Την Παρασκευή 13 Νοέμβρη προσκληθήκαμε από τον Δήμαρχο Αιγινίου, να παραβρεθούμε σε μια ενημέρωση, που θα μας έκανε η Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου, δι’ αντιπροσώπων της, σχετικά με τα διόδια Αιγινίου.
Τελικά στις 15:30 περίπου ξεκίνησε η έκτακτη αυτή συγκέντρωση και όπως μας είπε ο Δήμαρχος Αιγινίου, αυτός κάλεσε τους εκπροσώπους της εταιρίας να μας ενημερώσουν.
Παρατήρηση: Τι ήταν αυτό που εμπόδισε να οργανωθεί καλύτερα με έγκαιρη ειδοποίηση των φορέων η ενημέρωση αυτή;
Στην συγκέντρωση αυτή οι εκπρόσωποι της εταιρείας μας είπαν ότι:
- Πριν τα Χριστούγεννα θα λειτουργήσει ο σταθμός διοδίων στο Αιγίνιο με αντίτιμο 1,20 €.
- Την ίδια στιγμή το ποσό αυτό θα αφαιρεθεί από τα διόδια Λεπτοκαρυάς και θα γίνει 1,10 από 2,30 σήμερα.
- Θα κατασκευαστούν παράπλευρα διόδια στην Λεπτοκαρυά και όπου αλλού κρίνει η εταιρεία.
- Σε λίγους μήνες η τιμή τους θα αυξηθεί 20% λόγω του ότι η τιμή βάσης υπολογισμού από 0,025 € γίνεται 0,03 €/χλμ. (υπενθυμίζεται πως στη βάση υπολογισμού προστίθεται ο πληθωρισμός από 1-1-2003 μέχρι σήμερα και ΦΠΑ 19%)
- Το 2011 δηλαδή σε λιγότερο από 2 χρόνια, η τιμή των διοδίων θα αυξηθεί 80% επί της σημερινής τιμής αφού η βάση υπολογισμού από 0,025 € / χλμ. θα γίνει 0,04 € / χλμ.
- Η τιμή των διοδίων στα Μάλγαρα θα γίνει 0,8 €.
- Η εταιρεία δεν ενδιαφέρεται για το παράπλευρο δίκτυο, δεν έχει αναλάβει καμία βελτίωσή του, ούτε ξέρει αν θα βελτιωθεί και πότε. Αυτό είναι υπόθεση του Δημοσίου.
- Στην εταιρεία ανατέθηκαν οι μελέτες των κόμβων Αιγινίου, Πύδνας και Κορινού και βρίσκονται σε εξέλιξη οι μελέτες, αλλά η εταιρεία δεν γνωρίζει αν θα γίνουν οι κόμβοι και ποιος θα τους κάνει. Το δημόσιο μέχρι στιγμής ενδιαφέρθηκε μόνο για τις μελέτες και για κατασκευή δεν προβλέπεται ακόμη τίποτε. Υπενθυμίζεται πως για τον κόμβο Αιγινίου υπάρχει και μελέτη που έγινε προ 10ετίας και τελικά δεν υλοποιήθηκε.
- Η εταιρεία έχει στα χέρια της μια σύμβαση με το Ελληνικό δημόσιο και με βάση αυτή ενεργεί. Δεν την ενδιαφέρουν οι αντιδράσεις του κόσμου, ούτε αν είναι άδικα για κάποιους τα διόδια. Εν τούτοις θα επαναδιαπραγματευθεί με την νέα κυβέρνηση αν της ζητηθεί.
Μας είπαν με λίγα λόγια ότι είναι έντιμοι και ξεκάθαροι, δεν ωραιοποιούν τα πράγματα για να μας ξεγελάσουν, δεν δουλεύουν νυχθημερόν για να δημιουργήσουν τετελεσμένα και πολλά άλλα.
Δεν μας τα είπαν όμως όλα και βασικά είπαν πολλές πονηρές ανακρίβειες.
1) Η σύμβαση που υπογράφηκε με το δημόσιο άρχισε πριν από δυόμισι χρόνια να εφαρμόζεται. Από τότε λοιπόν τα διόδια των Μαλγάρων έπρεπε να μειωθούν. Στο ερώτημα γιατί δεν μειώθηκαν μέχρι τώρα, απάντησαν: Δεν ξέρουμε, έχετε δίκιο, έπρεπε να μειωθούν. Και γιατί λοιπόν να μειωθούν τώρα; Γιατί πρέπει να μειωθούν η απάντηση……
2) Η τιμή των διοδίων σύμφωνα με τη σύμβαση προσδιορίζεται ως εξής: Υπολογίζεται το άθροισμα της απόστασης από το άκρο του έργου και της απόστασης από το μέσον μεταξύ αυτού και του επόμενου σταθμού διοδίων και πολλαπλασιάζεται επί την τιμή βάσης υπολογισμού (0,025€/χλμ σήμερα), στην οποία προστίθενται οι προσαυξήσεις του δείκτη τιμών καταναλωτή από το 2003 έως την ημερομηνία υπολογισμού και ο ΦΠΑ 19%. Εάν τα διόδια δεν είναι στο άκρο του έργου όπως αυτά του Αιγινίου και είναι σε ενδιάμεσο σημείο όπως π.χ. της Λεπτοκαρυάς τότε αθροίζονται οι αποστάσεις των διοδίων από τα μέσα της απόστασης με τα προηγούμενα και τα επόμενα διόδια και πολλαπλασιάζονται πάλι με την τιμή βάσης + προσαυξήσεις κλπ. Εάν υπολογίσουμε λοιπόν σύμφωνα με τα όσα προβλέπει η σύμβαση, την απόσταση που θα έπρεπε να πληρώνεται στα διόδια Αιγινίου αυτή θα είναι: 3 χλμ. από την άκρη του έργου + 58/2 = 32 χλμ. Της δε Λεπτοκαρυάς: 58/2 από διόδια Αιγινίου + 20/2 από διόδια Πυργετού = 39 χλμ.
Τώρα πως η εταιρεία υπολογίζει ότι με την ίδια τιμή ανά χιλιόμετρο, στο Αιγίνιο θα πληρώνεται 1,20 για 32 και στη Λεπτοκαρυά 1,10 για 39 χλμ είναι αξιοπερίεργο.
3) Αξιοπερίεργος επίσης είναι και ο υπολογισμός που κάνει δήθεν η εταιρεία, ότι στα διόδια Μαλγάρων πρέπει, με την ίδια ανά χιλιόμετρο τιμή (που πρέπει να τηρεί το Δημόσιο στο υπόλοιπο τμήμα του δρόμου μέχρι τη Θεσσαλονίκη), θα πρέπει να μειωθεί στα 0,80 λεπτά. Η απόσταση άκρης του έργου έως τα φανάρια λαχαναγοράς είναι 29 χλμ. Τα 32 χλμ λοιπόν του δικού τους έργου 1,20€ ενώ τα 29χλμ του δημοσίου στα 0,80 € !! Και βέβαια αν ανοίξει κανείς τη σύμβαση θα δει ότι για τα Μάλγαρα προβλέπεται ότι δεν θα έχει μεγαλύτερη τιμή ανα χλμ από την ανώτατη τιμή της σύμβασης, (που είναι 0,04€/χλμ) και βέβαια με αυτή τη βάση η τιμή στα Μάλγαρα υπολογίζεται περίπου στη σημερινή τους αξία.
Τι ήρθε λοιπόν να μας πει η εταιρεία στο Αιγίνιο; Ποιο το κίνητρο της επίσκεψής του; Τους κάλεσε ο Δήμαρχος Αιγινίου αιφνιδίως να μας ενημερώσουν, ή τους έδωσε ακόμη μια πάσα μήπως και καταφέρουν να βάλουν κανένα γκολ, τη στιγμή που βλέπουν ότι ο κόσμος έχει εξαγριωθεί, οι θεσμικοί συμπαρίστανται και κινδυνεύουν να χάσουν τον αγώνα;
Γιατί κάτι πήγαν να πουν ότι θα μας πρότειναν, αλλά βλέποντας ότι το κλίμα δεν επιτρέπει άλλες απόπειρες δωροδοκιών δεν προχώρησαν.
Συνοπτικά, όμως επεχείρησαν να παραπλανήσουν τους πολίτες και να διασπάσουν τους Πιεριείς στον αγώνα τους, αναφέροντας παραπλανητικά άλλα ποσά από αυτά που θα χρεώνουν σε Λεπτοκαρυά και Αιγίνιο, αναφέροντας παραπλανητικά ότι θα μειωθεί το κόστος των Μαλγάρων στα 0,80 € (αλλά μετά είπαν ότι δεν ξέρουν αν και πότε) και βασικά μη αναφέροντας πόσο θα πληρώνουμε ακριβώς σε 2-3 μήνες που το 0,025 γίνεται 0,03 και σε 1-1,5 χρόνο που γίνεται 0,04 (+ τον πληθωρισμό από 2003+ΦΠΑ) δηλαδή ουσιαστικά αποσιωπώντας ότι στο Αιγίνιο η τιμή σε 1 χρόνο και για το υπόλοιπο της ζωής μας θα γίνει 2 ευρώ που θα προσαυξάνεται κάθε έτος με το δείκτη τιμών καταναλωτή στρογγυλοποιούμενο στο δεκάλεπτο.
Παραπλανητικά αναφέρονται σε μείωση στα Μάλγαρα διότι το δημόσιο προφανέστατα όπως μέχρι τώρα δεν μείωσε την τιμή (όπως έπρεπε από την αρχή της σύμβασης) δεν θα την μειώσει και τα επόμενα 1-2 χρόνια οπότε με την τελική αύξηση που προβλέπεται η τιμή αυτή θα είναι στο ύψος που είναι και σήμερα. Μα και να την μειώσει πρόσκαιρα για 1 χρόνο τι αξία έχει για την Πιερία;
Αφήνω ασχολίαστη στην κρίση των πολιτών τη νέα απόπειρα «δωροδοκίας» των Αιγινιωτών με τις αναφορές που έκαναν κατά τη διάρκεια της ενημέρωσης ότι «θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας που θα δουλέψουν τόσοι Αιγινιώτες» και καταλήγω στο σημαντικότερο κατά τη γνώμη μου στοιχείο που προέκυψε. Ο εκπρόσωπος της εταιρίας σε ερώτημά μας επιβεβαίωσε ότι οι 2 εταιρίες που υποτίθεται πως έλαβαν μέρος στον διαγωνισμό για την ανάληψη του έργου τελικά συνεννοήθηκαν και (σε συμφωνία με τον τότε ΥΠΕΧΩΔΕ), το ανέλαβαν από κοινού, (γιατί αντιδικούσαν δήθεν και θα καθυστερούσε το έργο) κάτι που, κατά τη γνώμη του γράφοντα, αποτελεί κατάφωρη παραβίαση των Ευρωπαϊκών κανόνων περί ελεύθερου ανταγωνισμού και αποτελεί σαφέστατο λόγο καταγγελίας στην Ευρωπαϊκή επιτροπή για κατάπτωσης της σύμβασης παραχώρησης.
Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009
Κυριακή 20 Σεπτεμβρίου 2009
Κάποτε σε μια χώρα που τη λέγανε Ελλάδα…
Το συνάντησα σήμερα στο διαδίκτυο, μου άρεσε και το αναρτώ...
Aπό τη Vicky Zar
Λένε το να υπάρχεις είναι δεδομένο, το να έχεις την αξίωση να ζεις είναι κατάκτηση για λίγους και τολμηρούς…
Σε μια χώρα που το θάρρος είναι στοιχείο της γονιδιακής μας ταυτότητας γιατί η ζωή κατέληξε να αποτελεί πολυτέλεια;
Είναι απλά η μετάβαση σε μια εποχή που οι άνθρωποι κουράστηκαν να κάνουνε όνειρα και να φυλάνε Θερμοπύλες...;
Κάτω από τον πυρετό της προεκλογικής περιόδου αυτά τα ρητορικά ερωτήματα αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ανθρώπους να μεμψιμοιρούν και να θέλουν να θεωρούνται αιωνίως θύματα σε μια παθητική πραγματικότητα που οι ίδιοι εγκλωβίζονται με την αδιαφορία τους…
Βαρύγδουπες ευθύνες, διαφθορά και σήψη σε έναν πολιτικό κόσμο που έμαθε τους πολίτες να είναι θεατές στο θέατρο του παραλόγου…
Όσο είσαι θεατής έρμαιο θα βλέπεις τον ίδιο κακοπαιγμένο μονόλογο σε άδειο θέατρο, όσο θα αφήνεις να σου ευνουχίζουν τα θέλω θα σαι υπόλογος στον εαυτό σου. Όσο θα μιλάς για τη διαφθορά από το σαλόνι σου θα γίνεσαι ένα ακόμα πιόνι στην πολιτική σκακιέρα και μετά τι… ;
Δεν υπάρχουν εθνοσωτήρες σε έναν τόπο που ακόμα και τα όνειρα κοστίζουν ακριβά. Δε μπορούν από τη μιζέρια να γεννηθούνε θαύματα το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να ξυπνήσεις από το λήθαργο σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα…
Aπό τη Vicky Zar
Λένε το να υπάρχεις είναι δεδομένο, το να έχεις την αξίωση να ζεις είναι κατάκτηση για λίγους και τολμηρούς…
Σε μια χώρα που το θάρρος είναι στοιχείο της γονιδιακής μας ταυτότητας γιατί η ζωή κατέληξε να αποτελεί πολυτέλεια;
Είναι απλά η μετάβαση σε μια εποχή που οι άνθρωποι κουράστηκαν να κάνουνε όνειρα και να φυλάνε Θερμοπύλες...;
Κάτω από τον πυρετό της προεκλογικής περιόδου αυτά τα ρητορικά ερωτήματα αρχίζουν να παίρνουν σάρκα και οστά. Βαρεθήκαμε να βλέπουμε ανθρώπους να μεμψιμοιρούν και να θέλουν να θεωρούνται αιωνίως θύματα σε μια παθητική πραγματικότητα που οι ίδιοι εγκλωβίζονται με την αδιαφορία τους…
Βαρύγδουπες ευθύνες, διαφθορά και σήψη σε έναν πολιτικό κόσμο που έμαθε τους πολίτες να είναι θεατές στο θέατρο του παραλόγου…
Όσο είσαι θεατής έρμαιο θα βλέπεις τον ίδιο κακοπαιγμένο μονόλογο σε άδειο θέατρο, όσο θα αφήνεις να σου ευνουχίζουν τα θέλω θα σαι υπόλογος στον εαυτό σου. Όσο θα μιλάς για τη διαφθορά από το σαλόνι σου θα γίνεσαι ένα ακόμα πιόνι στην πολιτική σκακιέρα και μετά τι… ;
Δεν υπάρχουν εθνοσωτήρες σε έναν τόπο που ακόμα και τα όνειρα κοστίζουν ακριβά. Δε μπορούν από τη μιζέρια να γεννηθούνε θαύματα το μόνο που μπορεί να συμβεί είναι να ξυπνήσεις από το λήθαργο σε μια χώρα που λέγεται Ελλάδα…
Παρασκευή 24 Ιουλίου 2009
Τα πράσινα (στο χρώμα του εκατόευρου) μέτρα του Σουφλιά
Αυτός ο άνθρωπος (για τον υπουργό μας τον εκ Λαρίσης Γιώργο Σουφλιά λέω) είναι πολύ ευαίσθητος και πονόψυχος.
Πρέπει να πάρει μέτρα για να σωθεί το έρμο τούτο κράτος και αυτός από ευαισθησία μένει στη μέση.
Πάρτε παράδειγμα τώρα με τους περιβαλλοντικούς (πράσινους) φόρους στα αυτοκίνητα:
Ενώ ο άνθρωπος είναι σούπερ οικολόγος, ευαισθητοποιημένος περί τα περιβαλλοντικά, που κλαίγοντας οδηγάει το Ι.Χ. του, για τις εκπομπές διοξειδίου που προκαλεί, τα μέτρα που πήρε είναι πολύ ήπια, γιατί σκάλωσαν στην τεράστια ευαισθησία του απέναντι στα φτωχά στρώματα του πληθυσμού.
Έτσι έβαλε μόνο 150 ευρώ πρόστιμο στα τέλη κυκλοφορίας των πριν το 1995 Ι.Χ. Χαρίστηκε δηλαδή σε ανθρώπους, που δεν τους νοιάζει η οικονομική κατάσταση του κράτους και δε τζιράρουν τίποτε. Αναίσθητοι.
Τα πραγματικά περιβαλλοντικά μέτρα έπρεπε να είναι ως εξής:
1) Αυτοκίνητα πριν το 1980: Ανήκουν ή σε πολύ παππούδες ή σε απόλυτα ανεπρόκοπους μπατίρηδες, που τίποτε δεν προσφέρουν στην κοινωνία, παρά μόνο παίρνουν. ΜΕΤΡΟ: Κατάσχεση το αυτοκίνητο, απέλαση και δήμευση της περιουσίας του ιδιοκτήτη.
2) 1981-1990: Παλιάς τεχνολογίας μη καταλυτικά. Το ίδιο με τους προηγούμενους. Πως θα κάνουν τζίρο οι αυτοκινητοβιομηχανίες, οι πετρελαιοεταιρείες (για να αντέχουν τόσο, δεν τα κυκλοφορούν και πολύ) τα συνεργεία τα διόδια κ.λ.π..(συνέταιροι είμαστε παντού…) Άχρηστοι από κάθε πλευρά. Άσε που δεν τσίμπησαν να πάρουν καταλυτικό και γλύτωσαν ένα κάρο λεφτά. ΜΕΤΡΟ: ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ το αυτοκίνητο, όποιος πάρει καινούριο θα πληρώσει μόνο 3.000 € πρόστιμο. Αν δεν μπορεί απέλαση. Δεν χρειαζόμαστε άλλους άχρηστους.
3) 1991-1995: Τα τέλη κυκλοφορίας γίνονται 2.500 € γιατί πολύ λουφάρουν φόρους όλοι αυτοί οι φτωχομπατίρηδες που όπως δεν αγοράζουν αυτοκίνητο σίγουρα δεν καταναλώνουν και άλλα πράγματα, ούτε πολύ βενζίνη καίνε για να τους τα πάρουμε, ούτε από πολλά διόδια περνάνε.
4) 1996-2004: Τα τέλη κυκλοφορίας γίνονται 1.500 €. Είμαστε ακόμη στους ανεπρόκοπους της χώρας μας. Ή συμμορφώνονται και μας τα δίνουν ή τους τα παίρνουμε. Το παν είναι να το κάνεις με τακτ και δημοκρατικά.
5) 2004-2007: Και αυτά τα αυτοκίνητα ρυπαίνουν όσο και να ναι παραπάνω απ’ τα καινούρια. Λίγο ο καταλύτης, λίγο η μηχανή που καπνίστηκε, πρέπει και αυτοί να πληρώσουν. Τα τέλη κυκλοφορίας γίνονται 800 €.
6) Νεώτερα του 2008: Ανταμείβονται. Τα τέλη μειώνονται κατά 15 ευρώ το χρόνο.
Από τα νέα μέτρα εξαιρούνται ο νομός Λαρίσης γιατί οι καλλιέργειες του κάμπου απορροφούν το διοξείδιο που εκπέμπουν τα παλιατζούρια.
Έτσι λοιπόν θα γλυτώσαμε από τις σακαράκες και από τους μπατίρηδες, τεμπελχανάδες, αποτυχημένους και ανεπρόκοπους που τίποτα δεν τσοντάρουν στο Ελληνικό κράτος και έτσι έφτασε εκεί που έφτασε υπερχρεωμένο. Παράλληλα επειδή όπως φαίνεται, το προηγούμενο μέτρο με τους ημιυπαίθριους, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα δισεκατομμύρια, πρέπει να συμπληρώσουμε και από αλλού.
Εγώ πάντως θα πρότεινα στον Θεσσαλό υπουργό που πήρε επ’ ώμου την οικονομική σωτηρία αυτού του κράτους να πάρει κι άλλα τέτοια πράσινα μέτρα (στο χρώμα του εκατόευρου δηλαδή):
1) Τέλος θέρμανσης 1.000 ευρώ το χρόνο σε όσους έχουν ξυλόσομπα γιατί έχει χαμηλή απόδοση και βλάπτει το περιβάλλον. Άσε που αυτοί που έχουν ξυλόσομπες είναι πάλι τα αποβράσματα, οι μπατίρηδες, ή φτωχοσυνταξιούχοι που μια ζωή δεν έβαλαν τίποτα στην άκρη και τώρα αδειάζουν τα ταμεία παίρνοντας σύνταξη και ένα τσουβάλι φάρμακα τη βδομάδα.
2) Εισφορά 2.000 € σε όσους έχουν παλιά κουφώματα και αμόνωτα σπίτια γιατί καίνε περισσότερο για να τα θερμαίνουν και έτσι προκαλείται η υπερθέρμανση του πλανήτη.
3) Εισφορά 500 € εφάπαξ σε όσους δεν έχουν ανεμογεννήτρια ή φωτοβολταϊκά στο σπίτι τους. Επιτέλους πρέπει όλοι να ευαισθητοποιηθούν.
Πράσινα στο χρώμα του (εκατόευρου) μέτρα έχει πάρει και άλλα ο Θεσσαλός υπουργός όπως οι συμβάσεις με τις διαλεχτές εταιρείες που κατασκευάζουν τους δρόμους και τα πανάκριβα πράσινα διόδια που μοιράζεται μαζί τους.
Πράσινα μέτρα λοιπόν. Ξηλωθείτε και να είστε κι ευχαριστημένοι. Πρώτον γίνεται για το καλό σας και δεύτερον όπως ήδη διαπιστώσατε θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Πρέπει να πάρει μέτρα για να σωθεί το έρμο τούτο κράτος και αυτός από ευαισθησία μένει στη μέση.
Πάρτε παράδειγμα τώρα με τους περιβαλλοντικούς (πράσινους) φόρους στα αυτοκίνητα:
Ενώ ο άνθρωπος είναι σούπερ οικολόγος, ευαισθητοποιημένος περί τα περιβαλλοντικά, που κλαίγοντας οδηγάει το Ι.Χ. του, για τις εκπομπές διοξειδίου που προκαλεί, τα μέτρα που πήρε είναι πολύ ήπια, γιατί σκάλωσαν στην τεράστια ευαισθησία του απέναντι στα φτωχά στρώματα του πληθυσμού.
Έτσι έβαλε μόνο 150 ευρώ πρόστιμο στα τέλη κυκλοφορίας των πριν το 1995 Ι.Χ. Χαρίστηκε δηλαδή σε ανθρώπους, που δεν τους νοιάζει η οικονομική κατάσταση του κράτους και δε τζιράρουν τίποτε. Αναίσθητοι.
Τα πραγματικά περιβαλλοντικά μέτρα έπρεπε να είναι ως εξής:
1) Αυτοκίνητα πριν το 1980: Ανήκουν ή σε πολύ παππούδες ή σε απόλυτα ανεπρόκοπους μπατίρηδες, που τίποτε δεν προσφέρουν στην κοινωνία, παρά μόνο παίρνουν. ΜΕΤΡΟ: Κατάσχεση το αυτοκίνητο, απέλαση και δήμευση της περιουσίας του ιδιοκτήτη.
2) 1981-1990: Παλιάς τεχνολογίας μη καταλυτικά. Το ίδιο με τους προηγούμενους. Πως θα κάνουν τζίρο οι αυτοκινητοβιομηχανίες, οι πετρελαιοεταιρείες (για να αντέχουν τόσο, δεν τα κυκλοφορούν και πολύ) τα συνεργεία τα διόδια κ.λ.π..(συνέταιροι είμαστε παντού…) Άχρηστοι από κάθε πλευρά. Άσε που δεν τσίμπησαν να πάρουν καταλυτικό και γλύτωσαν ένα κάρο λεφτά. ΜΕΤΡΟ: ΚΑΤΑΣΧΕΣΗ το αυτοκίνητο, όποιος πάρει καινούριο θα πληρώσει μόνο 3.000 € πρόστιμο. Αν δεν μπορεί απέλαση. Δεν χρειαζόμαστε άλλους άχρηστους.
3) 1991-1995: Τα τέλη κυκλοφορίας γίνονται 2.500 € γιατί πολύ λουφάρουν φόρους όλοι αυτοί οι φτωχομπατίρηδες που όπως δεν αγοράζουν αυτοκίνητο σίγουρα δεν καταναλώνουν και άλλα πράγματα, ούτε πολύ βενζίνη καίνε για να τους τα πάρουμε, ούτε από πολλά διόδια περνάνε.
4) 1996-2004: Τα τέλη κυκλοφορίας γίνονται 1.500 €. Είμαστε ακόμη στους ανεπρόκοπους της χώρας μας. Ή συμμορφώνονται και μας τα δίνουν ή τους τα παίρνουμε. Το παν είναι να το κάνεις με τακτ και δημοκρατικά.
5) 2004-2007: Και αυτά τα αυτοκίνητα ρυπαίνουν όσο και να ναι παραπάνω απ’ τα καινούρια. Λίγο ο καταλύτης, λίγο η μηχανή που καπνίστηκε, πρέπει και αυτοί να πληρώσουν. Τα τέλη κυκλοφορίας γίνονται 800 €.
6) Νεώτερα του 2008: Ανταμείβονται. Τα τέλη μειώνονται κατά 15 ευρώ το χρόνο.
Από τα νέα μέτρα εξαιρούνται ο νομός Λαρίσης γιατί οι καλλιέργειες του κάμπου απορροφούν το διοξείδιο που εκπέμπουν τα παλιατζούρια.
Έτσι λοιπόν θα γλυτώσαμε από τις σακαράκες και από τους μπατίρηδες, τεμπελχανάδες, αποτυχημένους και ανεπρόκοπους που τίποτα δεν τσοντάρουν στο Ελληνικό κράτος και έτσι έφτασε εκεί που έφτασε υπερχρεωμένο. Παράλληλα επειδή όπως φαίνεται, το προηγούμενο μέτρο με τους ημιυπαίθριους, δεν αποδίδει τα αναμενόμενα δισεκατομμύρια, πρέπει να συμπληρώσουμε και από αλλού.
Εγώ πάντως θα πρότεινα στον Θεσσαλό υπουργό που πήρε επ’ ώμου την οικονομική σωτηρία αυτού του κράτους να πάρει κι άλλα τέτοια πράσινα μέτρα (στο χρώμα του εκατόευρου δηλαδή):
1) Τέλος θέρμανσης 1.000 ευρώ το χρόνο σε όσους έχουν ξυλόσομπα γιατί έχει χαμηλή απόδοση και βλάπτει το περιβάλλον. Άσε που αυτοί που έχουν ξυλόσομπες είναι πάλι τα αποβράσματα, οι μπατίρηδες, ή φτωχοσυνταξιούχοι που μια ζωή δεν έβαλαν τίποτα στην άκρη και τώρα αδειάζουν τα ταμεία παίρνοντας σύνταξη και ένα τσουβάλι φάρμακα τη βδομάδα.
2) Εισφορά 2.000 € σε όσους έχουν παλιά κουφώματα και αμόνωτα σπίτια γιατί καίνε περισσότερο για να τα θερμαίνουν και έτσι προκαλείται η υπερθέρμανση του πλανήτη.
3) Εισφορά 500 € εφάπαξ σε όσους δεν έχουν ανεμογεννήτρια ή φωτοβολταϊκά στο σπίτι τους. Επιτέλους πρέπει όλοι να ευαισθητοποιηθούν.
Πράσινα στο χρώμα του (εκατόευρου) μέτρα έχει πάρει και άλλα ο Θεσσαλός υπουργός όπως οι συμβάσεις με τις διαλεχτές εταιρείες που κατασκευάζουν τους δρόμους και τα πανάκριβα πράσινα διόδια που μοιράζεται μαζί τους.
Πράσινα μέτρα λοιπόν. Ξηλωθείτε και να είστε κι ευχαριστημένοι. Πρώτον γίνεται για το καλό σας και δεύτερον όπως ήδη διαπιστώσατε θα μπορούσε να είναι και χειρότερα.
Πέμπτη 18 Ιουνίου 2009
Τα Διόδια και οι εκπρόσωποι του υπουργού
Ντρέπομαι κατ’ αρχήν, γιατί υποτιμούν την νοημοσύνη μου και την νοημοσύνη των συμπολιτών μου.
Ντρέπομαι, γιατί μου λένε ψέματα. H μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα και μάλιστα, λόγω της «τεχνικής» του, χειρότερο.
Ντρέπομαι για τους εκπροσώπους μου.
Ντρέπομαι, γιατί θα πρέπει για ακόμη μια φορά να (ξανα)κάνω νηπιακούς υπολογισμούς και συλλογισμούς (τέτοιοι χρειάζονται), για να αποδείξω τα αυτονόητα.
Έκαναν λοιπόν μια κομματική σύναξη, φροντίζοντας να μην συμμετέχουν όσοι πιθανόν θα τους χαλούσαν το σκηνικό και τελικά μας ανακοίνωσαν πανηγυρικά, ότι τελικά λάθος κάναμε και ανησυχούσαμε, γιατί όχι μόνο δεν θα υποχρεωθούμε να πληρώσουμε παραπάνω, αλλά απεναντίας μας συμφέρει να γίνουν τα διόδια, γιατί θα πληρώνουμε λιγότερο!
Αποσιώπησαν όμως, ότι το ποσό που ανακοίνωσαν περιχαρείς ότι θα πληρώνουμε, αφορά 3-4 χρόνια, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου και στη συνέχεια θα πληρώνουμε 60% περισσότερο (βάση υπολογισμού 4 λεπτά / χλμ. αντί 2,5 λεπτά / χλμ που είναι τώρα) + τον πληθωρισμό φυσικά. Για να μην υποπέσει κάποιος σε λάθος υπολογισμούς, να αναφέρω απλά, πως η σύμβαση με την Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου, προβλέπει στην πρώτη περίοδο μέχρι την κατασκευή του έργου, βάση υπολογισμού τα 2,5 ευρολεπτά ανά χιλιόμετρο και στη συνέχεια, μετά την ολοκλήρωση του έργου, 4 λεπτά ανά χιλιόμετρο. Οι τιμές αυτές όμως, είναι τιμές 1-1-2003 όπου προστίθεται ο ετήσιος πληθωρισμός και στο τέλος προστίθεται επιπλέον και 19% ΦΠΑ. Επομένως οι τιμές, όταν ολοκληρωθεί το έργο, θα πλησιάσουν τα 7 λεπτά ανα χιλιόμετρο (τελική τιμή)
Για να το πούμε ακόμη μια φορά, τα διόδια στο Αιγίνιο αν λειτουργήσουν θα κοστίζουν, όπως δηλώνουν, σήμερα 1,30 Ευρώ ανά διέλευση. Σε 3-4 χρόνια όμως που θα ολοκληρωθεί το έργο θα κοστίζουν 2,10 συν τον πληθωρισμό των ετών μέχρι τότε, δηλαδή καλώς εχόντων των πραγμάτων 2,30 ευρώ ανά διέλευση.
Δεν μας εξήγησαν επίσης, με ποιο τρόπο υπολογίζουν ότι τα διόδια των Μαλγάρων θα γίνουν 1 ευρώ. Είναι άραγε αυτό απόφαση με υπουργική βούλα ή υπολογίζεται με κάποιο αντικειμενικό τρόπο με βάση τις χιλιομετρικές αποστάσεις, όπως και στον Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου. Αν λοιπόν υπολογίζεται με βάση τις χιλιομετρικές αποστάσεις και εάν υποθέσουμε, ότι πράγματι θα κατασκευαστούν διόδια στην Κουλούρα Ημαθίας (διότι τώρα πια μιλάμε για την Εγνατία οδό και τα διόδιά της), τότε με δεδομένο ότι η απόσταση Μαλγάρων – Κουλούρας είναι 38 χιλιόμετρα επομένως τα 19 από αυτά θα εισπράττονται από τα Μάλγαρα. Αν θέσουμε ως βόρειο άκρο υπολογισμού το σημείο όπου η Εγνατία εισέρχεται από βόρεια στην Ν.Ε.Ο. (στο Γαλλικό) προσθέτουμε ακόμη 14 χιλιόμετρα. Είναι προφανώς αδύνατον να μπουν διόδια σε απόσταση που θα περιορίσει τα 14 χιλιόμετρα του υπολογισμού μας. Επομένως 19 + 14 = 33 χιλιόμετρα (τουλάχιστον) που με τις τιμές υπολογισμού της Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου μας δίνει τιμή περίπου 2,30 € μετά από 4 χρόνια (τουλάχιστον). Αλλά και αν υπολογίσουμε, ότι τα Μάλγαρα μπαίνουν, όχι με τους υπολογισμούς της Εγνατίας οδού, αλλά για τη διαδρομή από το Κλειδί μέχρι τη Θεσσαλονίκη, πάλι το ίδιο περίπου ποσό θα προέκυπτε.
Αν πάλι πρόκειται για «αυτοκρατορική» απόφαση, χωρίς υπολογισμούς, όρους και προϋποθέσεις, τότε θα πρέπει να ερωτηθεί ο πρωθυπουργός, εάν δικαιούται κάποιος υπουργός του, να αποφασίζει μόνος του, χαριστικές πράξεις προς εταιρείες (γιατι περι αυτού πρόκειται), η ακόμη και προς τους πολίτες και να ζημιώνει έτσι το δημόσιο.
Η υπόθεση των διοδίων, είναι μια αδικαιολόγητη υπόθεση. Δεν αντέχει σε καμία κριτική, σε καμιά λογική. Γι’ αυτό και καταφεύγουν σε ψέματα και παραπληροφόρηση. Γι’ αυτό δεν έχουμε καμιά γραπτή δέσμευση.
Έτσι κι αλλιώς, όπως φαίνεται, μέχρι τις εκλογές δεν θα ισχύσει τίποτε από τα παραπάνω, γιατί δεν θα έχουν λειτουργήσει τα Διόδια στο Αιγίνιο. Στη συνέχεια, αν δεν εκλεγεί η Νέα Δημοκρατία, κάτι που φαίνεται να έχει πια σοβαρές πιθανότητες, θα βγει ο πρώην ΠΕΧΩΔΕ και όλοι του κόμματός του και θα λένε πως «εμείς θα μειώναμε τα διόδια ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν το κάνει». Αν εκλεγεί ξανά η Ν.Δ., ο κ. Σουφλιάς θα είναι μάλλον απίθανο να συνεχίσει στο ΥΠΕΧΩΔΕ, οπότε ο νέος Υπουργός θα δηλώσει πως δεν υπάρχει καμία τέτοια δέσμευση, διότι τα λόγια πετούν και φεύγουν.
Λυπάμαι, γιατί αναγκαζόμαστε να συζητάμε εδώ και πολύ καιρό, για κάτι που είναι προφανές.
Λυπάμαι επίσης, διότι οι εκπρόσωποί μου εκτίθενται ανεπανόρθωτα και διακινδυνεύουν τη σοβαρότητα και το κύρος τους, υπηρετώντας το στενό κομματικό τους συμφέρον, υπονομεύοντας συγχρόνως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το συμφέρον του τόπου τους και των πολιτών που εκπροσωπούν. Οι πολίτες της Πιερίας θα ήταν πολύ περήφανοι, αν έβλεπαν του εκπροσώπους τους να υπερασπίζονται με πυγμή το δίκιο της Πιερίας, αδιαφορώντας για κόμματα, υπουργούς και πρωθυπουργούς,, αντί να βλέπουν ανθρώπους που υποκύπτουν στην υπουργική γραμμή και τελικά να μετατρέπονται από εκπρόσωποι της Πιερίας, σε εκπρόσωποι του υπουργού στην Πιερία.
Κύριοι βουλευτές και λοιποί παράγοντες, που είχατε τη συνάντηση μαζί του, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς σήμερα είναι υπουργός (εκτιμώ με καθόλου περισσότερες δυνατότητες από εσάς) και αύριο μπορεί να είναι πρωθυπουργός, υπουργός ή βουλευτής της αντιπολίτευσης ή τίποτε. Εσείς όμως, θα είστε πάντα Πιεριείς και θα συναντάτε καθημερινά του συμπολίτες σας. Τι θα τους λέτε τότε; Μας κορόιδεψαν; Θα δικαιούστε άραγε μια τέτοια δικαιολογία;
Ντρέπομαι, γιατί μου λένε ψέματα. H μισή αλήθεια είναι ολόκληρο ψέμα και μάλιστα, λόγω της «τεχνικής» του, χειρότερο.
Ντρέπομαι για τους εκπροσώπους μου.
Ντρέπομαι, γιατί θα πρέπει για ακόμη μια φορά να (ξανα)κάνω νηπιακούς υπολογισμούς και συλλογισμούς (τέτοιοι χρειάζονται), για να αποδείξω τα αυτονόητα.
Έκαναν λοιπόν μια κομματική σύναξη, φροντίζοντας να μην συμμετέχουν όσοι πιθανόν θα τους χαλούσαν το σκηνικό και τελικά μας ανακοίνωσαν πανηγυρικά, ότι τελικά λάθος κάναμε και ανησυχούσαμε, γιατί όχι μόνο δεν θα υποχρεωθούμε να πληρώσουμε παραπάνω, αλλά απεναντίας μας συμφέρει να γίνουν τα διόδια, γιατί θα πληρώνουμε λιγότερο!
Αποσιώπησαν όμως, ότι το ποσό που ανακοίνωσαν περιχαρείς ότι θα πληρώνουμε, αφορά 3-4 χρόνια, μέχρι την ολοκλήρωση του έργου και στη συνέχεια θα πληρώνουμε 60% περισσότερο (βάση υπολογισμού 4 λεπτά / χλμ. αντί 2,5 λεπτά / χλμ που είναι τώρα) + τον πληθωρισμό φυσικά. Για να μην υποπέσει κάποιος σε λάθος υπολογισμούς, να αναφέρω απλά, πως η σύμβαση με την Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου, προβλέπει στην πρώτη περίοδο μέχρι την κατασκευή του έργου, βάση υπολογισμού τα 2,5 ευρολεπτά ανά χιλιόμετρο και στη συνέχεια, μετά την ολοκλήρωση του έργου, 4 λεπτά ανά χιλιόμετρο. Οι τιμές αυτές όμως, είναι τιμές 1-1-2003 όπου προστίθεται ο ετήσιος πληθωρισμός και στο τέλος προστίθεται επιπλέον και 19% ΦΠΑ. Επομένως οι τιμές, όταν ολοκληρωθεί το έργο, θα πλησιάσουν τα 7 λεπτά ανα χιλιόμετρο (τελική τιμή)
Για να το πούμε ακόμη μια φορά, τα διόδια στο Αιγίνιο αν λειτουργήσουν θα κοστίζουν, όπως δηλώνουν, σήμερα 1,30 Ευρώ ανά διέλευση. Σε 3-4 χρόνια όμως που θα ολοκληρωθεί το έργο θα κοστίζουν 2,10 συν τον πληθωρισμό των ετών μέχρι τότε, δηλαδή καλώς εχόντων των πραγμάτων 2,30 ευρώ ανά διέλευση.
Δεν μας εξήγησαν επίσης, με ποιο τρόπο υπολογίζουν ότι τα διόδια των Μαλγάρων θα γίνουν 1 ευρώ. Είναι άραγε αυτό απόφαση με υπουργική βούλα ή υπολογίζεται με κάποιο αντικειμενικό τρόπο με βάση τις χιλιομετρικές αποστάσεις, όπως και στον Αυτοκινητόδρομο Αιγαίου. Αν λοιπόν υπολογίζεται με βάση τις χιλιομετρικές αποστάσεις και εάν υποθέσουμε, ότι πράγματι θα κατασκευαστούν διόδια στην Κουλούρα Ημαθίας (διότι τώρα πια μιλάμε για την Εγνατία οδό και τα διόδιά της), τότε με δεδομένο ότι η απόσταση Μαλγάρων – Κουλούρας είναι 38 χιλιόμετρα επομένως τα 19 από αυτά θα εισπράττονται από τα Μάλγαρα. Αν θέσουμε ως βόρειο άκρο υπολογισμού το σημείο όπου η Εγνατία εισέρχεται από βόρεια στην Ν.Ε.Ο. (στο Γαλλικό) προσθέτουμε ακόμη 14 χιλιόμετρα. Είναι προφανώς αδύνατον να μπουν διόδια σε απόσταση που θα περιορίσει τα 14 χιλιόμετρα του υπολογισμού μας. Επομένως 19 + 14 = 33 χιλιόμετρα (τουλάχιστον) που με τις τιμές υπολογισμού της Αυτοκινητόδρομος Αιγαίου μας δίνει τιμή περίπου 2,30 € μετά από 4 χρόνια (τουλάχιστον). Αλλά και αν υπολογίσουμε, ότι τα Μάλγαρα μπαίνουν, όχι με τους υπολογισμούς της Εγνατίας οδού, αλλά για τη διαδρομή από το Κλειδί μέχρι τη Θεσσαλονίκη, πάλι το ίδιο περίπου ποσό θα προέκυπτε.
Αν πάλι πρόκειται για «αυτοκρατορική» απόφαση, χωρίς υπολογισμούς, όρους και προϋποθέσεις, τότε θα πρέπει να ερωτηθεί ο πρωθυπουργός, εάν δικαιούται κάποιος υπουργός του, να αποφασίζει μόνος του, χαριστικές πράξεις προς εταιρείες (γιατι περι αυτού πρόκειται), η ακόμη και προς τους πολίτες και να ζημιώνει έτσι το δημόσιο.
Η υπόθεση των διοδίων, είναι μια αδικαιολόγητη υπόθεση. Δεν αντέχει σε καμία κριτική, σε καμιά λογική. Γι’ αυτό και καταφεύγουν σε ψέματα και παραπληροφόρηση. Γι’ αυτό δεν έχουμε καμιά γραπτή δέσμευση.
Έτσι κι αλλιώς, όπως φαίνεται, μέχρι τις εκλογές δεν θα ισχύσει τίποτε από τα παραπάνω, γιατί δεν θα έχουν λειτουργήσει τα Διόδια στο Αιγίνιο. Στη συνέχεια, αν δεν εκλεγεί η Νέα Δημοκρατία, κάτι που φαίνεται να έχει πια σοβαρές πιθανότητες, θα βγει ο πρώην ΠΕΧΩΔΕ και όλοι του κόμματός του και θα λένε πως «εμείς θα μειώναμε τα διόδια ενώ το ΠΑΣΟΚ δεν το κάνει». Αν εκλεγεί ξανά η Ν.Δ., ο κ. Σουφλιάς θα είναι μάλλον απίθανο να συνεχίσει στο ΥΠΕΧΩΔΕ, οπότε ο νέος Υπουργός θα δηλώσει πως δεν υπάρχει καμία τέτοια δέσμευση, διότι τα λόγια πετούν και φεύγουν.
Λυπάμαι, γιατί αναγκαζόμαστε να συζητάμε εδώ και πολύ καιρό, για κάτι που είναι προφανές.
Λυπάμαι επίσης, διότι οι εκπρόσωποί μου εκτίθενται ανεπανόρθωτα και διακινδυνεύουν τη σοβαρότητα και το κύρος τους, υπηρετώντας το στενό κομματικό τους συμφέρον, υπονομεύοντας συγχρόνως, στη συγκεκριμένη περίπτωση, το συμφέρον του τόπου τους και των πολιτών που εκπροσωπούν. Οι πολίτες της Πιερίας θα ήταν πολύ περήφανοι, αν έβλεπαν του εκπροσώπους τους να υπερασπίζονται με πυγμή το δίκιο της Πιερίας, αδιαφορώντας για κόμματα, υπουργούς και πρωθυπουργούς,, αντί να βλέπουν ανθρώπους που υποκύπτουν στην υπουργική γραμμή και τελικά να μετατρέπονται από εκπρόσωποι της Πιερίας, σε εκπρόσωποι του υπουργού στην Πιερία.
Κύριοι βουλευτές και λοιποί παράγοντες, που είχατε τη συνάντηση μαζί του, ο υπουργός ΠΕΧΩΔΕ κ. Σουφλιάς σήμερα είναι υπουργός (εκτιμώ με καθόλου περισσότερες δυνατότητες από εσάς) και αύριο μπορεί να είναι πρωθυπουργός, υπουργός ή βουλευτής της αντιπολίτευσης ή τίποτε. Εσείς όμως, θα είστε πάντα Πιεριείς και θα συναντάτε καθημερινά του συμπολίτες σας. Τι θα τους λέτε τότε; Μας κορόιδεψαν; Θα δικαιούστε άραγε μια τέτοια δικαιολογία;
Τετάρτη 3 Ιουνίου 2009
Οι πληγές του Αη Νικόλα
«Μάτωσε» η ψυχή μου όταν αντίκρισα την καταστροφή που έγινε στο δρόμο για το ξωκλήσι του Αη Νικόλα. Μια απολύτως αναίτια καταστροφή στην ομορφότερη τοποθεσία του Αιγινίου. Μια καταστροφή, για την οποία δυστυχώς υπεύθυνοι είναι αυτοί που έχουν αναλάβει, μεταξύ άλλων, να προστατεύσουν το Αιγίνιο και το περιβάλλον του.
Το ομορφότερο τμήμα του Αιγινίου, μια μικρή κοιλάδα έκτασης περίπου 800 στρεμμάτων, που απέμεινε ανέγγιχτη από το χρόνο λόγω της χαμηλής παραγωγικότητας και των μικρών αγροτεμαχίων, όπου δε μπορούν να γίνουν εντατικές καλλιέργειες, λαβώθηκε ανεπανόρθωτα από τα μαχαίρια του τεράστιου ερπυστριοφόρου μηχανήματος, που κλήθηκε από το Δήμο για να κάνει διαπλάτυνση του όμορφου, ήσυχου, αγροτικού δρόμου, που εξυπηρετούσε απόλυτα την περιοχή. Ο δρόμος διαπλατύνθηκε σε πλάτος αυτοκινητόδρομου, μπαζώνοντας συγχρόνως μεγάλο τμήμα του παρακείμενου ρέματος και καταστρέφοντας δεκάδες δέντρα, που φιλοξενούν τους καλύτερους ιπτάμενους «τραγουδιστές» της περιοχής.
Μια πεζοπορική ή ποδηλατική βόλτα στην περιοχή αυτή, με την πανδαισία κελαηδισμάτων, τη χορταστική μυρωδιά της παρθένας φύσης, με την πλούσια βλάστηση και μακριά από τους ήχους του πολιτισμού, ήταν αρκετή στον επισκέπτη ώστε να ξεχάσει κάθε έγνοια και να χαρεί τη ζωή.
Η περιοχή αυτή, έπρεπε και πρέπει ακόμα, να κηρυχτεί ως περιοχή ιδιαίτερου κάλους για το Αιγίνιο και να επιτρέπονται μόνο ήπιες δραστηριότητες, ώστε να συνεχίσει να αποτελεί χώρο ξεκούρασης και αναψυχής.
Σήμερα ο άνθρωπος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει ποιότητα ζωής σε ένα κατεστραμμένο περιβάλλον και έτσι, ήδη, πολλές οικογένειες, συνήθως υψηλών εισοδημάτων και μόρφωσης, επιλέγουν να κατοικήσουν σε περιοχές που προσφέρουν επαφή με τη φύση και ό,τι αυτή προσφέρει, όταν είναι προστατευμένη.
Το Αιγίνιο θα μπορούσε να γίνει χώρος υποδοχής τέτοιων κατοίκων. εξασφαλίζοντας παράλληλα την ποιότητα ζωής των δημοτών του, αν αξιοποιούσε όπως έπρεπε τα ανεκτίμητα προτερήματα που διαθέτει, την πανέμορφη παραποτάμια περιοχή στον Αλιάκμονα, μήκους πολλών χιλιομέτρων, έναν από τους σημαντικότερους υγροβιότοπους στην Ελλάδα στο δέλτα του ίδιου ποταμού, την περιοχή Αη Νικόλα και το δάσος του Καταχά. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την εξαιρετική γεωγραφική θέση που κατέχει, κοντά σε μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργούν ένα ισχυρό πλεονέκτημα για ισχυρή «ήπια» ανάπτυξη. Ανάπτυξη, όχι με βιομηχανίες που ρυπαίνουν, αλλά με κατοικία υψηλών προδιαγραφών και υπηρεσίες.
Δεκαετίες πια, το Αιγίνιο βαδίζει, ή μάλλον στέκεται, στο σκοτάδι της υπανάπτυξης και της απραξίας χωρίς κανένα σαφή στόχο. Χωρίς κανένα όραμα. Χωρίς καμιά δράση.
Ηγεσίες, που δεν κατανοούν τη σημασία της προστασίας τους περιβάλλοντος σήμερα, δεν έχουν καμία θέση πια, όχι μόνο σε δημόσιους οργανισμούς, αλλά ούτε και σε σύγχρονης αντίληψης ιδιωτικές εταιρείες.
Σήμερα, ίσως δεν είναι ακόμη αργά. Ας δούμε ξανά την κατεύθυνση και τη μορφή που θέλουμε για το αυριανό Αιγίνιο. Να ξαναδούμε τα πλεονεκτήματά του, να ξαναθέσουμε στόχους και να παλέψουμε για κάτι καινούριο, ελπιδοφόρο, όμορφο για μας και τα παιδιά μας.
Κλείνοντας αυτή την παρέμβαση, θα ήθελα να κάνω έκκληση προς τους διοικούντες το Δήμο ζητώντας, μετά τη ζημιά που έγινε στο Αη Νικόλα, ας μην ολοκληρώσουν την καταστροφική αυτή επέμβαση διαστρώνοντας ασφαλτικό σύντριμμα όπως προγραμματίζουν. Ας αφήσουμε τη φύση να γιατρέψει τις πληγές της και ας είμαστε σίγουροι πως θα μας ανταμείψει.
Το ομορφότερο τμήμα του Αιγινίου, μια μικρή κοιλάδα έκτασης περίπου 800 στρεμμάτων, που απέμεινε ανέγγιχτη από το χρόνο λόγω της χαμηλής παραγωγικότητας και των μικρών αγροτεμαχίων, όπου δε μπορούν να γίνουν εντατικές καλλιέργειες, λαβώθηκε ανεπανόρθωτα από τα μαχαίρια του τεράστιου ερπυστριοφόρου μηχανήματος, που κλήθηκε από το Δήμο για να κάνει διαπλάτυνση του όμορφου, ήσυχου, αγροτικού δρόμου, που εξυπηρετούσε απόλυτα την περιοχή. Ο δρόμος διαπλατύνθηκε σε πλάτος αυτοκινητόδρομου, μπαζώνοντας συγχρόνως μεγάλο τμήμα του παρακείμενου ρέματος και καταστρέφοντας δεκάδες δέντρα, που φιλοξενούν τους καλύτερους ιπτάμενους «τραγουδιστές» της περιοχής.
Μια πεζοπορική ή ποδηλατική βόλτα στην περιοχή αυτή, με την πανδαισία κελαηδισμάτων, τη χορταστική μυρωδιά της παρθένας φύσης, με την πλούσια βλάστηση και μακριά από τους ήχους του πολιτισμού, ήταν αρκετή στον επισκέπτη ώστε να ξεχάσει κάθε έγνοια και να χαρεί τη ζωή.
Η περιοχή αυτή, έπρεπε και πρέπει ακόμα, να κηρυχτεί ως περιοχή ιδιαίτερου κάλους για το Αιγίνιο και να επιτρέπονται μόνο ήπιες δραστηριότητες, ώστε να συνεχίσει να αποτελεί χώρο ξεκούρασης και αναψυχής.
Σήμερα ο άνθρωπος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται ότι δεν μπορεί να υπάρξει ποιότητα ζωής σε ένα κατεστραμμένο περιβάλλον και έτσι, ήδη, πολλές οικογένειες, συνήθως υψηλών εισοδημάτων και μόρφωσης, επιλέγουν να κατοικήσουν σε περιοχές που προσφέρουν επαφή με τη φύση και ό,τι αυτή προσφέρει, όταν είναι προστατευμένη.
Το Αιγίνιο θα μπορούσε να γίνει χώρος υποδοχής τέτοιων κατοίκων. εξασφαλίζοντας παράλληλα την ποιότητα ζωής των δημοτών του, αν αξιοποιούσε όπως έπρεπε τα ανεκτίμητα προτερήματα που διαθέτει, την πανέμορφη παραποτάμια περιοχή στον Αλιάκμονα, μήκους πολλών χιλιομέτρων, έναν από τους σημαντικότερους υγροβιότοπους στην Ελλάδα στο δέλτα του ίδιου ποταμού, την περιοχή Αη Νικόλα και το δάσος του Καταχά. Όλα αυτά σε συνδυασμό με την εξαιρετική γεωγραφική θέση που κατέχει, κοντά σε μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργούν ένα ισχυρό πλεονέκτημα για ισχυρή «ήπια» ανάπτυξη. Ανάπτυξη, όχι με βιομηχανίες που ρυπαίνουν, αλλά με κατοικία υψηλών προδιαγραφών και υπηρεσίες.
Δεκαετίες πια, το Αιγίνιο βαδίζει, ή μάλλον στέκεται, στο σκοτάδι της υπανάπτυξης και της απραξίας χωρίς κανένα σαφή στόχο. Χωρίς κανένα όραμα. Χωρίς καμιά δράση.
Ηγεσίες, που δεν κατανοούν τη σημασία της προστασίας τους περιβάλλοντος σήμερα, δεν έχουν καμία θέση πια, όχι μόνο σε δημόσιους οργανισμούς, αλλά ούτε και σε σύγχρονης αντίληψης ιδιωτικές εταιρείες.
Σήμερα, ίσως δεν είναι ακόμη αργά. Ας δούμε ξανά την κατεύθυνση και τη μορφή που θέλουμε για το αυριανό Αιγίνιο. Να ξαναδούμε τα πλεονεκτήματά του, να ξαναθέσουμε στόχους και να παλέψουμε για κάτι καινούριο, ελπιδοφόρο, όμορφο για μας και τα παιδιά μας.
Κλείνοντας αυτή την παρέμβαση, θα ήθελα να κάνω έκκληση προς τους διοικούντες το Δήμο ζητώντας, μετά τη ζημιά που έγινε στο Αη Νικόλα, ας μην ολοκληρώσουν την καταστροφική αυτή επέμβαση διαστρώνοντας ασφαλτικό σύντριμμα όπως προγραμματίζουν. Ας αφήσουμε τη φύση να γιατρέψει τις πληγές της και ας είμαστε σίγουροι πως θα μας ανταμείψει.
Πέμπτη 5 Μαρτίου 2009
Μπορούμε να σώσουμε την παιδεία; (και να σωθούμε;)
Καμιά φορά νομίζεις ότι γύρω σου εξελίσσεται μια φάρσα.
Μια φάρσα θα μπορούσε να είναι και όλο αυτό το σκηνικό το οποίο στήνεται με τη συζήτηση που άνοιξε σχετικά με την Παιδεία στην Ελλάδα.
Την ώρα που τίποτε δεν προχωρά σωστά στην έρμη τούτη χώρα, την ώρα που είναι προφανές ότι η παιδεία δεν πάσχει μόνο στην υψηλότερη βαθμίδα της, αλλά από τα θεμέλιά της, την χαμηλότερη βαθμίδα (και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;), οι πολιτικοί μας έβγαλαν το συμπέρασμα ότι εκείνο που πρέπει να διορθώσουμε, κατά προτεραιότητα, είναι ο τρόπος με τον οποίο θα εισάγονται οι υποψήφιοι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα ζήτημα, δηλαδή, που δεν θα υπήρχε, αν η παιδεία λειτουργούσε υγιώς στις υπόλοιπες βαθμίδες της, όπως βεβαίως δεν θα υπήρχαν και άλλα, πολύ σημαντικότερα, ζητήματα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να επισημανθεί το αυτονόητο: Η κακοδαιμονία την οποία βιώνουμε ως χώρα, σήμερα, οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στον κάκιστο τρόπο με τον οποίο παρέχεται η παιδεία στους πολίτες από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, τουλάχιστον. Οφείλεται στις συνέπειες της έλλειψης αξιόπιστης, σύγχρονης και σταθερής πολιτικής για την παιδεία. Την παιδεία όχι μόνον σαν διαδικασία μεταφοράς γνώσεων, αλλά την παιδεία σαν ένα σύνολο διαδικασιών, που συμβάλουν στην αγωγή και τη μόρφωση των ανθρώπων.
Πού, όμως, επηρεάζει η έλλειψη παιδείας τη λειτουργία της κοινωνίας μας; Παντού.
Η έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους, προς τα κοινά αγαθά, προς τους θεσμούς και τους νόμους, είναι έλλειψη παιδείας.
Η έλλειψη ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, είναι έλλειψη παιδείας.
Η έλλειψη κατανόησης για τους πλησίον μας, είναι έλλειψη παιδείας.
Η ανάπτυξη «ιδανικών» όπως ο εύκολος πλουτισμός, ο καταναλωτισμός, η, χωρίς ηθική, προσπάθεια ανέλιξης με στόχο το χρήμα και τη δόξα, είναι έλλειψη παιδείας.
Η αποφυγή της εργασίας, η χαμηλή παραγωγικότητα, η μη οργανωτικότητα, είναι έλλειψη παιδείας.
Η έλλειψη ηθικών εφοδίων, η έλλειψη στόχων, η χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, είναι έλλειψη παιδείας.
Αυτά και άλλα πολλά είναι τα αποτελέσματα, κατά κύριο λόγο, ενός απόλυτα αναχρονιστικού, αντιπαραγωγικού και αναποτελεσματικού παιδαγωγικού συστήματος, που επί πολλές δεκαετίες δεν ακολουθεί τις σύγχρονές του ανάγκες, αγνοεί τις εξελίξεις και τις νέες τάσεις στον τομέα της παιδείας και τελικά καταστρέφει τη χώρα μας. Ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παροχή στείρων γνώσεων, χωρίς όμως, έστω και σ’ αυτό, να τα καταφέρνει καλά.
Και ενώ όλα αυτά, τα απολύτως κατανοητά και αυτονόητα και στον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας, συμβαίνουν, οι εκάστοτε ηγεσίες των υπουργείων παιδείας, «σφυρίζουν αμέριμνες» και με τη συμβουλή των ειδικών(;) συμβούλων τους αλλάζουν κάθε τόσο το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, λες και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
Το πρόβλημα όμως δε βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται πολύ – πολύ πριν.
-Βρίσκεται στο παιδαγωγικό σύστημα που ακολουθείται από το νηπιαγωγείο, από την πρώτη τάξη του δημοτικού, όπου τα παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα με προγράμματα και δασκάλους ακατάλληλους, προϊόντα και αυτοί αυτού του άθλιου συστήματος, που αρνείται να σεβαστεί και στραγγαλίζει τις ιδιαιτερότητες, που αγνοεί τις επιθυμίες, τις φυσικές κλίσεις και δεξιότητες του κάθε παιδιού, που οδηγεί τα παιδιά στο να αντιπαθήσουν το σχολείο και τελικά να αισθανθούν ανεπαρκείς και ανεπίδεκτοι μαθήσεως, που απαιτεί από τους γονείς να επωμιστούν ένα μεγάλο μέρος από την δουλειά που έπρεπε να γίνεται στο σχολείο από ειδικούς επιστήμονες. Και όταν αυτοί (οι γονείς) δεν μπορούν να ανταποκριθούν, έστω και λίγο, βλέπουν τα παιδιά τους πολλές φορές ανάμεσα στους παραιτημένους, παρατημένους και απόκληρους του παιδαγωγικού συστήματός μας και ενίοτε της κοινωνίας.
-Βρίσκεται στους γονείς και δασκάλους που δεν μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά την οργάνωση της δουλειάς, τη μεθοδικότητα, την ελεύθερη σκέψη, τη δημιουργικότητα, γιατί και οι ίδιοι δεν τη διδάχτηκαμε ποτέ.
-Βρίσκεται στους γονείς, στους δασκάλους και σε ολόκληρη την κοινωνία μας, που διδάσκουμε, είτε αθέλητα με την προσωπική στάση ζωής και εργασίας μας, είτε συνειδητά, στα παιδιά την «ελαστική συνείδηση» της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, αλλά και συμπεριφορές και συνήθειες οι οποίες προέρχονται από τη λογική του προσωπικού βολέματος, του ωχαδερφισμού, της αδιαφορίας και όχι τη δημιουργική κριτική σκέψη, τη λογική του κοινού καλού και την ηθική της κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης, όπως θα έπρεπε.
Μια τέτοια κατάσταση, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δε μπορεί να αλλάξει ούτε εύκολα ούτε γρήγορα. Δε μπορεί να αλλάξει με «αυτόματες» διαδικασίες που θα ξεκινήσουν μέσα από την ελληνική κοινωνία, παρά μόνο μέσα από διαδικασίες που θα δρομολογηθούν προσεκτικά και με σταθερή προσήλωση στον σταθερό αυτό στόχο. Και πρέπει, αναντίρρητα, οι διαδικασίες αυτές να ξεκινήσουν το δυνατόν συντομότερα.
Χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν και, ίσως, έχουμε ξεπεράσει εκείνο το κρίσιμο σημείο, που, μετά από αυτό, η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και γίνεται πρακτικά μη αναστρέψιμη.
Σήμερα, λοιπόν, (όχι αύριο!), απαιτείται ριζική αναδιάρθρωση της παιδείας εκ βάθρων. Ξεκινώντας από τη χαμηλότερη βαθμίδα, που παρέχεται στα παιδιά.
Με σύγχρονη επιμόρφωση εκπαιδευτικών και γονέων, υποχρεωτική, αν θέλετε.
Με στόχο το συντονισμό και την ανακατεύθυνση της παιδείας μας, ώστε να συμβάλει στη δημιουργία αυριανών ώριμων, συγκροτημένων, ελεύθερων πολιτών σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Με συνεχή αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων, δημόσιων και ιδιωτικών, αλλά και όσων συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία (εκτός φυσικά των μαθητών, που ούτως ή άλλως, θα αξιολογούνται κατά τα προβλεπόμενα)
Τα αποτελέσματα μιας συντονισμένης τέτοιας προσπάθειας, που θα ξεκινούσε σήμερα, δυστυχώς δεν θα ήταν δυνατόν να αποδώσουν καρπούς πριν περάσουν αρκετές δεκαετίες.
Γι’ αυτό αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί συμπολίτες και αξιότιμοι πολιτικοί, πρέπει να δράσουμε γρήγορα.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες «βεντέτες» μπροστά στο πτώμα της παιδείας μας. Ας βρούμε τον τρόπο όλοι μαζί να εργαστούμε, έξω από σκοπιμότητες και μικροψυχίες, για να την «αναστήσουμε», ή ίσως, σωστότερα, να την ξαναστήσουμε από την αρχή.
Αν δεν υπάρξει η απαιτούμενη «γενναιότητα», ώστε να συμφωνηθεί μια εθνική στρατηγική που θα χτίσει, χωρίς παλινωδίες, ένα νέο σύστημα παροχής παιδείας στην Ελλάδα, με χρονικό ορίζοντα δεκαετιών, ο εθνικός μας κατήφορος θα είναι αναπόφευκτος και ασταμάτητος.
Μια φάρσα θα μπορούσε να είναι και όλο αυτό το σκηνικό το οποίο στήνεται με τη συζήτηση που άνοιξε σχετικά με την Παιδεία στην Ελλάδα.
Την ώρα που τίποτε δεν προχωρά σωστά στην έρμη τούτη χώρα, την ώρα που είναι προφανές ότι η παιδεία δεν πάσχει μόνο στην υψηλότερη βαθμίδα της, αλλά από τα θεμέλιά της, την χαμηλότερη βαθμίδα (και πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς;), οι πολιτικοί μας έβγαλαν το συμπέρασμα ότι εκείνο που πρέπει να διορθώσουμε, κατά προτεραιότητα, είναι ο τρόπος με τον οποίο θα εισάγονται οι υποψήφιοι στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ένα ζήτημα, δηλαδή, που δεν θα υπήρχε, αν η παιδεία λειτουργούσε υγιώς στις υπόλοιπες βαθμίδες της, όπως βεβαίως δεν θα υπήρχαν και άλλα, πολύ σημαντικότερα, ζητήματα στη σύγχρονη ελληνική κοινωνία και οικονομία.
Κατ’ αρχάς, θα πρέπει να επισημανθεί το αυτονόητο: Η κακοδαιμονία την οποία βιώνουμε ως χώρα, σήμερα, οφείλεται σε σημαντικό βαθμό στον κάκιστο τρόπο με τον οποίο παρέχεται η παιδεία στους πολίτες από συστάσεως του νεοελληνικού κράτους, τουλάχιστον. Οφείλεται στις συνέπειες της έλλειψης αξιόπιστης, σύγχρονης και σταθερής πολιτικής για την παιδεία. Την παιδεία όχι μόνον σαν διαδικασία μεταφοράς γνώσεων, αλλά την παιδεία σαν ένα σύνολο διαδικασιών, που συμβάλουν στην αγωγή και τη μόρφωση των ανθρώπων.
Πού, όμως, επηρεάζει η έλλειψη παιδείας τη λειτουργία της κοινωνίας μας; Παντού.
Η έλλειψη σεβασμού προς τους άλλους, προς τα κοινά αγαθά, προς τους θεσμούς και τους νόμους, είναι έλλειψη παιδείας.
Η έλλειψη ανθρωπισμού και αλληλεγγύης, είναι έλλειψη παιδείας.
Η έλλειψη κατανόησης για τους πλησίον μας, είναι έλλειψη παιδείας.
Η ανάπτυξη «ιδανικών» όπως ο εύκολος πλουτισμός, ο καταναλωτισμός, η, χωρίς ηθική, προσπάθεια ανέλιξης με στόχο το χρήμα και τη δόξα, είναι έλλειψη παιδείας.
Η αποφυγή της εργασίας, η χαμηλή παραγωγικότητα, η μη οργανωτικότητα, είναι έλλειψη παιδείας.
Η έλλειψη ηθικών εφοδίων, η έλλειψη στόχων, η χαμηλή αυτοπεποίθηση και αυτοεκτίμηση, είναι έλλειψη παιδείας.
Αυτά και άλλα πολλά είναι τα αποτελέσματα, κατά κύριο λόγο, ενός απόλυτα αναχρονιστικού, αντιπαραγωγικού και αναποτελεσματικού παιδαγωγικού συστήματος, που επί πολλές δεκαετίες δεν ακολουθεί τις σύγχρονές του ανάγκες, αγνοεί τις εξελίξεις και τις νέες τάσεις στον τομέα της παιδείας και τελικά καταστρέφει τη χώρα μας. Ενός συστήματος που ενδιαφέρεται μόνο για την παροχή στείρων γνώσεων, χωρίς όμως, έστω και σ’ αυτό, να τα καταφέρνει καλά.
Και ενώ όλα αυτά, τα απολύτως κατανοητά και αυτονόητα και στον τελευταίο πολίτη αυτής της χώρας, συμβαίνουν, οι εκάστοτε ηγεσίες των υπουργείων παιδείας, «σφυρίζουν αμέριμνες» και με τη συμβουλή των ειδικών(;) συμβούλων τους αλλάζουν κάθε τόσο το σύστημα εισαγωγής στα πανεπιστήμια, λες και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα.
Το πρόβλημα όμως δε βρίσκεται εκεί. Βρίσκεται πολύ – πολύ πριν.
-Βρίσκεται στο παιδαγωγικό σύστημα που ακολουθείται από το νηπιαγωγείο, από την πρώτη τάξη του δημοτικού, όπου τα παιδιά βρίσκονται αντιμέτωπα με προγράμματα και δασκάλους ακατάλληλους, προϊόντα και αυτοί αυτού του άθλιου συστήματος, που αρνείται να σεβαστεί και στραγγαλίζει τις ιδιαιτερότητες, που αγνοεί τις επιθυμίες, τις φυσικές κλίσεις και δεξιότητες του κάθε παιδιού, που οδηγεί τα παιδιά στο να αντιπαθήσουν το σχολείο και τελικά να αισθανθούν ανεπαρκείς και ανεπίδεκτοι μαθήσεως, που απαιτεί από τους γονείς να επωμιστούν ένα μεγάλο μέρος από την δουλειά που έπρεπε να γίνεται στο σχολείο από ειδικούς επιστήμονες. Και όταν αυτοί (οι γονείς) δεν μπορούν να ανταποκριθούν, έστω και λίγο, βλέπουν τα παιδιά τους πολλές φορές ανάμεσα στους παραιτημένους, παρατημένους και απόκληρους του παιδαγωγικού συστήματός μας και ενίοτε της κοινωνίας.
-Βρίσκεται στους γονείς και δασκάλους που δεν μπορούμε να διδάξουμε στα παιδιά την οργάνωση της δουλειάς, τη μεθοδικότητα, την ελεύθερη σκέψη, τη δημιουργικότητα, γιατί και οι ίδιοι δεν τη διδάχτηκαμε ποτέ.
-Βρίσκεται στους γονείς, στους δασκάλους και σε ολόκληρη την κοινωνία μας, που διδάσκουμε, είτε αθέλητα με την προσωπική στάση ζωής και εργασίας μας, είτε συνειδητά, στα παιδιά την «ελαστική συνείδηση» της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας, αλλά και συμπεριφορές και συνήθειες οι οποίες προέρχονται από τη λογική του προσωπικού βολέματος, του ωχαδερφισμού, της αδιαφορίας και όχι τη δημιουργική κριτική σκέψη, τη λογική του κοινού καλού και την ηθική της κοινωνικής δικαιοσύνης, ισότητας και αλληλεγγύης, όπως θα έπρεπε.
Μια τέτοια κατάσταση, όπως είναι εύκολα αντιληπτό, δε μπορεί να αλλάξει ούτε εύκολα ούτε γρήγορα. Δε μπορεί να αλλάξει με «αυτόματες» διαδικασίες που θα ξεκινήσουν μέσα από την ελληνική κοινωνία, παρά μόνο μέσα από διαδικασίες που θα δρομολογηθούν προσεκτικά και με σταθερή προσήλωση στον σταθερό αυτό στόχο. Και πρέπει, αναντίρρητα, οι διαδικασίες αυτές να ξεκινήσουν το δυνατόν συντομότερα.
Χρονικά περιθώρια δεν υπάρχουν και, ίσως, έχουμε ξεπεράσει εκείνο το κρίσιμο σημείο, που, μετά από αυτό, η κατάσταση ξεφεύγει από κάθε έλεγχο και γίνεται πρακτικά μη αναστρέψιμη.
Σήμερα, λοιπόν, (όχι αύριο!), απαιτείται ριζική αναδιάρθρωση της παιδείας εκ βάθρων. Ξεκινώντας από τη χαμηλότερη βαθμίδα, που παρέχεται στα παιδιά.
Με σύγχρονη επιμόρφωση εκπαιδευτικών και γονέων, υποχρεωτική, αν θέλετε.
Με στόχο το συντονισμό και την ανακατεύθυνση της παιδείας μας, ώστε να συμβάλει στη δημιουργία αυριανών ώριμων, συγκροτημένων, ελεύθερων πολιτών σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σήμερα. Με συνεχή αξιολόγηση των εκπαιδευτικών μονάδων, δημόσιων και ιδιωτικών, αλλά και όσων συμμετέχουν στην εκπαιδευτική διαδικασία (εκτός φυσικά των μαθητών, που ούτως ή άλλως, θα αξιολογούνται κατά τα προβλεπόμενα)
Τα αποτελέσματα μιας συντονισμένης τέτοιας προσπάθειας, που θα ξεκινούσε σήμερα, δυστυχώς δεν θα ήταν δυνατόν να αποδώσουν καρπούς πριν περάσουν αρκετές δεκαετίες.
Γι’ αυτό αγαπητοί φίλοι, αγαπητοί συμπολίτες και αξιότιμοι πολιτικοί, πρέπει να δράσουμε γρήγορα.
Δεν υπάρχουν περιθώρια για άλλες «βεντέτες» μπροστά στο πτώμα της παιδείας μας. Ας βρούμε τον τρόπο όλοι μαζί να εργαστούμε, έξω από σκοπιμότητες και μικροψυχίες, για να την «αναστήσουμε», ή ίσως, σωστότερα, να την ξαναστήσουμε από την αρχή.
Αν δεν υπάρξει η απαιτούμενη «γενναιότητα», ώστε να συμφωνηθεί μια εθνική στρατηγική που θα χτίσει, χωρίς παλινωδίες, ένα νέο σύστημα παροχής παιδείας στην Ελλάδα, με χρονικό ορίζοντα δεκαετιών, ο εθνικός μας κατήφορος θα είναι αναπόφευκτος και ασταμάτητος.
Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2009
Αντεπίθεση για τα κολέγια
Αρκετά μας έχουν στριμώξει οι Ευρωπαίοι φίλοι και εταίροι μας με την υπόθεση των πτυχίων των κολεγίων που συνεργάζονται ως παραρτήματα με τα δικά τους πανεπιστήμια και τελικά πρέπει λέει να αναγνωρίζονται τα πτυχία τους σαν ισότιμα με αυτά των Ελληνικών πανεπιστημίων.
Σήμερα γελάνε με τις αντιδράσεις μας και ξέρουν ότι έχουν το πάνω χέρι και θα μας επιβάλουν τη νομοθεσία που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Είναι καιρός όμως να περάσουμε και εμείς στην αντεπίθεση και να τους υποχρεώσουμε να συνθηκολογήσουν άνευ όρων.
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ιδρύσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια παραρτήματα στην Αγγλία, την Γαλλία και την Γερμανία. Έτσι θα γράφονται χωρίς καμία προϋπόθεση φοιτητές από τις χώρες αυτές που θέλουν να περάσουν ζωή και κότα και να απολαύσουν τη φοιτητική ζωή και όταν θα παίρνουν το πτυχίο θα έχουν όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα των συμπατριωτών τους με ανάλογο πτυχίο. Θα κάνουν φουλ γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις και τέλος όταν με το καλό παίρνουν το πτυχίο τους θα δουλεύουν οι γιατροί στα νοσοκομεία τους, οι μηχανικοί στα μεγάλα δημόσια έργα τους (ξέρετε κάτι σαν την υποθαλάσσια σήραγγα της Μάγχης κλπ) κλπ
Κρύος ιδρώτας θα τους λούσει και μόνο που θα το ακούσουν και θα φανταστούν ένα τέτοιο σενάριο και αμέσως θα ακυρώσουν την βολική σήμερα γι αυτούς σχετική νομοθεσία.
Για να τους πιέσουμε δε παραπάνω πρέπει να πείσουμε και τους αδερφούς μας Κύπριους και τους γείτονές μας Βούλγαρους να στήσουν και αυτοί μερικά παραρτήματα πανεπιστημίων στο Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο.
Οταν οι φοιτητές των χωρών αυτών δουν τι γίνεται δίπλα τους και καταλάβουν τι εστί φοιτητική ζωή που έτσι κι αλλιώς οδηγεί στα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα, θα μιμηθούν το καλό παράδειγμα και οι υπουργοί παιδείας αλλα και ολόκληρες οι κυβερνήσεις τους θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Θα καταλάβουν οτι αν δεν κάνουν κάτι σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα είναι πρώτη στην Ευρώπη, γιατί ναι μεν οι Ελληνες είναι χύμα αλλα πάλι με κάποιο μυστήριο τρόπο (ισως έτσι δικαιολογείται το ρητό "ο Θεός είναι Έλληνας")τελικά καταφέρνουν να την ψιλοβολεύουν, ενώ αυτοί θα πάθουν ότι παθαίνουν οι τουρίστες τους που έρχονται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και όταν επιστρέφουν πίσω κάνουν ένα εξάμηνο να συνέλθουν.
Ετσι λοιπόν θα αποσύρουν τις εξυπνάδες τους και θα μας αφήσουν στην ησυχία μας να πορεφτούμε όπως ξέρουμε.
Ετσι κι αλλιώς μ' αυτή τη χύμα παιδεία μας έχουμε γεμίσει τα πανεπιστήμια,τα ερευνητικά κέντρα και τις εταιρείες του ανεπτυγμένου κόσμου με εξαιρετικούς επιστήμονες.
Σήμερα γελάνε με τις αντιδράσεις μας και ξέρουν ότι έχουν το πάνω χέρι και θα μας επιβάλουν τη νομοθεσία που εξυπηρετεί τα συμφέροντά τους.
Είναι καιρός όμως να περάσουμε και εμείς στην αντεπίθεση και να τους υποχρεώσουμε να συνθηκολογήσουν άνευ όρων.
Το μόνο που πρέπει να κάνουμε είναι να ιδρύσουν τα ελληνικά πανεπιστήμια παραρτήματα στην Αγγλία, την Γαλλία και την Γερμανία. Έτσι θα γράφονται χωρίς καμία προϋπόθεση φοιτητές από τις χώρες αυτές που θέλουν να περάσουν ζωή και κότα και να απολαύσουν τη φοιτητική ζωή και όταν θα παίρνουν το πτυχίο θα έχουν όλα τα επαγγελματικά δικαιώματα των συμπατριωτών τους με ανάλογο πτυχίο. Θα κάνουν φουλ γενικές συνελεύσεις και καταλήψεις και τέλος όταν με το καλό παίρνουν το πτυχίο τους θα δουλεύουν οι γιατροί στα νοσοκομεία τους, οι μηχανικοί στα μεγάλα δημόσια έργα τους (ξέρετε κάτι σαν την υποθαλάσσια σήραγγα της Μάγχης κλπ) κλπ
Κρύος ιδρώτας θα τους λούσει και μόνο που θα το ακούσουν και θα φανταστούν ένα τέτοιο σενάριο και αμέσως θα ακυρώσουν την βολική σήμερα γι αυτούς σχετική νομοθεσία.
Για να τους πιέσουμε δε παραπάνω πρέπει να πείσουμε και τους αδερφούς μας Κύπριους και τους γείτονές μας Βούλγαρους να στήσουν και αυτοί μερικά παραρτήματα πανεπιστημίων στο Λονδίνο, το Παρίσι και το Βερολίνο.
Οταν οι φοιτητές των χωρών αυτών δουν τι γίνεται δίπλα τους και καταλάβουν τι εστί φοιτητική ζωή που έτσι κι αλλιώς οδηγεί στα ίδια επαγγελματικά δικαιώματα, θα μιμηθούν το καλό παράδειγμα και οι υπουργοί παιδείας αλλα και ολόκληρες οι κυβερνήσεις τους θα τραβάνε τα μαλλιά τους. Θα καταλάβουν οτι αν δεν κάνουν κάτι σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα είναι πρώτη στην Ευρώπη, γιατί ναι μεν οι Ελληνες είναι χύμα αλλα πάλι με κάποιο μυστήριο τρόπο (ισως έτσι δικαιολογείται το ρητό "ο Θεός είναι Έλληνας")τελικά καταφέρνουν να την ψιλοβολεύουν, ενώ αυτοί θα πάθουν ότι παθαίνουν οι τουρίστες τους που έρχονται τα καλοκαίρια στην Ελλάδα και όταν επιστρέφουν πίσω κάνουν ένα εξάμηνο να συνέλθουν.
Ετσι λοιπόν θα αποσύρουν τις εξυπνάδες τους και θα μας αφήσουν στην ησυχία μας να πορεφτούμε όπως ξέρουμε.
Ετσι κι αλλιώς μ' αυτή τη χύμα παιδεία μας έχουμε γεμίσει τα πανεπιστήμια,τα ερευνητικά κέντρα και τις εταιρείες του ανεπτυγμένου κόσμου με εξαιρετικούς επιστήμονες.
Πέμπτη 22 Ιανουαρίου 2009
Kαλημέρα Σχολείο - Καλημέρα Θλίψη
(Δημοσιεύεται όπως μας στάλθηκε με e-mail)
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης.
Άνοιξαν τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ(οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές.
Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα
διαφορετικά.
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).
Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα)αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση». Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση.
Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30%, ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή».
Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία;
Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!
Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες!
Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους. Οι Φιλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ' όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.
Γράφει ο Αλέξανδρος Πιστοφίδης.
Άνοιξαν τα σχολεία. Για κάποιους ένα ευχάριστο και μοναδικό γεγονός, για τους περισσότερους θλιβερό. Σε μια μακρινή χώρα, στη Φινλανδία, που εδώ και μια δεκαετία οι μαθητές της βγαίνουν πρώτοι σε όλες τις διεθνείς αξιολογήσεις του ΟΟΣΑ(οι δικοί μας τελευταίοι), γιορτάζουν τις μέρες αυτές.
Γιορτάζουν, γιατί μετά από δύο μήνες διακοπών βρέθηκαν ξανά με τους συμμαθητές και δασκάλους φίλους τους, στη μικρή κοινότητα του σχολείου τους. Στη Φινλανδία, στα πολυθέσια και ολοήμερα σχολεία θα βρεις παιδιά από 8 μηνών μέχρι 16 ετών. Όταν εργάζονται και οι δύο γονείς μπορούν να αφήσουν το 8 μηνών και άνω παιδί τους στο σχολείο μαζί με τα μεγαλύτερα αδερφάκια του. Στη μικρή κοινότητα του σχολείου θα βρεις παιδιά με ειδικές ανάγκες, αφού, σκοπίμως, δεν υπάρχουν ειδικά ιδρυματικά-σχολεία. Θα βρεις βρέφη, να μαθαίνουν από μικρά να συνυπάρχουν με μεγάλους και αναπήρους, όπως στην κοινωνία των μεγάλων, καλλιεργώντας το αίσθημα της ευθύνης και της αλληλεγγύης των μεγάλων παιδιών προς τα μικρότερα και προς τα
διαφορετικά.
Στη Φινλανδία γιορτάζουν, γιατί θα βρεθούν πάλι σε σχολεία με σύγχρονα εργαστήρια και αμφιθέατρα, με κλειστά γυμναστήρια και πισίνες, με ειδικές αίθουσες χαλάρωσης και σάουνας, με εστιατόρια με το δωρεάν φαγητό και το σημαντικότερο, γιατί θα μάθουν και θα δημιουργήσουν γνώση με τους δασκάλους φίλους τους, παίζοντας, συζητώντας και μελετώντας διάφορα βιβλία και όχι ένα υποχρεωτικό σε κάθε μάθημα, όπως στην Ελλάδα. (Οι δάσκαλοί μας, ακόμη και να θέλουν να πάρουν πρωτοβουλίες δημιουργικής μάθησης δεν μπορούν. Είναι υποχρεωμένοι να δουλέψουν με συγκεκριμένα βιβλία με έναν στόχο: «να βγει όπως-όπως η ύλη», αποστηθισμένη βεβαίως).
Τα παιδιά στη Φινλανδία, στις πρώτες έξι τάξεις, κάνουν συχνά τεστ, όχι όμως για να βαθμολογηθούν (να τιμωρηθούν όπως τα ελληνόπουλα)αλλά για να διαπιστωθούν οι αδυναμίες τους ώστε να τους παρασχεθεί εξατομικευμένη ενισχυτική διδασκαλία. Η φιλοσοφία τους είναι, «η βαθμολογία αποθαρρύνει και ωθεί ακόμη περισσότερο στην άρνηση μάθησης τον κακό μαθητή, ενώ επιβραβεύει τον καλό μαθητή, που έτσι κι αλλιώς δεν χρειάζεται την επιβράβευση». Τα παιδιά στη Φινλανδία μπορούν ήδη από τις πρώτες τάξεις, να επιλέξουν ακόμη και το ημερήσιο πρόγραμμά τους. Ένα παιδί της δευτέρας δημοτικού, μπορεί μια ημέρα να επισκεφτεί κάποιο μάθημα της τρίτης ή ακόμη και της πρώτης, αν νομίζει πως αυτό χρειάζεται περισσότερο. Τα παιδιά στη Φινλανδία αλλά και σε πολλές άλλες χώρες, που το εκπαιδευτικό τους σύστημα είναι ανάμεσα σε εκείνο των πρώτων πέντε στον κόσμο, όπως στην Ιαπωνία, Κορέα και Καναδά, όταν έχουν τεστ στα μαθηματικά, φυσική, χημεία, ακόμη και στη γλώσσα τους, επιτρέπεται να έχουν μαζί τους βοήθημα (βιβλίο με τους μαθηματικούς, φυσικούς, χημικούς τύπους και λεξικό γλώσσας). Οι παιδαγωγοί τους δεν έχουν κανένα λόγο να απαιτήσουν από τα παιδιά να μάθουν απ έξω πράγματα, που μετά από μερικές εβδομάδες δε θα θυμούνται. Αυτό που τους ενδιαφέρει είναι να μάθουν τα παιδιά τους να σκέπτονται λογικά, με κριτική αναλυτική σκέψη, κατανοώντας περίπλοκα νοήματα και αλληλοσυσχετισμούς. Με λίγα λόγια, τους ενδιαφέρει να αγαπήσουν τα παιδιά τη μάθηση και το βιβλίο για να συνεχίσουν να μαθαίνουν μόνα τους. Με το ζόρι δε μαθαίνει κανείς. Με το ζόρι μπορείς μόνο να αποστηθίσεις ξένη γνώση, για λίγο καιρό.
Όταν το απόγευμα, μετά την ενισχυτική διδασκαλία, οι Φιλανδοί μαθητές πάνε στο σπίτι, αφήνουν τη σάκα με τα βιβλία στο σχολείο. Όλη η υπόλοιπη ημέρα τους ανήκει. Χαίρονται την παιδικότητά τους. Τεστ για το σπίτι απαγορεύονται. Η λέξη φροντιστήριο δεν υπάρχει ούτε στο λεξικό τους. Είναι πρώτα στην Ευρώπη στην ανάγνωση εξωσχολικών βιβλίων και τελευταία σε τηλεθέαση. Τα ελληνόπουλα τρέχουν από φροντιστήριο σε φροντιστήριο σαν κουρδιστά πορτοκάλια. Το μόνο που τους μένει μετά, είναι να καθίσουν εξαντλημένα μπροστά στην τηλεόραση μέχρι να τους πάρει ο ύπνος. Σε καμιά άλλη χώρα του κόσμου δε βλέπεις παιδιά με τσάντες να κυκλοφορούν μέχρι τα μεσάνυχτα τρέχοντας σαν τον Βέγγο να προλάβουν το επόμενο μάθημα αποστήθισης, προς μεγάλη ικανοποίηση των φροντιστηρίων. Είναι δυνατόν αυτά τα τραύματα της χαμένης παιδικότητας να μην έχουν βαθιές και μακροχρόνιες ψυχικές συνέπειες;
Τα περισσότερα ελληνόπουλα πάνε άκεφα σε άθλια δημόσια σχολεία, που μοιάζουν σαν γκαράζ αυτοκινήτων. Θα συναντήσουν δασκάλους, στην πλειονότητά τους σκυθρωπούς και δίχως όρεξη, που από τότε που τελείωσαν τις σπουδές τους δεν έχουν ανοίξει βιβλίο. Θα συναντήσουν δασκάλους, για τους οποίους η λέξη εξατομικευμένη προσέγγιση μαθητή με ιδιαίτερα προβλήματα, υπάρχει μόνο στα λεξικά. Θα πρέπει να αποστηθίσουν κακογραμμένα βιβλία πάνω στα οποία θα εξεταστούν. Όποιος έχει την καλύτερη μνήμη ή τις καλύτερες τεχνικές αποστήθισης, όχι απαραίτητα και το καλύτερο μυαλό, θα επιβραβευθεί. Οι κακοί μαθητές θα τιμωρηθούν και θα σπρωχθούν στη μαθησιακή άρνηση.
Η μαθητική διαρροή στη χώρα μας, σε κάποιες περιοχές ξεπερνά το 30%, ενώ στη Φινλανδία είναι σχεδόν ανύπαρκτη. Η απάντηση της υπουργού παιδείας τους είναι: «είμαστε μια μικρή χώρα και δεν έχουμε την πολυτέλεια να χάσουμε ούτε έναν μαθητή».
Γιατί αλήθεια συμβαίνουν όλα αυτά τα τραγικά, στο σημαντικότερο τομέα μιας χώρας όπως είναι η παιδεία, από την οποία εξαρτώνται όλα τα άλλα; Γιατί βασανίζουμε δίχως λόγο ότι πολυτιμότερο έχουμε, τα παιδιά μας; Γιατί, ενώ πληρώνουμε τα περισσότερα λεφτά στον κόσμο για την παιδεία (στην παραπαιδεία των φροντιστηρίων), έχουμε μια τόσο άθλια δημόσια παιδεία;
Την απάντηση μας την έδωσε πριν λίγες ημέρες ο κος Βουλγαράκης: «υπάρχουν βουλευτές που τα δίδακτρα που πληρώνουν για τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία είναι περισσότερα από τα εισοδήματα που δηλώνουν στο πόθεν έσχες»!!!
Κυβερνώντες και εξουσιάζοντες, που στέλνουν τα παιδιά τους σε πανάκριβα ιδιωτικά σχολεία, δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά στη δημόσια παιδεία, όπως δεν έχουν κανένα λόγο να δώσουν λεφτά για τη δημόσια υγεία αφού αν χρειαστεί, οι ίδιοι και τα παιδιά τους θα πάνε στο Memorial. Αυτή είναι η μοναδική εξήγηση και καμία άλλη για τα άθλια δημόσια σχολεία μας. Όλα τα άλλα είναι δικαιολογίες προς βλάκες!
Στη Φινλανδία, ο γιος του πρωθυπουργού, του προέδρου της ΝΟΚΙΑ, του θυρωρού της πολυκατοικίας και του χασάπη της γειτονιάς πάνε στο ίδιο δημόσιο σχολείο. Γι αυτό και έχουν κάθε λόγο να δίνουν τα διπλάσια ακριβώς λεφτά από εμάς, γύρω στο 7% του ΑΕΠ, για την παιδεία τους. «Βάση της εκπαίδευσής μας είναι η ισότητα όλων στο σχολείο», λέει η υπουργός τους. Οι Φιλανδοί αγαπούν την πατρίδα τους, όχι ακροδεξιά και θεωρητικά σαν μια αφηρημένη ιδέα, αλλά σαν ζωντανό οργανισμό. Γι αυτούς πατρίδα είναι πάνω απ' όλα ο λαός τους, οι άνθρωποί τους, τα παιδιά τους.
Σάββατο 10 Ιανουαρίου 2009
Το απεχθές τέρας
Σφίχτηκε η καρδιά μου βλέποντας αυτό το βίντεο. Αναρωτιέμαι τι θα έκανα εγώ αν με είχαν αποκλείσει χωρίς λόγο σε ένα μαγαζί και συλάμβαναν χωρίς λόγο τη διπλανή μου γιαγιά και το κοριτσάκι μπροστά μου, επειδή ίσως διαμαρτυρήθηκε γι αυτό που αναίτια ζούσε.
Αναρωτιέμαι, αν έχανα την ψυχραιμία μου και ορμούσα σ' αυτό το απρόσωπο απεχθές τέρας, τι θα γινόταν. Μια νύχτα στο κρατητήριο και λίγοι μώλωπες από τον ως φαίνεται αναπόφευκτο ξυλοδαρμό, ή προφυλακίσεις και φυλακίσεις με τον αντιτρομοκρατικό νόμο (μέσα στον παραλογισμό μη ψάχνεις να βρεις λογική, άλλωστε πολλοί την έχουν πατήσει χωρίς να φταίνε σε τίποτα)και ολική καταστροφή μιας ζωής χτισμένης με πολλές θυσίες.
Δείτε το απ' την αρχή μέχρι το τέλος. Είναι συγκλονιστικό.
(Οι εικόνες μου θύμισαν ταινίες επιστημονικής φαντασίας όπου το τέρας εγκλωβίζει τα θύματά του και τα αρπάζει ένα-ένα αποσπώντας τα από τους υπόλοιπους που έντρομοι προσπαθούν να το αποφύγουν).
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)