφού προηγούνταν ο κυρίως στόχος, που ήταν το Ελατοχώρι και έτσι δεν δώσαμε σημασία. Τώρα όμως αισθανόμενοι ότι είχαμε ακόμη πολλές δυνάμεις και έχοντας πολύ μέρα ακόμη μπροστά μας, αφού η ώρα ήταν μόλις 11:40, μπήκε στο τραπέζι για συζήτηση: Κατερίνη και με προαστιακό στο Αιγίνιο, ή η διαδρομή που πρότεινε ο κυρ Χρήστος. Η απόφαση και πάλι ομόφωνη.
Προς Μελιάδι λοιπόν.



Ελατοχώρι – Μοσχοπόταμος – Μελιάδι – Καταλώνια – Έλαφος – Ρυάκια
Μέχρι τη διασταύρωση για Μελιάδι, ο δρόμος ήταν η χαρά του κουρασμένου ποδηλάτη. Άσφαλτος και διαρκής, ομαλή, κατηφόρα. Μετά τη στροφή αριστερά προς Μελιάδι, η κατηφόρα γίνεται έντονη, ενώ το χωριό το βλέπαμε ήδη να είναι αρκετά πιο ψηλά από μας. Τελικά κατεβήκαμε τη ρεματιά στα 185 μέτρα υψόμετρο και στη συνέχεια, μια απότομη συνεχής ανηφόρα μας έβγαλε στο χωριό σε υψόμετρο 360 μέτρα. Βγαίνουμε από το χωριό προς Καταλώνια, από χωματόδρομο πια, όχι όμως καλής ποιότητας και ανηφορικό μέχρι τα 420 μέτρα υψόμετρο, που από εκεί πέφτει πάλι με πολύ μεγάλη κλίση στα 235 μέτρα. Το τμήμα αυτό του δρόμου περνά μέσα από δάσος και είναι ασυντήρητο εντελώς. Ασυντήρητος και δύσκολος, με μεγάλη κλίση και ο δρόμος που ανεβάζει στα Καταλώνια και σε ύψος 380 μέτρα. Εδώ πρωτοχρησιμοποιήσαμε και την ταχύτητα «της γιαγιάς», την μικρότερη ταχύτητα που διαθέτει το ποδήλατο.
Δεν υπολογίζαμε, ότι η διαδρομή αυτή θα έκρυβε τόσο σοβαρές υψομετρικές διαφορές και τόσο δύσκολους δρόμους, μα αντέχουμε ακόμη. Το μόνο που μας ανησυχεί είναι η άγνωστη διαδρομή που υπολείπεται μέχρι τα Ρυάκια. Πάντως, ούτε σκέψη για εγκατάλειψη και αλλαγή πορείας προς Κατερίνη, που είναι μόνο κατηφόρα.
Η διαδρομή από Καταλώνια για Έλαφο είναι, φυσικά, πάλι χωμάτινη και πάλι κατεβαίνει σε ρεματιά στα 200 μέτρα υψόμετρο, προτού καταλήξει στο χωριό, στα 360 μέτρα. Ευτυχώς ο χωματόδρομος αυτός ήταν καλύτερος. Η κούραση ήδη έχει αρχίσει να μας προβληματίζει, γιατί αφ’ ενός έχουμε ακόμη ένα άγνωστο τμήμα διαδρομής και δεν ξέρουμε τι μας περιμένει, αφ’ ετέρου, μη γνωρίζοντας τα όριά μας, φοβούμαστε μην προκύψει κάποιος τραυματισμός. Τώρα πια μας πιέζει και ο χρόνος και δε μας επιτρέπει να μειώσουμε ταχύτητα. Ο μόνος, που δεν καταλαβαίνει από τέτοια είναι ο μικρός. Ο Πασχάλης, πρώτος στην ανηφόρα, μες την καλή χαρά. Η εκδίκηση των «παπούδων» έρχεται όμως στην κατηφόρα, όπου λόγω βάρους, τον προσπερνάμε σα σταματημένο.
Μετά την Έλαφο οι χωματόδρομοι τελείωσαν και αφού συνεχίζουμε ανηφορικά μέχρι τα 400 μέτρα υψόμετρο, κατεβαίνουμε στα 350 και τέλος φτάνουμε στα Ρυάκια (υψόμετρο 450μ). Κουρασμένοι και χαρούμενοι. Ο στόχος σχεδόν επετεύχθη, αφού απ’ έδω και πέρα, η διαδρομή είναι γνωστή και δη κατηφορική (εκτός εξαιρέσεων).
Σε 45 λεπτά είμαστε στο Αιγίνιο.
Άφιξη 17:30

Συνολικά στατιστικά
 Συνολική διανυθείσα απόσταση: 106 χλμ (37 την 1η μέρα, 69 την 2η μέρα).
 Συνολική θετική υψομετρική διαφορά (ανάβαση): 2400 μέτρα περίπου
 Συνολικός χρόνος ποδηλασίας: 8ώρες και 35 λεπτά.
 Μέση ταχύτητα: 12,35 χλμ/ώρα

Ποτέ μου δεν φανταζόμουν ότι θα άντεχα κάτι τέτοιο. Ο στόχος «Ελατοχώρι» που βάλαμε, με αναχώρηση από Αιγίνιο, ήταν πολύ φιλόδοξος, αλλά και μακρινός, αφού, κατά τη γνώμη μου, προϋπέθετε προπονήσεις σε άλλες κοντινότερες διαδρομές και βασικά επιστροφή με αυτοκίνητο.
Τελικά, το ποδήλατο είναι καταπληκτικό εργαλείο και ο άνθρωπος κρύβει πολύ μεγαλύτερες δυνάμεις από αυτές που νομίζει.
Η διαδρομή αυτή των 106 χιλιομέτρων, με συνολική διανυθείσα ανάβαση πάνω από 2400 μέτρα, υπήρξε μια πολύ καθοριστική για μας εμπειρία.
Η ποδηλασία κέρδισε αμετάκλητα δύο φίλους και έναν αθλητή, γιατί ενώ η ηλικία (και όχι μόνο) των δυο ενηλίκων, δεν μας επιτρέπει άλλο από το να αθλούμαστε και να χαιρόμαστε τις ποδηλατικές διαδρομές, ο Πασχάλης έχει μπροστά του λαμπρό μέλλον και (θα διακινδυνεύσω να προβλέψω) διακρίσεις υψηλού επιπέδου, εφ’ όσον συνεχίσει να ασχολείται.
Στις ήδη προτεινόμενες διαδρομές της ποδηλατικής ομάδας, είναι σίγουρο ότι θα προστεθούν και άλλες φιλόδοξες, γιατί τώρα ξέρουμε ότι δεν θα αποτελούν μεγαλεπήβολα σχέδια, αλλά απλούς στόχους που θα κατακτήσουμε, όχι με ευκολία ίσως, αλλά με οργάνωση και επιμονή.
Το ορειβατικό ποδήλατο είναι ένα εξαιρετικό εργαλείο. Είναι μοναδικό, γιατί ενώ αισθάνεσαι την ελευθερία της πεζοπορίας, εν τούτοις έχεις τη δυνατότητα να κινηθείς με πολύ μεγαλύτερες ταχύτητες και να κατακτήσεις στόχους, που δεν θα μπορούσες χωρίς τη βοήθεια αυτοκινούμενου μεταφορικού μέσου. Είναι επίσης και ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό και ευχάριστο μέσο άθλησης, αλλά και μετακίνησης.
Εδώ, στο Αιγίνιο, λοιπόν, η δημιουργία και η δραστηριοποίηση της ποδηλατικής ομάδας του Ορειβατικού Συλλόγου είναι γεγονός. Καλούμε τον κάθε ενδιαφερόμενο από 8 ετών και άνω να πλαισιώσει την ομάδα και να συμμετέχει στις εξορμήσεις μας.

Χρήστος Δ. Πρασκίδης

Υποσημειώσεις:
Στη διαδρομή χρησιμοποιήθηκαν τρία απλά σχετικά (αλλά αξιόπιστα) mountain bike, αξίας από 250 – 400 περίπου ευρώ το ακριβότερο, ηλικίας από 0 – 6 χρονών.
Ρουχισμός απλός και γενικά εξοπλισμός από ανύπαρκτος έως ακρως ερασιτεχνικός.
Χωρίς να υποτιμάται η αξία των ακριβών ποδηλάτων, του ακριβού τεχνικού ρουχισμού και του καλού εξοπλισμού, μπορώ να διαβεβαιώσω αυτούς που δεν έχουν τη δυνατότητα να διαθέσουν πολλά χρήματα, ότι η εμπειρία μας έδειξε πως μπορούν να χαρούν το βουνό ακόμη και με ένα φθηνό (μα αξιόπιστο) ποδήλατο και με τον απαραίτητο επίσης φθηνό και ερασιτεχνικό εξοπλισμό.